Wie verdedigt, dreigt er dit WK nu en dan voor beloond te worden. Dat dacht ook Zuid-Korea. Kwalitatief veel te zwak bevonden tegen het ook al niet denderende Zweden, deed bondscoach Shin Tae-Yong tegen Mexico maar een Iranneke. Of een Ijslandje, hoe u het ook wil noemen. Goed terugtrekken, een dubbele muur plaatsen en snel uitbreken wanneer dat kon. De tactiek hield nog geen halfuur stand. Na 24 minuten dook Andres Guardado in zijn 150ste interland op aan de rand van de zestien en zag hij hoe zijn voorzet werd getoucheerd door de hand van Jang Hyun-Soo. Strafschop, de veertiende dit toernooi. Al eentje meer dan in het volledige vorige WK. Carlos Vela zette de elfmeter makkelijk om. Kom maar uit je pijp, Zuid-Korea.

Geen pardon voor Son

Maar dat gebeurde niet. De Aziaten bleven in hun strakke, verdedigende 4-4-2-stelling en kwamen er amper uit. Alleen sterspeler Son Heung-Min kon af en toe wat forceren. De aanvaller van Tottenham Hotspur heeft nog nood aan een topprestatie op een internationaal toernooi wil hij een verplichte legerdienst van 21 maanden ontlopen, maar zal zijn pardon niet vinden in Rusland.

Want ook na rust was er geen beterschap. Zuid-Korea bleef risicoloos voetballen. En wanneer het een beetje uit haar stulp begon te komen, werd het genadeloos afgestraft. Iets na het uur veroverde Hector Herrera de bal op het middenveld – na een overtreding, dat wel – en stuurde Hirving Lozano weg richting Zuid-Koreaanse restverdediging, amper twee man sterk. Makkelijk vond Lozano de vrijgelopen Javier Hernandez die zijn vijftigste goal maakte voor Mexico, met vier treffers is Chicharito meteen ook gedeeld WK-topschutter voor zijn land. Bondscoach Juan Carlos Osorio maakte aan de zijlijn een kruisteken: de buit was binnen.

Blanco Bounce

Veel volgde er immers niet meer. Een paar wissels, de 148ste interland van veteraan Mexicaan Rafael Marquez en een mijmering aan het WK 1998 toen de legendarische Cuauhtemoc Blanco in Zuid-Korea – Mexico de wereld liet kennismaken met zijn Blanco Bounce, een dribbel waarbij de bal tussen de twee voeten omhoog wordt getrokken. Zo’n pracht was er in Rostov niet waar te nemen. Of misschien toch. Son Heung-Min, gekweld door de gedachte dat hij zijn topjaren in een Zuid-Koreaans regiment zou moeten doorbrengen haalde in blessuretijd uit met een geweldige knal. 1-2. Even nog hoop, maar tevergeefs. Mexico won, zong en droomde al van groepswinst. Een ticket voor een zevende achtste finale op rij is zo goed als binnen. Als Duitsland zo meteen niet wint van Zweden is het zelfs al een zekerheid. Zuid-Korea mag naar huis. Daar zal de neutrale kijker niet om malen, de knal van Son ten spijt.