Superieure Van der Breggen voltooit kwartet

Zondag won Anna van der Breggen de tweede vrouweneditie van Luik-Bastenaken-Luik. Ze volgde daarmee zichzelf als winnaar op. Het was na Strade Bianche, de Ronde van Vlaanderen en de Waalse Pijl al haar vierde klassiekerzege. ‘Fenomenaal’, noemde Stam haar optreden in de Ardennen. ‘Ze is een hele speciale.’

Kom bij Stam niet aan met vragen of het wel goed is voor het vrouwenwielrennen, elke keer dezelfde winnaar. ‘Die vraag moet je maar aan anderen stellen. Het is aan de concurrentie om een antwoord op onze manier van rijden te vinden.’

Welke precies wilde hij niet zeggen, maar in de bespreking vooraf, en zelfs nog in de koers, had Stam er wat berichten op social media bijgehaald waarin wielerfans hun ergernis over de suprematie van de Boels-Dolmans-formatie ventileren. Het moest zijn renners triggeren om ook in Luik bij de les te blijven.

Stam beseft dat bij zoveel overwinningen in één seizoen het gevaar van nonchalance op de loer ligt. ‘Het slechtste wat je nu kunt doen is de concurrentie onderschatten. Dat heb ik ze ook gezegd. We hebben nog één klassieker te gaan, en zeker niet de onbelangrijkste. Ga ervoor.’

Van al haar zeges dit jaar was Luik-Bastenaken-Luik voor Van der Breggen misschien wel de moeilijkste geweest. Al aan de voet van de loodzware Redoute werd de Boels-Dolmans-formatie bestookt met aanvallen, analoog aan de wijze waarop woensdag de onverslaanbare Valverde in de Waalse Pijl werd geattaqueerd. Stam: ‘We moesten sneller dan verwacht pionnetjes opofferen.’

Van der Breggen sloeg de beslissende slag op de Côte de Saint-Nicolas, de laatste beklimming van de dag. Met een groepje met onder anderen Annemiek van Vleuten had ze de achtervolging ingezet op de Australische koploper Amanda Spratt. Ploegleider Stam had Van der Breggen, via het communicatiesysteem gevraagd: ‘Ben je in staat om er een paar te lossen?’

Daarop volgde een overtuigend ‘ja!’ En zo geschiedde: in de finale liet ze Spratt achter zich en kwam ze na 135,5 kilometer solo over de finish.

Van Vleuten eindigde in finishplaats Ans als derde. Ze zag barsten in het bastion van Boels. ‘Vandaag hebben we ze het echt moeilijk kunnen maken. Anna moest het zonder haar ploeggenoten doen. Met Amanda hadden we een serieuze kans op winst.’

Het verloop van de koers paste volgens haar in de tactiek om het Van der Breggen c.s. lastig te maken: op tijd sterke renners wegsturen en het vervolgens aan Boels over te laten de regie weer in hand te nemen. ‘Het gat is wel eens groter geweest. Het is niet onoverbrugbaar. Het is een mooie strijd, zo.’

Marianne Vos, decennia het boegbeeld van het vrouwenwielrennen, daalde na de wedstrijd voorzichtig het trapje van de teambus af. Haar schouder speelde op. Een val beroofde haar van verdere ambities tijdens haar eerste Luik-Bastenaken-Luik. Tijdens de afdaling naar de Roche Aux Faucons probeerde ze twee gevallen renners te ontwijken, toen iemand ‘links vol in mijn voorwiel reed’. Ze bleek later een sleutelbeen te hebben gebroken.

Vos heeft vooral waardering voor de dominantie van Boels met Van der Breggen. ‘Anna is gewoon de beste. Zij blijft ook ijzig kalm. En binnen de ploeg gunnen ze elkaar ook wat.’ Al weigert ze zich neer te leggen bij de alleenheerschappij van Boels. ‘Er is wel vaker een team dominant geweest, maar dat duurt nooit eeuwig.’

Dat Vos, meervoudig wereld- en olympisch kampioen, zelf de verwikkelingen in de koers op de tweede rang volgde, zat haar niet dwars. Ze geniet zelfs. ‘Het is mooi om te zien hoe zo’n afdaling wordt gereden, welke treinen er worden gevormd, hoe hard dat gaat. Het niveau is ontzettend hoog. Het vrouwenwielrennen heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt.’

Boels-Dolmans is de onbetwiste vaandeldrager. Ploegleider Stam neemt na afloop trots de felicitaties in ontvangst. Hij kan moeilijk uitleggen hoe hij het team tot een eenheid heeft gesmeed. ‘Het gaat eigenlijk vanzelf. Als je zo lang met elkaar samenwerkt, heb je aan één blik genoeg.’ De winning mood doet de rest. ‘Wat ze in hun hoofd hebben, voeren ze uit. Het is heerlijk werken met deze vrouwen.’