Dit was Dour: stoflongen, Instagram-waardige windmolens en een hoop epische optredens

Een jongeman in een pak met limoenprint, een meisje met vette vlammen op haar broek, een wel zeer vrolijke jongen die een habijt het meest geschikte kledingstuk acht voor een broeierig festival, een bonenstaak met een klein boekentasje op de rug. Enfin, waar we toe willen komen: weg met Tomorrowland en consorten, Dour is onze favoriete plek om rare vogels te spotten.

Hadden we het trouwens al over de 372 kilo glitter die hier lieflijk ronddwarrelde? En de bandana's die gezichten bedekten als deed zich hier, op een boogscheut van Frankrijk, een grensconflict voor met stenengooiende jongeren? Of het hier een nieuwe trend betreft die weldra ook naar onze contreien zal overwaaien – zagen we Rihanna onlangs ook niet met een of ander stoffen masker? – dan wel een praktisch hulpmiddel in het woestijnlandschap dat Dour is na zoveel hittedagen: we kunnen vooralsnog bevestigen noch ontkennen.

Over dat stoffig terrein: ons diepste respect voor wie het hier vijf dagen volhield, want fuck, wat was het dit jaar bakken. Dik dertig graden Celsius voor de dertigste verjaardag van Dour: we vallen deze zomer wellicht in herhaling, maar toch. Deze rit vereiste nogal wat stamina. Of een hoop al dan niet verboden middelen, zo durven we na onze dwaaltochten op de weide wel vermoeden. 

Ruim en open

Over die weide: voor zijn jubileumeditie (en omwille van praktische redenen) verhuisde Dour het festivalterrein naar een open weide aan de overkant van de straat. Die nieuwigheid, die dezer dagen door de organisatie nog eens tegen het licht zal worden gehouden, bleek om allerlei reden een prima zet. 

Waar het oude terrein je door de smalle corridors en bijhorende flessenhalzen al te vaak met het sardinegevoel opzadelde, kregen we nu een ruim en open terrein en daarover hoorden we heel wat enthousiasme. De keerzijde: groen noch schaduw, helaas. Wel vroegen we ons bijwijlen af of ze op Burning Man ook zoveel last hebben van stoflong en zand in de neus.

Maar goed, we dwalen af van de essentie en dat is de muziek. We telden meer dan genoeg prima optredens en spannende nieuwe muzikanten om tevreden naar huis te keren. En kunnen ons wel vinden in de beslissing van de organisatoren om een en ander beter te structureren. 

Structuur is wellicht het allerlaatste woord dat u met Dour associeert – en niet geheel onterecht – maar wat we bedoelen: een duidelijk dag- en nachtprogramma waardoor die ene gitaargroep niet langer 's nachts voor een halflege tent speelt. Maar vooral: elk podium had een helder karakter. 

Dromerige indiejongens en -meisjes laafden hun hartje in La Petite Maison Dans la Prairie op de klanken van John Hopkins, Slowdive of Floating Points. Een fijne tent trouwens, als een koepel die het publiek omarmt en meeneemt in een intieme trip.

Gebounced werd er in Boombox, het hiphopwalhalla en tegenwoordig steevast een schot in de roos op festivals. "Het is wel duidelijk waar het volk staat", hoorden we iemand mompelen tijdens een stomende set van Denzel Curry. Ook het hoofdpodium, voorheen meer een doorgang, kwam dit jaar mooi tot zijn recht en we werden niet lastig gevallen met vulsel. Een goede groep of vier per dag, meer moet dat niet zijn. 

Voor het betere experiment konden we terecht in Le Labo en de clubkids hielden zich in relatieve stilte bezig in de immer indrukwekkende  Red Bull Elektropedia Balzaal. Wedden dat de combinatie van die wat industriële constructie, vette visuals en op de achtergrond de windmolens van Dour het prima deed op Instagram?

Rock-’n-roll?

Nu, dat nieuwe terrein, een zogenaamde Green Camping met jacuzzi en sauna voor wie zich laat afschrikken door de horrorverhalen over de camping van Dour (of inmiddels beter weet): het doet ons toch afvragen of Dour na drie decennia zijn reputatie als ’s lands meest chaotische en wilde festival aan een opwaardering werkt. En houdt dan de rock-'n-roll stand? 

"We zetten de deur open naar een nieuw Dour", geeft persverantwoordelijke David Delanoye toe. Elk festival schuifelt richting meer comfort, en volgens Delanoye verlangt ook de Dour-ganger meer. En die typische vibe dan? "Daarvoor hebben we onze kenschetsende line-up en vooral ons publiek." 

Dagelijks vonden zo gemiddeld 45.000 mensen hun weg naar dat onooglijk dorpje in Henegouwen, een tikkeltje minder dan de recordeditie van vorig jaar. En jawel, ze bleven ons (en elkaar) vriendelijk aanklampen. Er heeft in ieder geval nog nooit iemand zo intens 'bon appetit' in ons oor gefluisterd terwijl we een bakje pad thai binnenlepelden. Of zoals een collega ons berichtte: "De Dour-soep oogt al troebel maar hey: komt goed!"