“Deze foto werd gemaakt toen Simon voor de allereerste keer werd opgeroepen voor de nationale ploeg, bij de U16”, zegt vader Stefan Mignolet. “Tegen Slowakije mocht hij in de tweede helft invallen voor doelman Kristof Maes, die bij GBA speelde. Welke lichting dat was? Steven Defour was erbij, Daan Van Gijseghem en heel veel gasten die ik later in de lagere reeksen tegenkwam. Zijn oproep kwam heel plots. Twee seizoenen ervoor speelde hij nog op gewestelijk of provinciaal niveau. Sommige ouders van zijn ploegmaten bij STVV keken raar op toen ik vertelde dat hij afwezig was omdat hij was opgeroepen voor de nationale ploeg. Dat lokte veel positieve reacties uit, maar toch ook enkele jaloerse blikken.”

“Wanneer het in de zomer snikheet was, zocht Simon vaak naar wat verfrissing. Hier staat hij in ontbloot bovenlijf in een Oostenrijkse plas. Daar kwamen we wel vaker in die tijd. De temperatuur kon ook in de bergen gemakkelijk oplopen tot 30 graden en meer. Wanneer wij gingen wandelen, speelden de kinderen in het zwembad van het hotel. Een stad bezoeken was Simons grootste nachtmerrie. Daar had hij echt een hekel aan. Veel te saai. Het gebeurde weleens dat hij dan op de stoep bleef wachten terwijl wij de lokale kerk inspecteerden. Of hij dook in een fontein, daar keken we al niet meer van op.”

“In de paasvakantie trokken we vaak naar de Spanje om de batterijen op te laden. Een specifieke trip naar Lloret de Mar zullen we niet vlug vergeten. Het weer was al de hele week dramatisch. We besloten om een wandeling te gaan maken. Simon had daar geen goesting in en bleef samen met zijn broer Wouter en twee nichtjes achter in het hotel. Simon was op zijn zachtst gezegd geen tafelspringer. Onze mond viel dan ook open van verbazing toen we het hotel terug binnenkwamen. Daar stond hij dan: op een karaokepodium zowaar, mét microfoon in de hand. We schrokken ons een bult. Wat hij zong? Coolio met dat gangsterlied (Gangsta’s Paradise, nvdr).”

“Hier zie je de piepjonge Simon, midden jaren 90, bij zijn eerste club: VV Brustem. Hij kon echt goed voetballen. Als een soort spelverdeler scoorde hij aan de lopende band bij de preminiemen. Een grappige herinnering heeft te maken met de autorit naar de training in Brustem. Dan passeerden we de dames van plezier op de Chaussée d’Amour. Wouter en Simon zwaaiden naar de meisjes. Dat was een wedstrijdje. Een madam die terugzwaaide, was goed voor een punt.”

“Simon en Wouter zijn twee handen op één buik . Als kind beschermden ze elkaar ook altijd. Wanneer de ene iets had uitgestoken, had het geen zin om bij den andere te polsen wat er gebeurd was. Die zei toch niks.”

“Toen Simon als tiener bij de eerste ploeg van STVV kwam, gebeurde het weleens dat supporters hem op vrijdag pinten hadden zien drinken. Daar werd dan druk over gesproken. Wat ze niet wisten, was dat dat Wouter was. Die twee maakten er zelfs een spelletje van. Ik heb ze toch aangeraden om te stoppen met dat spelletje.”

“Simon liep al van kleins af aan overal met ballen rond. Op de speelplaats was voetballen het enige waar hij aan dacht. Hij gaf ook tactische richtlijnen aan de andere kinderen, Simon vertelde hen waar ze moesten lopen.”