'Afscheid' kiest nooit voor de makkelijke traan

Annick, veertig jaar, twee kinderen. Nog drie weken had ze te leven, had de dokter gezegd, maar ondertussen had ze het al dik een halfjaar langer getrokken. Uitstel van executie, denk je dan, maar daar dacht Annick duidelijk anders over. Hoe in godsnaam kan je zo sterk, zo nuchter, zo opgewekt bijna, praten over je nakende dood terwijl je negenjarige dochter het huis rondfladdert? 

"Het mocht geen tranendal worden", had Karine Claassen op voorhand gezegd over dit programma. Het was wellicht de makkelijkste keuze geweest: teren op de ellende van de vijf mensen, gaan voor de makkelijke traan. Afscheid trapt op geen enkel ogenblik in de val. Het programma blijft steeds aan de juiste kant van de flinterdunne lijn. Ernstig als het moet, luchtig als het kan. Met Claassen als de perfecte reporter: nooit afstandelijk, zonder onnodige schroom, steeds de juiste vragen stellend, de mensen duidelijk op hun gemak stellend.

Vernieuwend mag Afscheid dan misschien niet zijn - Kobe Ilsen volgde tien jaar geleden ook al eens vijf ongeneeslijk zieke mensen in Doodgraag leven -, het is moeilijk er onbewogen naar te kijken. Al is het Afscheid zelf dat er zelf voor zorgt dat het af en toe stokt. Door de beelden uit het palliatief dagcentrum Topaz en het gesprekje met de dokter. Door Claassen ook voor een witte achtergrond te zetten om met iets te veel sérieux te laten praten over de vijf mensen die ze volgt. Reporters die bijna meer in beeld in komen dan de mensen die gevolgd worden, het blijft vreemd en storend.

Hoe mooi en ontroerend Afscheid op zijn beste momenten ook is, het programma laat je ook met een wat dubbel gevoel achter. Want het had nog zoveel mooier en ontroerender kunnen zijn door de camera's alleen op de vijf mensen te zetten.

Afscheid, elke woensdag om 21.30 uur op Eén