Charel overleefde als baby in schoendoos, 76 jaar later komt bisschop naar zijn levenswerk kijken

De bisschop nam uitgebreid de tijd om langs de kerststallen te wandelen met zijn persoonlijke gids Karel ‘Charel’ Laureys. “Je herkent hier echt wel de typische stalletjes uit de Kempen, al zijn er ook heel wat speciale exemplaren bij. Je voelt overal de warmte van Kerstmis. Nergens is er geweld, alleen maar familiale geborgenheid en vrede. Het moment waarop het kind geboren wordt, dan is de wereld veranderd voor de christenen. En dat kan je hier in zestigvoud beleven”, aldus de bisschop.

“Ik ben ook onder de indruk van de manier waarop hij alles bouwt. Hij gebruikt zoveel afgedankte materialen zoals kroonkurken van flesjes, stenen uit steenfruit, dakpannen die hij maakt uit houtblokken, zelfs onderdelen van blikjes. De Afrikaanse kerststal vond ik ook wel knap, net als de kerststal rond het thema van Wereldoorlog I. Je ziet daar de loopgraven en de miserie van de soldaat, die toch Kerstmis probeert te vieren. Dat is ontroerend. Als ik ooit een nieuwe kerststal nodig heb, dan weet ik waar ik er eentje kan bestellen”, lacht de bisschop.

“Al gaat dit duidelijk om meer dan kerststallen. Charel brengt de mensen samen met zijn werk, hij brengt verbondenheid. Het is mooi dat hij op zijn leeftijd heel het jaar aan iets kan werken waar de hele buurt plezier van heeft. Zijn passie beperkt zich niet tot een achterkamertje”, aldus Bonny.

Jozef en Maria

De buren van Charel zijn het daar helemaal mee eens. “Ik kom hier zo’n tien keer per jaar iets drinken in de glühweinstube van Charel en zijn vrouw Rachel. Ik ben slecht ter been, maar het is hier altijd heel gezellig. We zijn hier allemaal fier op wat Charel al die jaren presteert. Bij mij in de tuin staat ook al vanaf het eerste jaar een mooie kerststal. En na 25 jaar ben ik het nog altijd niet beu. Ik hoop dat hij het nog lang volhoudt”, zegt Rosa Vekemans (87).

Over het bezoek van de bisschop is Rosa ook zeer te spreken. “Een heel galante man, het is enig dat hij de tijd neemt om naar hier te komen. Ik heb hem een hand gegeven, daar krijg je niet dikwijls de kans toe”, lacht ze.

Charel zelf bedankte de bisschop uitgebreid. “Dit is een mooi moment voor mij. Ik ben vereerd dat u zich de moeite getroost om ons te bezoeken”, klonk het.

Johan Bonny op zijn beurt zei uitdrukkelijk dat hij onder de indruk is van het werk van Karel én ook van zijn vrouw Rachel, die achter de schermen met hart en ziel helpt. “De mensen komen hier nu bij Karel en Rachel en dat al 25 jaar lang. Ik weet niet hoeveel jaar daar nog moeten bijkomen vooraleer we kunnen zeggen dat we bij Jozef en Maria op bezoek komen, want daar lijkt het wel een beetje op”, lachte hij terwijl hij de lichtjes van de kerstster aanstak.

Mirakel

Na nog wat verbroederd te hebben met de buren, vertrok de bisschop uit Itegem. Het heuglijke bezoek deed Charel ook terugdenken aan het begin van zijn leven. Dat begon niet op de meest ideale manier. “Ik ben te vroeg geboren en was een baby’tje van amper 1.250 gram. Het was een klein mirakel dat ik het overleefd heb, want in 1941 was je in zo’n geval bijna zeker ten dode opgeschreven.”

“Ik ben als prematuurtje groot geworden in een schoendoos naast de Leuvense stoof in ons huis in Wiekevorst. Het moet zijn dat ze hierboven toch gewild hebben dat ik het zou halen. Als kleuter mocht ik elk jaar tijdens de middernachtmis kindje Jezus naar voren brengen en afgeven aan de pastoor, zodat die het in de kribbe kon leggen. Die muziek en die lichtjes hebben me toen al betoverd. Ik ben heel mijn leven gek geweest van Kerstmis. Verslaafd, zou ik het zelfs durven noemen. Met die kerststallen probeer ik iets terug te doen.”

“Al hou ik wel niet van de glitter en glamour die nu soms met Kerstmis gepaard gaat. Bij mij gaat het echt over vrede. Als er weer een bus stopt om naar mijn stalletjes te komen kijken, dan neem ik altijd even het woord. Ik zeg dan dat we niet veel kunnen doen aan de internationale oorlogen. Maar dat we moeten beginnen bij ons eigen ‘ik’ en rond ons vrede moeten brengen. En dat niet enkel de week rond Kerstmis, maar het hele jaar door. Als ik dat vertel in de bus, dan vloeit er geregeld wel eens een traan. Dan hebben mensen door waarom ik dit allemaal doe.”

“Ik heb mijn eerste kerststal gemaakt toen ik tien jaar oud was. Uit het zitje van een oude stoel, enkele berkentakken en wat stro ontstond langzaam maar zeker een kopie van een stalletje dat ik in een uitstalraam had gezien. Voor elk takje, balkje en paaltje liep ik naar het winkeltje en nam ik nauwkeurig het beeld en de maten op.”

“Ik had toen niet verwacht dat dat zou uitgroeien tot mijn levenswerk. Ik heb er ontelbare gemaakt. 25 jaar geleden ben ik dan begonnen met dit project, eerst met enkele kerststallen en de laatste jaren met een zestigtal kerststallen die verspreid staan in de Leliestraat en Rozenstraat. Veel nieuwe maak ik er wel niet meer, want het is al werk genoeg om ze allemaal op te stellen en alles voor te bereiden.”

Met de zegen van de bisschop moet het voor Charel wel lukken om nog jaren vol moed aan de kerstsfeer in Itegem te werken. “Zolang ik kan, zeker wel. Dit is mijn levenswerk. Gelukkig krijg ik de hulp van een tiental helpers om alles op te stellen en af te breken. Alleen zou ik het niet meer kunnen. We hebben hier goeie buren. Dat besef ik elk jaar weer opnieuw.”

De miniatuurkerststallen in de Leliestraat en Rozenstraat staan er nog tot 6 januari. Verpozen kan in de glühweinstube van Karel en Rachel.