Polderpoliticus houdt het na 42 jaar voor bekeken: “Nee, ik ga de politiek niet missen”

“Neen, ik ga de politiek niet missen. Ik kan nu eindelijk zelf mijn agenda bepalen en dat is een luxe die je als politieker niet kent.” Marcel Bartholomeeussen kan het weten. 42 jaar lang was hij politiek actief op federaal en gewestelijk niveau. Hij zat voor sp.a in de senaat, was Vlaams volksvertegenwoordiger en zetelde eveneens in het Beneluxparlement. Dertig jaar lang was hij actief in de Antwerpse gemeenteraad. Nooit heeft de polderpoliticus op de oppositiebanken moeten plaatsnemen en dat is best uitzonderlijk.

A12

De laatste twaalf jaar was Bartholomeeussen districtsburgemeester en schepen in het polderdistrict. Daar liggen zijn roots en dat stukje Antwerpen ligt hem nog altijd na aan het hart. “Berendrecht, Zandvliet en Lillo zijn te lang miskend door Antwerpen. Heel wat bewoners voelden zich het vergeten district. De druk van een haven die wil uitbreiden maakte het leven hier lang onzeker.”

“Als politieker heb ik kunnen meewerken aan het ‘definitief’ vastleggen van de grens tussen polderdorpen en haven. Voor Stabroek is die grens de A12. Voor Berendrecht en Zandvliet moeten we toezien dat het Schelde-Rijnkanaal, in het zuiden Opstalvallei en in het noorden de Kabeljauwpolder ons beschermen tegen de uitbreiding van de haven. We moeten over de partijgrenzen heen alert blijven dat hieraan niet wordt geprutst. Als dat wel gebeurt, is de doos van Pandora geopend. Die grens mee vastleggen is waarschijnlijk het belangrijkste wat ik als nationaal en gewestelijk politieker heb kunnen realiseren. Die grens is het fundament voor de leefbaarheid van de polderdorpen.”

“Toen die grenzen werden vastgelegd, begonnen Zandvliet, Berendrecht en Lillo langzaam maar zeker te leven. De stad investeerde opnieuw in de polderdorpen en er werden extra fondsen vrijgemaakt voor polderprojecten. Denk maar aan het Vrijetijdscentrum De Schelde, de nieuwe school in Berendrecht of de meer dan twintig straten die we in de polder voorzien hebben van nieuwe rioleringen en bestrating.”

Burgerbeweging

Voor het eerst in decennia staat hij niet op een verkiezingslijst. Dat zorgt voor gemengde gevoelens. De sp.a’er vindt het aan de ene kant normaal dat hij plaats maakt voor jonge, gemotiveerde nieuwkomers. Aan de andere kant betreurt hij het dat het politiek bedrijf harder en agressiever is geworden en dat partijdiscipline primeert boven het belang van de polderdorpen. “Denk maar aan dossiers rond het openbaar vervoer, de ontsluiting van de polderdorpen of geluidshinder. Het district wordt hierin niet of te weinig gehoord en daar komt (te) weinig reactie op.”

“Voor de fusie met Antwerpen zetelden op een gegeven moment vier polderpolitici in de Antwerpse gemeenteraad. Over de partijgrenzen en -belangen heen vond toen elk van ons het normaal, dat we het belang van de polder verdedigden. Die eensgezindheid is er nu niet meer.”

“Dat is jammer. Maar die veranderde mentaliteit zorgde er precies voor dat sp.a niet onder eigen naam naar de verkiezingen trekt, maar plaats biedt aan jonge, onafhankelijke mensen. Zeker op lokaal vlak lijkt de tijd van de traditionele partijen voorbijgestreefd. Burgers hebben meer geloof in onafhankelijke kandidaten die niet zijn gebonden aan partijstructuren en partijdiscipline.”