'Soul Of A Woman' van Sharon Jones & The Dap-Kings: Afscheid met koud zweet
Een allerlaatste keer bloedrauwe, goddelijke soul van de betreurde gospelkoningin Sharon Jones? Laat maar komen! En houd je vast aan de takken van de bomen.
Herinnert u zich die scène uit de muziekdocumentaire Charles Bradley: Soul Of America waar Bradley, aan de vooravond van zijn debuutrelease in 2011, na een concert een babbeltje slaat met Sharon Jones? Twee oudere Amerikaanse souliconen die een jonge generatie van de charmes van het genre wisten te overtuigen, verbonden door een hype en een revival, door een platenlabel, een begeleidingsband én, uiteindelijk, door het noodlot. “You have found a real friend in me”, zegt Bradley terwijl Jones hem omhelst. “Als ik je niet aan de top terugzie, zie ik je wel in de hemel”. Jones antwoordt gekscherend: “Je zal me aan de top zien én in de hemel. Maar ik blijf hier nog wel even rondlopen”.
Sharon Jones liet een schare volgelingen na voor wie Afro-Amerikaanse muziek popmuziek niet stopt bij Drake en Beyoncé
Sharon Jones overleed eind vorig jaar aan kanker, op zestigjarige leeftijd. Charles Bradley stierf in september van dit jaar, eveneens aan kanker. Hij werd achtenzestig. De twee laten een schare volgelingen na voor wie Afro-Amerikaanse popmuziek niet stopt bij Drake en Beyoncé. Het New Yorkse platenlabel Daptone Records haalde haar in 2002 uit de vergetelheid, liet haar een plaat maken met huisband The Dap-Kings (die later wereldroem zou vergaren als backingband van Amy Winehouse) en katapulteerde Jones de alternatieve mainstream in. Ze speelde in de grootste muziekhuizen van Europa, triomfeerde op festivals, kreeg lof van Prince, Nile Rodgers en Chaka Khan.
Driest en gekweld
Nu is er Soul Of A Woman, de zwanenzang van Sharon Jones & The Dap Kings, een album dat de hortende, stomende sixtiesfunk enigszins opzij schuift voor contemplatiever werk. Natuurlijk ademen deze songs de funk van Stax Records, alleen opteert Jones voor midtempogrooves en het soort gospelachtige feeling dat haar voorbeelden Etta James, Ann Peebles en Gladys Knight zo prachtig vertolkten.
Neem het diepkervende ‘These Tears (No Longer For You)’, een treurballade die van The Temptations had kunnen zijn: Jones serveert er haar gebroken hart op een zilveren schoteltje. Eerst met tedere, verscheurende uithalen en, naarmate de song vordert, alsmaar driestere en gekweldere kreten. In het sublieme arrangement horen we traag ronkend koper, sidderende strijkers en weeklagende achtergrondzang. Héérlijk.
Apocalyps
Ook ‘Girl! (You got to forgive him)’ is het type dramatische soulsleper dat Quentin Tarantino wat graag op de soundtrack van zijn films pleurt. Jones gaat er met getrokken zwaard de liefdeloosheid te lijf. Ze loeit, kermt en smeekt, terwijl sax en trompet een Apocalyps lijken aan te kondigen. ‘Matter Of Time’ is dan weer een koddig soulwalsje met een heerlijke, jazzy gitaarsignatuur. ‘Sail On!’ haalt de groove bij ‘Cold Sweat’ van James Brown en nodigt Jones uit om met rauwe, krakende stem “Ooooh noo!!!” en “C’mon c’mon!!!” te krijsen.
‘Call On God’ willen wij ooit dolgraag door Aretha Franklin gecoverd zien, voor ook zij de eeuwige jachtvelden betreedt (maar blijf toch nog even bij ons, Aretha!). Wat een hymne. Wat een uppercut. “Call on God / And he will provide”, klinkt het, machtig en onversaagd.
Voor Sharon Jones was het nooit eenzaam aan de top, want ze omringde zich met betrouwbare mensen die van haar hielden. In het Kingdom of the Lord zal ze wellicht evenmin in haar uppie zitten te kaarten, al was het maar omdat Charles Bradley zo’n knuffelbaar gezelschapsdier was die graag een praatje sloeg. Mogen ze beiden baden in het hemelse licht van Hij Die Nog Een Eitje Te Pellen Heeft Met De Mensheid.
'Soul Of A Woman' verschijnt vrijdag 17/11 bij Daptone Records