Waar, in godsnaam, heeft ze die lustige gebaartjes vandaan? Ze is verdorie amper vijf!

Zweden had moeten winnen. Niet het WK voetbal, maar het Eurosong­festival. Dat is alweer in de nevelen der popgeschiedenis verdwenen, maar niet in jullie gezin. Daar schalt het liedje van de Zweden, met dat onweerstaanbaar schetterend trompetje, dagelijks door de huiskamer. Eervol tweede: Moldavië (voor de kenners: die van de deurenkomedie).

Er wordt niet zomaar geluisterd naar de festivalmuziek. Er wordt zelfs niet zomaar gedanst. Elke dag trekt zich een ritueel op gang. Jij en je geliefde worden opgesloten in de keuken. Tot de deuren openzwaaien, en je op het speelgoedbord leest dat ‘de chow gaat beginnen’. Je onderdrukt je reflex om gauw vaderlijk die ‘c’ uit te wissen en te ­vervangen door een ‘s’, en je neemt plaats op bank.

De op een kwartiertje in elkaar gebokste ‘chow’ heeft de allure van een echt songfestival. Op de als podium gerecycleerde bijzettafel zit een in jouw trui ingekapselde bol. Bij de eerste tonen opent de bol zich. Een bloem die uit de knop ontluikt. Het is John John, in de eerste choreografie van zijn leven.

Je applaudisseert je gek, maar daar komt je dochter al aan. Ze gaat achter de roze plastic microfoonstandaard staan. Ze kijkt haar publiek aan met de slaapkamerogen van Betty Boop. Ze schudt met de heupen, handjes in de zij. Ze kronkelt over het podium van anderhalve vierkante meter, alsof ze nooit wat anders heeft gedaan.

Het applaudisseren vergaat je. Je kijkt haar moeder aan. Jullie ­proberen niet bezorgd te kijken. Telepathisch knettert dezelfde gedachte heen en weer tussen jullie hoofden. Waar, in godsnaam, heeft ze die lustige gebaartjes vandaan? Ze is verdorie amper vijf!

“Ze is een meisje van wereld. Ook zij slaat op wat ze op tv ziet”, besluit je geliefde, altijd de stem der rede in je gezin. Je ziet in haar act een flinke scheut K3. Je denkt aan de Dolly Dots, de K3 van je eigen ­kinderjaren. En je vervloekt stilletjes jezelf omdat je Missy, nadat je haar vruchteloos op de songfestivalavond naar bed had gestuurd, toch stiekem de hele tijd hebt laten meekijken. De som van alle verleidingsdansen van die avond krijg je nu gepresenteerd.

Danspasjes imiteren is één zaak. Je dochter geniet ervan. Ze geniet van de muziek, ze geniet van de aandacht, ze geniet van het ingebeelde spotlicht. Ze is vijf en ze geniet van haar eigen aantrekkingskracht.

Zoals bij je zoon schuift nu ook bij je dochter de wereld stilletjes open. Je ziet je eigen toekomst voor je. Je ziet jezelf op wacht staan op het afgesproken uur aan de deur van de fuifzaal. Je ziet jezelf liggen waken in bed tot beneden de vertrouwde sleutel in het slot draait.

De chow/show is voorbij. Je kroost spurt de tuin in, waar een tent dient opgetuigd te worden. Voorzichtig wezen, zeg je, want we gaan die later nog nodig hebben als jullie naar een festival willen. Je kinderen kijken je onbegrijpend aan. Songfestival? Tent?