Dé parallel tussen drugshandel, prostitutie en voetbal? Advocaten die als kakkerlakken van tussen de stenen kruipen

Sommige voetbaljournalisten onderhouden een verknipte relatie met het voetbalbestel. Ze schurken aan tegen de top van de voedselketen, in de hoop dat er een kruimel nieuws afvalt. Of meer, zoals nu bekend is geraakt. Neem hen dat vooral niet kwalijk, het is hun reden van bestaan. Af en toe wanen ze zich Mitspieler en denken ze zelfs een beetje makelaar te zijn.

Mijn persoonlijke relatie met de makelaarswereld is miniem. Ik ken René Vijt en Walter Mortelmans, die les hebben gevolgd in de opleiding waar ik lesgeef. Ze vonden mijn cursus heel interessant, wellicht omdat ik het had over het geld in de sport.

Wat heb ik gekregen van die mannen? Ik dacht niets, tot ik mij een citytripje naar Londen herinnerde, samen met een tiental van hun spelers. Ze hadden tickets en kamers over na afzeggingen en belden mij een paar dagen van tevoren om de hoop te vullen. We zouden naar het voetbal gaan, naar West Ham. Ik zag het tripje als erkentelijkheid voor de manier waarop ik hen had geïnstrueerd in de economische modellen van de sport, met name dan hoe de Amerikanen hun sport organiseerden.

Later zijn we vaak gaan eten en dat gebeurt nu nog geregeld, waarbij ik eens betaal en Mortelmans de andere keer. Brasserierekeningen, hooguit één glas wijn, geen pousse-café, wel koffie zolang we willen napraten. Roddelen eerder. Over de wereld. Die van de makelarij onder meer. En over Mogi Bayat natuurlijk.

Ik herinner mij niet meer precies wat hun eindwerk was in die opleiding sportmanagement, maar het onderwerp ging in tegen hun business, dat weet ik wel. Dat maakte Vijt en Mortelmans, toen marktleiders, tot een uniek duo. Tot ze in onmin geraakten, en dat had niets te maken met zwart geld of ander gesjoemel. Het was een conflict des mensen. Een clubmanager en ik, hij meer dan ik, hebben geprobeerd de twee een beetje met elkaar te verzoenen. Af en toe proberen we mens te zijn, jawel. De verzoening is niet gelukt.

Ik heb woensdag na de eerste geruchten Walter Mortelmans gebeld en kreeg meteen de voicemail. Hij belde niet terug. Vreemd, want dat deed hij altijd. Nog drie keer gebeld: niets. René Vijt gebeld. Hoewel ze in onmin leven, zei René onmiddellijk: 'Daar houdt de Walter zich niet mee bezig. Die zit niet in de bak.' Die zat daar ook niet, maar het scheelde niet veel. Ik heb hem ge-sms't dat ik hem het beste wens en dat ik weleens zal bellen.

Mijn laatste contact met een makelaar was met Mogi Bayat. Enfin, 'contact'... Niet echt. Dat was na Brazilië-België in Kazan, afgelopen juli. De parking van de persbussen grensde aan die van de vips en Mogi stond daar van zijn gat te geven omdat zijn vipwagen niet klaar stond. Hij zei goedendag en schold dan weer wat Russische vrijwilligers de huid vol tot de limousine arriveerde. "A bientôt à Gand", zei hij en Very Important Person Mogi was ermee weg. Eén gedachte schoot door mijn hoofd: Mogi vip, welkom in de fucked up wereld van het voetbal.

Vincent Kompany, met het gevoel voor drama hem niet vreemd, had het van de week over de parallellen tussen prostitutie, drugshandel en voetbal. Hij heeft voor 100 procent gelijk. Dé parallel tussen prostitutie, drugshandel en voetbal zijn de advocaten, die als kakkerlakken van tussen de stenen komen kruipen als de mannen van het grote en foute geld hen nodig hebben.

Meester Walter

Donderdagavond in De afspraak zat ik naast Meester Walter, soms de risee van deze rubriek. Ik hoorde hem zijn cliënten Ivan Leko en Club Brugge – toch allebei in verdenking gesteld – vrijpleiten: onschuldige koorknapen waren het, geen vlieg zouden ze kwaad doen, laat staan met rare facturen, dito figuren of illegale constructies werken.

Ik wil dat graag geloven, hopen zelfs, maar weet u wanneer dat soort advocaten niet liegt? Als ze hun mond houden. Meester Walter zei er nog expliciet bij dat er voor alles een factuur was. Dat zal wel. De factuur wás de methode-Veljkovic. Maar naar waar, voor wat en voor wie?

Een deel van het nettosalaris dat de speler of de trainer wilde verdienen, werd door het Cypriotische bedrijfje van Veljkovic gefactureerd aan de club en vloeide in een volgende beweging vanuit Cyprus terug naar de speler of trainer. Gevolg: de club moet minder RSZ, groepsverzekering en bedrijfsvoorheffing betalen – dus lagere brutokosten – terwijl de speler en trainer toch het nettosalaris krijgen dat ze wilden.

Het is dus niet omdat er facturen zijn dat er geen sprake is van illegale constructies of ontwijking van belastingen en sociale zekerheid. Het is alleen maar te hopen dat de spelers en trainers in kwestie ook facturen hebben, want dan gaat het alleen maar over ontwijking. In het andere geval zitten we, zoals het gerecht meldde, met een mogelijk witwasscenario.

Een tip aan de voetbalbond: check even de contracten van uw stafleden. Ik kan mij vergissen, maar volgens zeer betrouwbare informatie zou in één geval ook via deze constructie zijn gewerkt.