Een pechvogel, zo kan je Ivan ­Tomecak ­noemen. Op 31 augustus, deadline day, ­arriveerde hij in ­Mechelen, want Rherras had nog niet overtuigd en Van Cleemput was out. Met prima adelbrieven op zak, want vijf titels gepakt met Dinamo Zagreb, Champions ­League gespeeld en meermaals opgeroepen voor Kroatië. Eén minpuntje: hij was niet speelgerechtigd. En het dossier sleepte aan. Maar liefst anderhalve maand moest hij wachten om te spelen – vorige vrijdag tegen Anderlecht was het eindelijk ­zover.

“De afsluiter van een moeilijke ­periode”, ­vertelt hij. “Eerst werkte de Saoedische bond niet mee, omdat ik mijn contract bij Al-Nassr had ver­broken. Kan gebeuren. Ik had gedacht twee à drie weken te moeten wachten. Maar dan liep er in België iets mis, waardoor het nog langer duurde. Bad luck! (grijnst) Ik ben altijd ­positief gebleven, want ik wilde de sfeer niet verpesten, maar makkelijk was het niet. Soms moest ik lopen ­terwijl de rest zich ­voorbereidde op de match. Tot ze mij vorige donderdag belden: Ivan, je kan spelen. Wat een opluchting!”

Daags nadien volgde nóg een hoera­momentje, toen Yannick Ferrera hem zei dat hij ‘s avonds zou starten.

“Mijn reactie: Serieus? Okay, thank you! (glimlacht) Ik was superblij, maar het was wel een moeilijke match, tegen de beste club van België. En ik stond op links – niet mijn ­natuurlijke positie. Ik heb alles ­gegeven, maar ik kan uiteraard nog veel beter. Het was ook mijn eerste ­officiële match in vijf maanden tijd. Hoe meer ik speel, hoe beter ik de rest zal leren kennen en hoe beter ik zal presteren.”

Vast in Saoedi-Arabië

Zijn Belgische carrière is in elk geval begonnen. Met eigenlijk zelfs twee jaar vertraging. In de zomer van 2015 kon Tomecak immers al van Rijeka naar Club Brugge.

“De interesse was heel concreet”, zegt hij. “Meunier zou vertrekken en ik kon hem opvolgen. Maar toen liep hij een knieblessure op, waardoor ik wist dat hij zou blijven en sowieso weer zou spelen van zodra hij fit was. Het was dus niet opportuun om naar Brugge te gaan.”

(Lees verder onder de foto)

In de plaats trok hij naar Oekraïne, naar ­Dnipro, maar na één jaar koos hij al voor een avontuur bij het Saoedi-Arabische Al-Nassr. Eerder voor het geld, wat achteraf als een ­boemerang terugkwam.

“Bij een normale club krijg je elke maand je salaris gestort. Maar daar moest ik om de drie maanden het ­bestuur bellen om te vragen of ze ­eindelijk konden betalen. Ik was niet de enige. Een Saoedische speler had zelfs al een jaar niks meer ontvangen, maar was te bang voor repercussies en greep niet in. Ik wel. Ik verbrak mijn contract, met alle gevolgen van dien. Eerst mocht ik zelfs het land niet uit. (grijnst) De club wilde me geen exitvisum ­geven. Dankzij bemiddeling vanuit Kroatië kwam dat na ­enkele dagen toch in orde. Maar ik heb dus wel een hele tijd moeten wachten om voor KV Mechelen te ­mogen spelen.”

“Raar land toch, Saoedi-Arabië. Ik woonde er gelukkig in een compound (een afgesloten gemeenschap, red.), waar je mag autorijden en je vrouw niet in een lang zwart kleed moet rondlopen. Maar hier in België is het iets ­makkelijker ademen. (glimlacht) Met mijn vrouw en ons zoontje Luka (3) woon ik nu in een appartement in Mechelen. Het is er lekker rustig. ­Living the easy life.”

Tegenover Messi

Vanaf nu heeft Tomecak maar één doel: ­tonen dat hij een meerwaarde vormt voor ­Malinwa. Nogmaals: zijn adelbrieven zijn de moeite.

“Ik heb al de nodige ervaring, ja. In 5,5 jaar Dinamo Zagreb, de grootste club van Kroatië, won ik vijf titels en drie bekers. Als basisspeler – toch in zo’n 80 procent van de matchen. Ik speelde in de Champions en Europa League en werd door Slaven Bilic ­opgeroepen voor de nationale ploeg. In 2014, toen ik bij Rijeka zat, mocht ik van Niko Kovac tegen Argentinië – met Messi op het veld – debuteren. Een droom die uitkwam.”

Opvallend: hij viel in als rechter­winger. Een positie die hij al vaker ­bekleedde.

“Ik ben een rechtsback, maar heb al enkele trainers gehad die defensiever dachten en me daarom een rij hoger zetten. Ook omdat ik ­geregeld een ­assist geef en het doel weet staan. Ik scoorde al in de bekerfinale met ­Rijeka, tégen Dinamo. En op Ajax en Real ­Madrid – vanaf één meter, maar goal is goal! (lacht) In Saoedi-Arabië speelde ik soms ook als linksback, maar dat is eerder een nood­oplossing, zoals tegen Anderlecht. Ik zie me daar geen heel seizoen spelen.”

Zeker omdat hij als rechtsback weer inter­national wil worden. Zijn laatste selectie ­dateert van 2015.

“Het is heerlijk samenspelen met gasten als Kovacic, Mandzukic, ­Modric en Kramaric, overigens de peetvader van mijn zoontje. Ik sprak onlangs met wat mensen van de ­nationale ploeg, en ze vroegen ­waarom ik niet speelde. Wachten op papieren, moest ik ­antwoorden. ­Hopelijk speel ik me hier in ­Mechelen snel weer op de kaart. Wie weet ben ik er dan volgende maand, in de WK-barrages tegen Griekenland, al bij.”