Wat een dreinerige sequel van '13 Reasons Why'! Nog hatelijker is de nauwelijks inventieve soundtrack

Met het spookachtige ‘I Feel You’ van Depeche Mode werd de tweede reeks van 13 Reasons Why prikkelend aangekondigd. Maar als u dacht dat de soundtrack daardoor minder gekunsteld zou aanvoelen dan de sequel, trekt u aan het kortste eind.

Wie ons een halve dag kent, weet dat we een erezaak maken van geprolongeerde puberteit. Anders hadden we vast wel een echt emplooi gezocht, in plaats van over mooie muziekjes te schrijven. Maar zelfs de aanslepende adolescent die kosteloos huist in ons corpus kreeg het op zijn heupen tijdens het tweede seizoen van 13 Reasons Why. Melodrama is onze metgezel, maar mijn god… Wat een dreinerige sequel, zeg! Nog hatelijker is de nauwelijks inventieve soundtrack.

Zachte romantiek

Waarom we de eerste serie in één ruk hebben uitgekeken? De snuggere muziekkeuze, waarbij postpunkparels met moderne songs haasje-over speelden zonder elkaar voor de voeten te lopen. Waarom we de tweede serie hebben uitgezeten? De soundtrack, waarin postpunkparels met moderne songs haasje-over spelen. Klinkt krek hetzelfde, maar dat is het nadrukkelijk niet.

Wie meer oor dan oog voor film heeft, weet dat een soundtrack van vitaal belang is. In seizoen twee lijkt de uitgebreide playlist evenwel een voorwendsel om de nieuwe single van Selena Gomez – executive producer van de show – een extra duw in de rug te geven.

Seizoen één had een soundtrack die het plot naar een hoger niveau tilde. Elliott Smith snikte ‘Thirteen’ van Big Star, terwijl hoofdpersonage Clay onder de douche zijn hart uit de borstkas schreide. Topscène. Dromerige Japanse house mocht de flirterige berichtjes van Clay en Hannah elders begeleiden: zachte romantiek smolt van ons tv-scherm. 

Dankzij 13 Reasons Why kunnen we trouwens nooit meer luisteren naar Lord Huron zonder te verdwalen in de balzaal van onze bovenkamer. ‘The Night We Met’ was het donkerromantische nummer waarop Clay en Hannah hun enige promdans deelden. “Haunted by the ghost of you”, zingt de frontman dan weer somber in de flashbacks van Clay. Bloedmooie song. Letterlijk trouwens: sinds de serie vlijmt ze al eens als een scheermes door je hart.

Uitgemolken series

De hints in de teksten, of de subtiele referenties aan de artiest die je hoorde, vormden op zich al een inventief geluidsverhaal. Maar in deze sequel zijn soundtrack en verhaal voor de slechtste verstaanders in elkaar geflanst. 

Slaapkamerposters van Joy Division krijgen een voor de hand liggende close-up om de teneur aan te geven (Pas op! Zwaarmoedige puber!) en de weerbarstige outsider draagt een vestje van The Ramones alsof hij inspiratie vond in H&M. Alsof de onderlinge band tussen muziek en plot in het eerste seizoen niet duidelijk genoeg was, wordt die nu voortdurend door je strot geramd. Is een personage kwaad of gedesillusioneerd? Kille postpunk! Voelen ze zich angstig? Dan komt tranerige emopop voorbij waaien. Mèh.

Misschien wordt deze puber eindelijk volwassen. Ofwel worden uitgemolken series alleen kinderachtiger. We hopen op het laatste.