Bouncen op Woo Hah!: Is er een aardrijkskundeleraar in de motherfucking building?

“Bounce-bounce-bounce-bounce!” Dvtch Norris (★★★★) slooft zich om twee uur ‘s middags uit voor een amper halfgevulde Waterfronttent. Het publiek sloft langzaam binnen, weg van de hitte maar is niet voorbereid op een pril feestje. “Crowd wake up / please wake the fuck up!”, laat de Antwerpenaar de slaperige mensen meezingen. Zoals dat hoort op hiphopfestivals zijn Norris’ bindteksten in het Engels. “I’m honoured to play at a festival that supports the culture”, klinkt het nederig. Een kwartiertje later perst hij er een “godverrrrrrdomme!” uit om u en mij even aan het lachen te krijgen.  Wat een fantastische performer is Dvtch, zeg! Zijn Engels is impeccable, zijn enthousiasme aanstekelijk en zijn vrolijke, superenergieke performance een wakkermakertje. Ongenaakbaar "lit", zoals dat hier heet. “It’s about to get litter!” roep Dvtch en dat vinden wij dan weer hilarisch - zoeken jullie even de betekenis van “litter" op, kids?

Het is hoe dan ook een ijzersterk begin van de tweede dag van Woo Hah, het Nederlandse hiphopfestival dat de voorbij maanden veel pech had met zijn line-up. Grote namen als Action Bronson, Cardi B, Trippie Red, Tekashi69, Goldlink en Smokepurpp zegden hun concerten af. Gelukkig prijken er nog genoeg sterkhouders op de affiche om het terrein waar ook elk jaar het festival Best Kept Secret landt, overvol te krijgen.

Hello Amsterdam!

Woo Hah! doet zijn best om zoveel mogelijk facetten van hiphop te belichten, alleen overvleugelt de commerciële variant vaak het undergroundspul. Wij hoorden op één dag meer trap-beats dan een gezonde geest kan verdragen. We zagen meer dan één act ingeleid worden door veel te lange introsetjes van een tour-dj, hoorden in marihuanawalmen gewikkelde bindteksten én waren meermaals getuige van geografische verwarring. “Is Amsterdam in the motherfucking building?” wilde Atlanta-rapper 6lack weten aan het begin van zijn puike show. Ook Migos was “blij in Amsterdam te zijn”. “Sommige van jullie weten dat dit mijn eerste keer in Amsterdam is”, bazelde Ty Dolla $ign op hetzelfde podium. Ach, Hilvarenbeek, Tilburg, Amsterdam, Nederland - één pot nat, quoi? Ice T begroette ooit een verbouwereerd Pukkelpoppubliek met “Hello, Holland”. Dat was pas lachen. Nee, serieus: kunnen de organisatoren misschien een landkaart van Nederland ophangen in de trailers van die rappers, met Amsterdam en Hilvarenbeek in het rood omcirkeld?

Woo Hah! onderstreept in elk geval dat hiphop al lang geen niche meer is, wellicht tot wanhoop van een generatie wereldvreemde mediabonzen die halsstarrig weigert de gitaren aan de wilgen te hangen. News flash, jongens: Urban huist niet langer in de periferie van de popmuziek - het ís de popmuziek. Het grote publiek trekt dan ook niet verwonderlijk massaal naar acts zoals 6lack en A Boogie Wit Da Hoodie, het type Amerikaanse superster dat wereldberoemd is onder jonge muziekfanaten maar in geen velden of wegen te bespeuren valt in de dagplaylists van radiozenders die pretenderen voor jongeren te cateren. Niet dat dit met YouTube vergroeide festivalpubliek er wakker van ligt. De enige radiozender die hier goed aardt, is wellicht FunX, een Rotterdamse urban radio die live op het terrein uitzendt en demonstreert hoe een zender anno 2018 wél de vinger aan de pols kan houden.

Vibrator vergeten

De vreemde eenden schieten op Woo Hah! recht in de roos maar trekken zelden veel volk. Zoals Junglepussy (★★★★), één van de weinige vrouwen op de affiche. De New Yorkse kronkelt het podium op in skinny leggings, met een roze pruik op en twerkt zich haast een hernia. De avond ervoor tweette ze: “N TOUR IN EUROPE MISSING MY VIBRATOR BUT WHAT A DISTRACTION THAT WOULD BE... I DNT EVN ALLOW MYSELF LUSTFUL THOUGHTS ABOUT MY CRUSH UGH I AM FOCUSED LIKE AN ATHLETE." Tja, van teveel masturberen slik je blijkbaar je klinkers in. 

Junglepussy stelt geenszins teleur en sleurt het publiek héél even mee in haar waanzin. Ze is punk als Peaches, buitenaards als Missy Elliott, onvervaard als Roxanne Shanté, oververhit als Lil’Kim. Wellicht is haar sound te alternatief (of haar aangebrande teksten te risqué?) voor het mainstreampubliek dat halverwege de set wegtrekt en een amper halfgevulde tent achterlaat. Jammer want JP’s show is entertainend, woest, grappig en sexy. “I just wanna be free”, kirt ze krols, “swinging my titties from tree to tree / sippin' on gin and Hennessey!”. Yep. Wij weten met wie we vannacht willen doorzakken.

Bier voor het team

In dezelfde Waterfronttent gaapt een Moerdijkse kloof tijdens de show van Zwangere Guy (★★★★). Veel Nederlanders kiezen onvermurwbaar het hazepad wanneer ze het Brusselse accent van de rapper horen. Wie blijft, krijgt sowieso een potige performance op zijn bord - comme d’habitude - met opvallend veel gasten van bij ons, waaronder Le 77, Nag en Blu Samu. “Wie de fuck in de building komt er uit België!?”, wil Guy weten en, kijk, tachtig procent van het publiek reageert. 

