Processierups geeft oog- en longartsen meer werk: “Ik dacht eerst dat het gewoon een stofje was”

“Een oog verloren? Voor zover ik weet is dat in België of Nederland nog niet gebeurd”, stelt Pieter Raus ons meteen gerust. Hij is diensthoofd van het Heilig Hartziekenhuis in Mol. Al kàn het theoretisch gezien wel, als een haartje lange tijd in een oog blijft zitten. Ze kunnen zes à zeven jaar ‘actief’ blijven. Door weerhaakjes blijven ze goed hangen.

Meer rupsen betekent ook meer patiënten. “De afgelopen jaren zagen we per zomer een tweetal patiënten. Nu zitten we al aan elf”, vervolgt Raus zijn verhaal. “Mensen komen met een rood, tranend en gezwollen oog binnen, zonder een duidelijke aanleiding. Op vakantie in de bossen, of gewoon tijdens het fietsen: van alles kan al voldoende zijn om last te krijgen. Mensen zijn vaak ook wel verrast omdat ze niet beseften dat hun klachten te maken hebben met de processierups.”

Onder het mes

Hoe sneller een diagnose, hoe makkelijker de behandeling “De haartjes irriteren het oog”, weet Raus. “Al na 48 uur kunnen ze beginnen ingroeien, bijvoorbeeld aan de rand bij het slijmvlies. Het begint met een knobbeltje, dat almaar groeit, tot enkele millimeters dik”, gaat de arts verder.

“Als mensen tot hier komen, bekijk ik het oog onder de spleetlamp en probeer ik de haartjes met een wattenstaafje eruit te halen. Of met een druppeltje verdoving en een pincet. Voor ingegroeide haren moet de patiënt even neerliggen, waarna er, middels lokale verdoving, iets dieper gegaan wordt met een mesje. Dat duurt niet lang, hooguit een kwartiertje.”

De hamvraag blijft uiteraard: hoe wapen je jezelf tegen de haartjes? “Ga zeker de bossen niet mijden. Zet wel een fietsbril op. En wees alert voor de symptomen. Bij de apotheek kan je ook altijd langs voor een oogbadje. Houdt de hinder aan, ga dan naar de oogarts. Er zijn ook altijd apothekers van wacht beschikbaar.”

“Klakske terug opzetten”

Een van de recentste slachtoffers is Karel Meynants (76) uit Dessel. Hij ging donderdag fietsen, samen met zestien andere gepensioneerden. “Op een gegeven moment kreeg ik last van mijn oog. Van dan af werd het eigenlijk alsmaar erger. Ik dacht eerst dat het gewoon een stofje was. Al bleef de pijn maar duren. Daarom ben ik toch maar naar de oogarts gegaan. Daar vernam ik dat de processierups de schuldige was. Ik was totaal verrast. Vooral omdat ik voor de rest geen last had van jeuk. Anders zou ik de link met de processierups wel gelegd hebben.”

De arts verwijderde vervolgens een kwartier lang de witte en zwarte haartjes van de rups met behulp van enkele druppels verdoving. “Ik heb nu ook nog cortisoneoogdruppels gekregen. Daarmee zou het probleem weldra verholpen moeten zijn. Ik ga nu eens bij de rest horen of er nog klachten waren. Een bril had ik al op, m’n klakske evenwel niet. Dat ga ik in de toekomst zeker terug opzetten”, aldus Karel.

Longklachten

Ook in het AZ Turnhout krijgen ze meer patiënten met klachten over de vloer. “Onze longartsen zien wel wat mensen die moeten hoesten en die een benauwd gevoel krijgen door de haartjes die ook ingeademd kunnen worden. Zeker wanneer de patiënt ook huidklachten heeft, is het verband met de rups snel gelegd. De artsen geven de persoon in kwestie in dat geval een cortisonepuffer mee. Dat volstaat”, zegt woordvoerder Hetty Voeten. “Bij hen was het vooral eind juni dat de mensen langskwamen. Dat begint nu wat te minderen. Bij onze oogartsen zien we de laatste weken dat het nog wel redelijk druk was. Patiënten geven dan inderdaad aan dat ze klachten ondervinden, zoals irritatie of tranende ogen. Het probleem is inderdaad hardnekkiger in vergelijking met vorige zomer.”