Ook vanuit de Kempen komen daters nieuw lief zoeken op Winterland in Hasselt: “Fijner dan op café”

Net iets meer mannen (28) dan vrouwen (24) zorgen even voor wat praktische problemen bij het ‘doorschuifsysteem’, maar dat lost gastvrouw Virginie Claes handig op door zelf aan een tafeltje plaats te nemen. “Ik ben voor alle duidelijkheid niet op zoek, voordat mijn man Bernard dit leest”, zegt Virginie. “Ik probeer gewoon de mannen op overschot aan de praat te houden”, lacht de gewezen Miss België. “Maar als ik ooit weer single zou zijn, zou ik dit nog wel overwegen. Waarom niet? Het is spannend en plezant.”

Om de vijf minuten komt Virginie tussen voor een verplichte changez. Bij sommigen valt de opluchting van de gezichten af te lezen, anderen vertrekken jammerend en treuzelend naar het volgende contact. En dan worden hier en daar briefjes met telefoonnummers uitgewisseld. Er zijn zelfs (vooral) mannen die goed voorbereid op het ijs komen: met een zakje vol post-its met telefoonnummers die ze er vooral al hebben opgeschreven. Kwestie van geen tijd te verliezen.

Miss Limburg

Naast Virginie Claes zit er zowaar nog een tweede miss in de zaal. Of althans een gewezen kandidaat-Miss Limburg: model Nanoe Vaesen (25) uit Bree. Niet meteen iemand die je hier verwacht. “Tja, ik kan je toch vertellen dat het echt heel moeilijk is om mensen te leren kennen die het serieus menen. Daarom probeer ik dat hier een keer. Ik val eigenlijk altijd op de verkeerde mannen. Misschien loopt het op deze manier wel beter. Wat ik zoek? Iemand die iets wil opbouwen. Huisje, tuintje en kindjes, ja. Dat spreekt. En als dat niet lukt, dan hou ik hier misschien wel fijne vriendschappen aan over. Maar tegen Kerstmis zal ik geen nieuw lief hebben. Zo dringend is het nu ook allemaal weer niet.”

Het tafeltje van Nanoe blijkt zowat een magneet. “Tja, ik zag haar al meteen zitten toen ik binnenkwam”, geeft Michel Joukes (43) uit Mol toe. “Dat ik ouder ben, weet ik ook wel. So what? Ik ben hierheen gekomen omdat met iemand kennismaken in een discotheek of café veel moeilijker verloopt. Mensen zitten daar quasi altijd in groep en dan is een één-op-één gesprek zoals hier heel moeilijk. Ik kan dit soort dates, die er eigenlijk veel te weinig zijn, aan iedereen aanraden. Al is dit ook voor mij de eerste keer. Ik kom pas uit een stukgelopen relatie en dan ben je toch op je hoede. Maar als je de kans krijgt om met iemand als Nanoe aan tafel te kunnen zitten, dan moet je die toch grijpen en haar proberen te overtuigen.”

Verderop zit Maria, die niet in beeld wil, zenuwachtig aan een tafeltje. “Tja, ik ben al een tijdje alleen en ik vind het heel moeilijk om iemand te leren kennen. Daarom kom ik langs. Eigenlijk hoop ik vooral op een vriendschap. De rest zien we later wel. Ik ga niet te hard van stapel lopen, dat heb ik immers nooit gedaan. Maar de kinderen vonden dat ik deze – voor mij al heel grote – stap toch moest zetten. En spijt heb ik er geenszins van.”

“We zijn eigenlijk zelf verbaasd dat er zoveel volk is”, zegt organisator Kurt Frederickx. “Eigenlijk hebben we er zelfs niet echt veel publiciteit voor gemaakt. Na deze eerste editie overwegen we serieus om dit volgend jaar te herhalen. Er is duidelijk nood aan een plek waar mensen echt en rechtstreeks met mekaar kunnen spreken. We hebben trouwens een lacune ontdekt bij onszelf: wat als ook holebi’s willen daten? We gaan bekijken hoe we dat kunnen aanpakken.”