In dat boek, ‘Left Standing’, schrijft Mason zijn ervaringen neer van die dag. Een beeld blijft hem scherp bij: nadat de bommen waren ontploft, liep een jonge vrouw zijn richting uit, terwijl al de anderen wegliepen. De jonge vrouw hielp Mason. “Het enige dat ik weet, is dat ze Isabel heet”, vertelt hij. “Ze had gezien dat ik niet meer kon bewegen. Ze kwam naast me zitten. Ze vroeg hoe ze kon helpen. Hoewel ze radeloos was, was de blik in haar ogen er een van vrede. Ze had de blik van een engel, ze gaf me een kalmte, een gevoel dat alles in orde zou komen.”

Mason vertelde haar over zijn mormoonse achtergrond (een zeer strenge christelijke leer, red.). Isabel zei hem dat ze moslima is. “Ik blijf bij mijn overtuiging dat de acties van terroristen niet overeenstemmen met het geloof van de honderden moslims metwie ik al gepraat heb.”

Achttien maanden later weet Mason nog steeds niet wie Isabel is. “Ik heb haar nog niet gevonden, maar de indruk die ze op me heeft nagelaten, zal bij me blijven tot de dag dat ik sterf. Haar aanwezigheid staat in schril contrast met dat van de terroristen.”

“Mijn leven is toen voor altijd veranderd. Elke dag word ik wakker met littekens. Ik zal voor de rest van mijn leven splinters en littekens dragen. Maar ik heb ervoor gekozen om die dingen mij aan de helden van die dag te doen herinneren in plaats van aan de pijn.”

Ook in Boston en Parijs

De twintiger heeft het in zijn boek overigens niet alleen over de aanslag in Zaventem. Hij was ook in Boston - hij stond aan de finishlijn- toen daar in 2013 een aanslag gepleegd werd op de marathon, en in Parijs toen ISIS daar aanslagen pleegde in 2015.