Zijn tocht vatte Bob om middernacht aan vanuit zijn woning in Herentals. Rond 1 uur ’s middags hoopte hij in Brussel aan te komen. “Ik schat dat ik dan zo’n 75 kilometer zal hebben afgelegd”, vertelt hij, als we hem op nog maar een paar kilometer van de Heizel spreken. “Ik zal dan zo’n 12 uur onderweg zijn geweest. Ik heb nog een ommetje gemaakt via de Bosuil. Daar heb ik mentaal een kaarsje gebrand. Ik ben niet bijgelovig. Maar je kan dit toch als een soort bedevaart bestempelen om geluk af te dwingen.”

Triatlons

Voor Bob Dejongh is het alleen op pad zijn geen calvarietocht geworden. “Ik neem vaak deel aan Ironman triatlons”, vertelt hij. “Ook dan leg je dagenlang alleen trainingen of wedstrijden af. Ik ben dit wel gewoon. Ik ben sowieso wel te vinden voor uitdagingen. Normaal ging ik samen met een vriend aan een lange wandelwedstrijd deelnemen. Maar hij is uitgevallen door een blessure. Ik dacht: ik moet toch naar de Heizel. Dit is een mooi alternatief.”

Grote mond

Bob trekt al sinds 1987 naar de Bosuil. “Ook in de mindere periodes ben ik de ploeg trouw gebleven”, zegt hij. Of hij zich waagt aan een pronostiek? “Ik hoop op een kleine overwinning. We gaan Union geen pak slaag geven. Het zal op karakter moeten gebeuren. Ik hoop dat de wedstrijd niet met penalty’s beslecht gaat worden. Ik ben sowieso al een vreselijk zenuwachtige supporter. Ik vrees dat mijn haar dan nog grijzer wordt.”

Maar wat de uitslag ook wordt, Bob is niet van plan om te voet terug te wandelen naar Herentals. “Eerst had ik nog met mijn grote mond verkondigd dat – als we met meer dan drie doelpunten verschil zouden winnen – ik wel terug naar huis zou wandelen”, zegt hij. “Maar dat ga ik niet doen. Ik keer terug in de auto van een vriend. Morgen moet ik ook gaan werken...”