Het deert de Zwangere rapkoning geenszins en hij bijt stevig van zich af. “Hey lange!”, roept hij naar iemand in de tent, “Niet geeuwen tijdens mijn show of ge gaat bier halen voor heel het team”. Zwangere Guy ain’t nothing to fuck with, om het met Wu-Tang te zeggen. De Brusselaar bijt zich als een dolle hond door zijn repertoire en schuwt daarbij de geintjes niet. “Voor zij die er geen reet van hebben verstaan: dat was Frans”, klinkt het droog na de passage van Le 77. In de finale staat heel de bende op het podium en briest Guy als nooit voorheen. Yep, het Woo Hah!-publiek is wellicht subtieler, glamoureuzer spul gewoon, maar soit: allemaal de boom in. Zwangere Guy’s act was mooi en meedogenloos.

Cheesy shizzle

Het Woo Hah-publiek kocht kennelijk vooral een kaartje vanwege hitparadekleppers als Ty Dolla $ign en Migos, supersterren die het strandje laten overstromen met fans. Eerstgenoemde heeft een drummer mee die ook nog eens keyboards speelt. Ty Dolla $ign (★★★), een gedreadlockte gladjakker, schuwt de cheesy shizzle niet. De eerste tracks zingt hij terwijl hij in de frontstage tegen zijn vrouwelijke fans plakt. Wat later maant hij ons aan “je beste vriend vast te pakken” en strooit hij hits over ons uit waarop hij ooit gastbijdragen leverde. ‘Swalla’ van Jason Derulo, bijvoorbeeld, evenals ‘Work From Home’ van Fifth Harmony en ‘Psycho’ van Post Malone. 

Ty maakt ons bovendien ook diets dat hij de voorbije weken zomaar even met Kanye én met The Carters (Jay-Z en Beyoncé) werkte. Wat rest is mierzoete slaapkamer-r&b uit de school van R.Kelly, zij het een variant waarbij de AutoTune overuren klopt. Met vooral Ty’s in dikke stroop gedompelde zang die de hormonenhuishouding van de krijsende meisjes overhoop gooit. Gek genoeg vindt het wildste feestje op dat moment in de Waterfront-tent plaats met de Nederlandse Dj Hyperlink die met een schare mc’s de aanwezige feestvarkens laat bouncen als een bende dronken korpsballen. Een welgekomen tegengewicht voor de meligheid van Ty Dolla $ign.

Migos (★★) lokt ‘s avonds een massa volk met zijn gouden trap-popformule. Het trio Quavo, Takeoff en Offset verschijnt een half uur te laat, zo stoned als een garnaal. De boys storten zich op een log, met revolvergeklik en geweerschoten doorzeeft ‘Deadz’. In hun luie bindteksten klinken de jongens alsof ze net een half hamburgerrestaurant hebben leeggevreten. Van ‘Slippery’ over ‘Mama Told Me’ tot ‘Walk It Talk It’ en de monsterhit ‘Bad & Boujee’ die wordt begeleid met confettislingers en spuitende vlammen: Migos rolt keurig op de automatische piloot en laat het publiek jolig hotsen en botsen. Niet dat het trio en zijn dj daarvoor érg veel moeite moeten doen. Zo zie je maar weer dat veel geld amper avontuurlijk of overmoedig maakt. Alleen vadsig.

Fucking stupid

We vrezen in eerste instantie het ergste voor de show van headliner A$AP Rocky (★★). De New Yorkse rapper draaft op in een decor van doormidden gezaagde crash test-auto’s bedekt met politielinten - heel cool - en schreeuwt zichzelf haast schor over de backingtracks. Het eerste halfuur is net niet desastreus: Rocky brult zijn eigen nummers de vernieling in, geflankeerd door metershoge vlammen. Als hij de frontstage induikt voor een wandelingetje langs de met smartphones zwaaiende fans, staat iedereen gebiologeerd naar de videoschermen te gapen. 

Rocky lijkt wel geobsedeerd door de moshpit die maar niet naar behoren wil vormen. “You need to go fucking stupid!”, maant hij ons aan. Tja, dat willen we wel, maar dan moet hij simpelweg met deftig spul op de proppen komen. Zelfs zomerhitje ‘Praise The Lord (Da Shine)’ is flets en waait weg over het meer. Pas bij ‘Wild For The Night’ keert het tij. Rocky herpakt zich, beteugelt het intimistische ‘L$D’ en trekt eindelijk het boeltje weer recht met hits als ‘Goldie’, ‘Everyday’ en ‘Fuckin' Problems’. Zijn maatje A$AP Twelvyy mag een mopje komen meerappen en wanneer het feestje dan toch langzaam lijkt te ontluiken, is het plots afgelopen.

Nee, dan liever Brooklynite Joey Bada$$ (★★★★) die even high profile overkomt maar een genuanceerdere, beter uitgebalanceerde show speelt vol goeie, heldere rhymes, met een prima dynamiek en een minimum aan volksmennend geblaf. Bada$$ mag dan op artistiek vlak minder gedurfd uit de hoek komen dan Rocky, op Woo Hah! vindt hij wél het perfecte evenwicht tussen crowdpleasing en een technisch hoogstaande performance. De nachtraven die op elkaar gepakt staan aan de Foreststage, in een dikke stofwolk bovendien, eten uit Joey’s hand. Zo wordt zijn concert de kers op de taart die deze tweede Woo Hah-dag serveert.