Ik raakte nooit pil of poeder aan, maar ik voel me totaal verbonden met de blonde versie van Amy Winehouse

In de Utrechtsestraat sta ik met mijn lief te neuzen tussen de boeken. Zwart of Wit is een van de laatste authentieke boekwinkels van Amsterdam. Vorige week kocht ik Just Kids van Patti Smith. De strenge verkoper knikte goedkeurend. Boeken zijn mijn nieuwe vrienden, nu ik zoveel onderweg ben en uren spendeer in vliegtuigen, wachtruimtes, taxi’s en hotelkamers.

Cat Marnell heeft me de afgelopen week vergezeld met haar auto­biografische roman How to Murder Your Life. Haar associatieve, rauwe, humoristische manier van confessional writing grijpt me bij de keel en laat me niet meer los. Als verwend meisje werd ze onderwezen door dure docenten op prestigieuze privéscholen. Het ontbrak haar aan niets. In haar hoofd raasde echter een woeste wind die haar onrustig en wild maakte. Haar vader, een psychiater, besloot haar Adderall – ADHD-medicatie – voor te schrijven. In geen tijd raakte ze verslaafd. Kwetsbaar en compromisloos doet ze verslag van haar (nog altijd bestaande) junkiebestaan dat ze combineert met een indrukwekkende, veeleisende baan in de tijdschriftenwereld van New York.

Zoals Cat drugs en alcohol verslindt, zo verslind ik haar. Terwijl ik zelf nog nooit pil of poeder heb aangeraakt, voel ik me totaal verbonden met deze blonde versie van Amy Winehouse en kan het niet helpen een dikke traan te laten als ik de laatste pagina omsla.

Daarna waan ik me in het beruchte Chelsea Hotel, waar ik samen met Patti Smith en haar homoseksuele liefje Robert Mapplethorpe op zoek ga naar het ware kunstenaarschap. Struikelend over de geniale muzikanten, dichters en acteurs die allemaal verblijven in het aftandse hotel in Manhattan, ontdekken ze zichzelf en elkaar. Er ontspint zich een onmogelijk, hartverscheurend liefdesverhaal.

Een paar dagen later moet ik tot mijn grote spijt ook Patti en Robert vaarwel zeggen. Deze avond heb ik besloten niet eenzaam in mijn hotelkamer door te brengen maar op aanraden van mijn vriend – “Dat is juist zalig, helemaal alleen!” – ergens op het stadsplein van het ­pittoreske Vilnius een drankje te drinken. Als ik mezelf verlegen nestel op een terrasje en de lieve serveerster me een glas cava en een deken brengt, open ik een nieuw, kraakvers boekje van Connie Palmen, ­getiteld De zonde van de vrouw. Op indrukwekkende wijze beschrijft ze de levens van vier beroemde vrouwen die allemaal hun vader verloren en een complexe band met hun moeder hadden.

Ik kijk naar de vrolijke voorbijgangers in Vilnius, proost op mezelf en verheug me op mijn volgende boek dat ik ga aanschaffen bij Zwart en Wit: The Serpent of Essex. De verkoper zat het te lezen achter zijn kassa. “Moet de hele tijd aan jou denken”, zei hij met een norsig knikje naar de groene omslag. “Cora heet ze”, doelend op de hoofdpersoon. Volgende week neem ik haar mee op reis, een nieuwe vriendin.