Mexicaanse orgie of de Vlaamse slappe koffie? Als overleden zieltje zou ik het wel weten

Het is weer van dat! Miezerig, grijs, koud novemberweer. Ik weet dat mijn dagelijkse traject Damme-Brugge weer langer zal duren dan nodig. Enkel omdat het ritsen op de verzadigde stadsring vanuit mijn niet-voorrangsweg abnormaal moeilijk zal verlopen. 

Op zo’n sombere ochtend worden chauffeurs die van nature de genen van verkeersegoïsme in zich dragen ‘echte’ klootzakken. Bumper aan bumper, ieder voor zich, recht voor zich uit kijkend en vooral geen oogcontact maken met de sukkelaar die wil invoegen. Bij de warme bakker hetzelfde. Waar het op dit ontbijt­uur steeds tot buiten de winkel aanschuiven is, en waar mijn (gespeeld) enthousiaste goeiemorgengroet alleen wordt beantwoord met een zombieblik: ‘Wie denkt die gast wel dat hij is?’.

Door een soort besmettelijke humeurpandemie wordt bij rotweer de sociale vrolijkheid blijkbaar in een collectief onderbewustzijn ­opgeslagen. Tot een zeldzame zonnige morgen ons uit onze nurkse hypnose­slaap zal wekken en we voor die ene dag toch een beetje ­vrolijker en een beetje meer mens worden.

Elk jaar doet die tristesse van november mij meer en meer naar Mexico verlangen. Naar de markt van Uxmal, naar tortilla’s op de ­barbecue gebakken gevuld met ei en spek, en vooral naar de “hola’s” van de vrouw achter het vuurtje, de echte mama, die zoals de helft van het dorp Maria zal heten. Ze kent de ‘gringo’ niet, maar schenkt hem toch haar glimlach alsof hij een neef is, op bezoek uit een ver land.

Ik ben geen Einstein, maar ik ben ervan overtuigd dat het de zon is die de mensen hier zo anders maakt.

Zon als geloof

Ook in Mexico worden de doden herdacht. Niet met chrysanten uit de supermarkt, maar met een echt feest. Met kleurrijke maskers uit papier-maché en met een carnaval waarop de doden meedansen. Met massa’s bier en bergen nacho’s, chili con carne, enchilada’s en chocolade­churros. Als overleden zieltje zou ik het wel weten, mocht ik kunnen kiezen tussen deze Mexicaanse orgie of de Vlaamse oliebollen met bloemsuiker en slappe koffie.

Op de koksschool leerden we dat warmtetransport gebeurt door geleiding, straling of stroming, maar de zon is ongetwijfeld veel meer dan een leverancier van warmte en licht. Zonnedevotie is een soort weten zonder kennis. Het is niet zonder enige afgunst dat ik naar de totale geluksovergave van mijn zonnebadende kat kijk, poezenverstand op nul maar intens genietend.

Als kind had ik het gevoel dat alles goed kwam, telkens wanneer de zon van ­achter de wolken kwam. Als ik in deze tijden van religieus opbod voor een geloofsbelijdenis zou moeten kiezen, vind ik zonne­aanbidder eigenlijk nog niet zo slecht.