Car Seat Headrest in de AB: twijfelende Toledo wordt relativerende rockgod
Neem je neuroses beet, tem je twijfels en claim je complexen! Naar de zielenknijper geweest? Nee, wél een triomfantelijke show gezien van Car Seat Headrest, met ontketende gitaaranthems en een bevrijde frontman.
Als Will Toledo, de spil van Car Seat Headrest, nog een superhelden-alter ego zoekt, dan suggereren we Metamorfose Man. Niet alleen was de plaat waarmee hij vrijdagavond in de AB stond, Twin Fantasy (Face to Face), een radicale remake van één van de vele lofi-albums die hij vóór 2015 op Bandcamp plaatste, ook zijn band was grondig gewijzigd. Stergitarist-krullenbol Ethan Ives bleek verdwenen en vervangen door het driekoppige voorprogramma Naked Giants, en aangevuld met nog twee muzikanten.
Maar de spectaculairste ommezwaai was wel die van de frontman zelf. Je zag in Brussel iemand die zijn rol had gevonden: hij sprak met het publiek, hij genóót, hij danste – ietwat raar, maar: hij danste. Vorig jaar stond hij nog houterig en schutterig op het podium, vast van plan om te verdwijnen in het lawaai. Wat een transformatie: alsof zo’n Japanse tienerjongen die zich jarenlang in zijn slaapkamer had verschanst, plots ontpopt was tot een zelfverzekerde kerel.
Ode aan de lijfelijkheid
Die metamorfose hoorde je terug in de twee openingssongs: met het ijzige ‘Waves of Fear’, een cover van Lou Reed in volle cold turkey, beteugelde Toledo eerst zijn angsten, om ze in Bodys soeverein te berijden. “I’m sick of meaning, I just wanna hold you”, klonk het in die tot dansen nopende ode aan de lijfelijkheid.
Nog meer beweging bood het met dwarse gitaren en conga’s gepimpte Fill in the Blank, dat schreeuwtherapie (“you have no right to be depressed/you haven’t tried hard enough to like it”) én party-anthem voor geblutste zielen was. Krek op dat moment, drie songs ver in de set, heeft Eppo Janssen vast een mailtje naar de bandmanager gestuurd. Onderwerp: ‘Car Seat Headrest op Pukkelpop!!!!!’
‘Fill in the Blank’: schreeuwtherapie én party-anthem voor geblutste zielen
Als dat lukt, dan kennen we alvast een paar hoogtepunten van dat weekend in Kiewit, half augustus: Destroyed by Hippie Powers, een meezinger die Weezer vergat te schrijven en die bééldig staat met zijn koebel. Drunk Drivers/Killer Whales natuurlijk, dat zijn bevrijdende refrein (“It doesn’t have be like this…”) in de AB lang uitstelde, waardoor het nog straffer aankwam. De song bleek overigens even geschikt voor het uitschreeuwen van hartzeer als voor het brullen van de volgende bestelling bier.
En het was vrijdag, dus ging Drugs with Friends er bij het publiek net zo vlot in als de bezongen roesmiddelen, en sloegen overal armen om schouders: “Drugs are better, drugs are better with / Friends are better, friends are better with / ….”
Malaise van de millennial
Zo jong nog (Will Toledo is amper 25) en al zoveel zinnen geschreven waarin mensen zich herkennen, dan lonkt al snel de kwalificatie ‘stem van een generatie’. Beetje overdreven, maar het publiek voor weltschmerz-met-gitaarlawaai is groot, dus Car Seat Headrest kan nog groeien.
En als Netflix ooit een serie produceert over de malaise van de millennial, dan moeten Toledo’s nummers op de soundtrack. Maud Gone, dat in de AB de dramatische trekken van Strand of Oaks kreeg, mag de break-upsong zijn. Nervous Young Inhumans, dat in Brussel met knarsend gitaarlawaai kwam, kan dienstdoen als themanummer (“you never lifted your voice/you never raised your hand”) terwijl we Sober to Death graag horen uitfaden over de slotscène: “We were wrecks before we crashed into each other.”
De demonen zitten niet alleen in Toledo’s hoofd, maar houden ook huis in de buitenwereld
Dat de demonen niet alleen in Toledo’s hoofd zitten, maar ook in de buitenwereld huishouden, hoorde je in America (Never Been). Die oudere song maakte in Brussel indruk door tegelijk te klinken als een roadsong, een innerlijke zoektocht én een wrange ode aan Toledo’s vaderland, waarbij hij al het fake in Amerika hekelde.
Net zoveel laagjes zaten er in Twin Fantasy (Those Boys), dat je met hetzelfde gemak fatalistisch of optimistisch kon opvatten – fantastisch trouwens hoe rhythm and blues-klassieker Do What You Gotta Do inbrak in dat nummer. Op zulke momenten leek dat cruciale zinnetje uit Cute Thing – “I will be your rock god” – niet langer puur ironisch bedoeld.
Nieuw motto
Helemaal perfect was Car Seat Headrest niet in de AB: de band klungelde even op het eind, miskeek zich op de strakke timing en kwam daardoor in de bissen niet meer toe aan het epische Beach Life-In-Death. Zonde.
Maar ach, konden we vorig jaar nog niet kiezen toen twijfelaar Toledo “Accomplish more / accomplish nothing” zong, dan hebben we nu wél een nieuw motto voor Metamorfose Man, de alles relativerende rockgod: schrap deel twee van die zin.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
