Vegetarisch eten: we hebben het ­ge­probeerd, maar het is een complete flop geworden

“Papa, kan je ook op een halve maan lopen?” Aan het gewiebel op het fietsstoeltje achter je voel je dat je dochter nek en lijf naar alle kanten strekt om het halvelings verduisterde hemellichaam te kunnen monsteren. In de stilte die je laat vallen voor je antwoord proef je de zoete smaak van existentiële kinderfilosofie.

Missy wil eigenlijk wat anders weten over maanwandelaars. Dat ruimtevaarders gezuiverde ‘pipi’ drinken, is algemeen gekende ­kinderwijsheid. Maar wat éten astronauten de hele tijd? “Kunnen ze kiezen wat ze eten?” Neen, dat kunnen ze niet, leg je uit, steeds vrolijker fietsend door de koude stad. “Je kan in een raket niet zeggen dat je zin hebt in macaroni met kaas en ham en dat je niks anders wil eten.” Nu komt er stilte vanaf het fietsstoeltje. “Ik denk,” zegt je dochter als je thuis arriveert, “dat ik geen astronaut ga worden.”

Eten is voor je kinderen nogal een dingetje. Ze eten meestal graag en redelijk gezond en hebben een gelukkige hekel aan McDonald’s. Maar ze hebben wel hun goestingskes.

Samen pizza eten bezorgt het gezin altijd een stressmoment. Overal, van Stockholm tot Oostende, eisen ze hun type pizza op. Met tonijn, olijven, ui en tomaat en zonder kaas. Want kaas lusten ze enkel in de al vermelde macaroni met ham, en dan nog enkel in de versie van de schoolkok. Een andere moeten ze niet. En zoals elke ouder weet: met een kind dat iets niet lust, is het lastig discussiëren zonder ­dwangmaatregelen. Leg het maar uit aan een Zweedse Italiaan!

Als de pizza komt zoals verordend, plukt je dochter alle olijven van haar helft. Ze legt ze netjes in een hoekje van het bord. “Ik lust geen zwarte olijven.” Toch zou ze geen pizza zonder willen krijgen. Pizza zonder olijven: ben je gek? Dat hun lievelingspizza er eentje zonder vlees is, is ook wat waard. Want vegetarisch eten: jullie hebben het ­ge­probeerd. Moedig volgehouden, vaste dag in de week afgesproken, flink het goede voorbeeld gegeven. Het is een complete flop geworden.

De contrareformatie tegen het vegetarisme reikt verder. Het was je al opgevallen dat ze op donderdag altijd met razende honger thuis komen. Donderdag is veggiedag op school. “Vies”, oordelen je kinderen met zeldzame eensgezindheid. Wel gezond en goed voor de dieren, ­probeer je nog. De stampende voeten van je dochter dienen je van ­antwoord. Ze wil nu een boterham met roze worst.

Op school hebben John John en Missy zich inmiddels aangesloten bij een aanzwellende beweging die de vegetarische maaltijd op donderdag overslaat, uit protest tegen de matige kwaliteit van het menu. Gele hesjes in de kinderkeuken, zeg maar. En net zoals de echte gele hesjes, hebben ook de kinderen een punt: de tofu met currysaus en ananas is werkelijk niet te vreten. 

Ooit komt het wel goed. In afwachting is ­minder vlees ook al mooi, bedenk je bij elke pizza tonno zonder kaas.