Otto-Jan Ham en zijn redactie hebben een frissere blik op de wereld dan boomers en verdoemers

Een shock to the system. Dat is Amai zeg wauw! Niks te vroeg. Lang leek het alsof de doorsnee Vlaamse laatavondshow niet verder kwam dan fletse afkookseltjes van De laatste show, een format dat zijn nut heeft bewezen en anno 2024, nu de dieren niet langer praten maar bruut zijn gecanceld, naar het containerpark mag.

Natuurlijk zullen horden vergrijsde couch­po­ta­to’s en hardleerse Jan Van Rompaey-groupies op hun achterste poten staan. Ze zullen klagen over het drukke sfeertje. Over de filmpjes met Lara Chedraoui’s voorgesprekken die te pas en te onpas tussen de items opduiken. Over Otto-Jan Hams verwarrende heen-en-weergespurt tussen decor en studiopubliek en dan weer de trap op naar een eerste verdieping waar een jong dansertje het beste van zichzelf geeft of waar een chef-kok hummus in elkaar draait.

Hardhorende Brasschatenaren zullen neuten dat die kermis niet met ons belastinggeld moet worden betaald. Academici met een ingekaderde poster van Herwig Van Hove in hun boudoir zullen klagen over een gebrek aan ernst terwijl ze verontwaardigd hun onderlip aan gort kauwen. Natalia-apostelen en andere sterren zonder dansvloer worden wellicht hoorndol van de quirky muzikale bumpertjes en de sardonische coverversies die elke aflevering afsluiten.

Zij dwalen. Want Amai zeg wauw! – hoewel nog niet helemaal volgroeid en niet gespeend van schoonheidsfoutjes – luidt met zijn tweede seizoen een nieuw jaar nul in voor de Vlaamse talkshow. Precies omdat de makers al wat voorafging drastisch binnenstebuiten keren, opzijschuiven of koudweg negeren. Ham en zijn redactie gaan uit van een nieuw, fris referentiekader: eentje van een jonger publiek dat heel anders naar de wereld kijkt dan boomers en verdoemers. Na drie shotjes José Cuervo durven wij zelfs orakelen dat Amai zeg wauw! haast achteloos het vocabularium en de syntaxis van de laatavondtalkshow verbreedt, verbuigt en verbastert.

Verwondering

Met de clichés wordt dan weer slim omgesprongen. Als Ot en kornuiten al eens iemand uitnodigen die een boek, film of plaat wil verpatsen, nemen ze risico’s. Je zal bijvoorbeeld maar Porcelain ID in primetime op een piëdestal zetten: een Antwerpse indiemuzikant die bij, pakweg, Metejoor-fans niet meteen een belletje zal doen rinkelen. Bij Amai zeg wauw! is het ’m namelijk om de verwondering te doen.

Zo werd de voorbije week menige centrale gast verleid tot het schaamteloos etaleren van zijn of haar kinderlijkheid. Basketbalspeelster Julie Vanloo mocht de opvliegertjes aan elkaar rijgen tegenover haar jeugdidool Jelle Cleymans. Tijs Vanneste kreeg een filmpje voorgeschoteld waarin Fab van het verwoed playbackende eightiesduo Milli Vanilli hem toesprak, wat hem als fan zichtbaar van zijn melk bracht. Peter Van Den Begin mocht het jazzballet uit zijn jeugd doen herleven met een plié die tot in de eeuwigheid op ons netvlies staat gebrand. Fien Germijns, ten slotte, werd door een cold readende illusionist herleid tot een wijdogige bakvis. Prachtig!

Misschien mag het verfrissende kunst-en-vliegwerk nog iets vaker de bovenhand krijgen op de soms nogal suffe huis-tuin-en-keukenrubriekjes? Kortom: minder Jos Ghysen, méér Jos Bosmans. Noteert iemand dat even?

Van maandag tot donderdag om 21.30 op VRT 1