Fappen zorgt voor een zalige nachtrust. En het helpt bij migraine
Mark Coenen, adviseur en opleidingshoofd van de Hasseltse hogeschool PXL, gaat op de wandel met de week.
“Dat heet niet masturberen maar fappen, pap.”
Een kort citaat uit een al even kort opvoedend gesprek dat wij als verantwoorde ouders deze vakantie met onze jongste kinderen hadden over ‘de oudste beweging ter wereld’, om Koot en Bie voor de zoveelste keer te parafraseren.
Zij maakten in 1977 het onvergetelijke Hengstenbal, een langspeelplaat met daarop sketches over het lachwekkende leven als seriële macho.
Hoogtepunt – excusez le mot – zijn de Klisjeemannetjes, die het in een twaalf minuten en vijfendertig seconden lange, maar nog veel te korte sketch over seks hebben.
In alle geuren en kleuren, voor een steeds harder lachend publiek: als u in een dipje zit, raad ik u dit stukje humorgeschiedenis met aandrang aan.
Voor adolescenten zou ik van wippenstein beperken tot maximaal drie keer per week. Er moet ook nog gestudeerd worden
Bonte avonden met vrienden eindigen niet zelden nog altijd met het elkaar luidkeels toebrullen van heelder lappen tekst uit die sketch. Iedereen in een deuk. Bijna wordt een polonaise ingezet.
Boys will be boys.
Nooit ook zoveel beeldrijke synoniemen voor De Daad gehoord in zo’n korte tijdspanne: ‘Kieren, wippen, roompotje peilen, soppen, ketsen, fleppen, palen.’
En misschien de mooiste van al: van wippenstein.
Fappen kenden ze toen nog niet.
Van Kooten als de oversekste alleswipper, die De Bie, die “in 1977 nog ligt te fleppen in het donker”, goede raad geeft over wat er allemaal kan in het ledikant.
Geen standje wordt onbenoemd gelaten.
Als De Bie dan eindelijk wil beginnen over zijn haarproblemen – “een plaatselijke sneeuwbui” – verlaten ze het café, want “dat is eigenlijk een beetje een vies praatje en dat kan je moeilijk en plein publique kwijt”.
Veertig jaar later zorgt een passage over masturbatie in het nieuwe boek van Eva Daeleman voor opgewonden standjes in talloze media en het rioolputje van Twitter.
De reacties zijn perfect te verdelen over de geslachten.
Mannen vinden het zweverige aanstellerij en ongepast, vrouwen zijn veel positiever en maken reclame voor haar.
“Tussen de zelfbevredigingsavonturen van Eva Daeleman en de opinies over de geaardheid van Bert & Ernie door, lees ik dat betonrot elektriciteit duurder maakt. Gelukkig wordt er druk gewerkt aan duurzame oplossingen om al die problemen op lange termijn aan te pakken – #gemoedsrust”, bromt iemand.
En dan zwijg ik nog over Jemen, de islamitische school in Genk, Arco, de tramsporen in Gent en de staatsschuld, hoor je hem denken.
Van een slechte politicus heb je maar een paar jaar last, van een slecht seksleven je hele leven, denk ik dan.
De behoefte aan de oudste beweging ter wereld blijft, zelfs als je bijna zo oud bent als Methusalem. Dat bewees de montere negentiger Will Ferdy deze week nog, in gesprek met Cath Luyten op Eén.
Op de vraag of hij er nog zin in had, antwoordde de bejaarde sater gevat: “Zeker en vast. Ik ben nog niet dood hè.”
“En hoe los je dat dan op?” vroeg de ravissante Luyten vervolgens.
“Er is toch selfservice?”, sprak Will gedecideerd.
“Het marcheert blijkbaar allemaal nog”, zei Cath bewonderend, terwijl ze bevallig in de achteruitkijkspiegel keek en heur haar goed legde.
Er kan met andere woorden niet genoeg over seks, ook solo, gebabbeld worden in praatprogramma’s op Eén.
Heimelijkheid leidt tot frustratie en #MeToo, fappen zorgt voor een zalige nachtrust.
En het helpt bij migraine.
Voor adolescenten zou ik van wippenstein wel beperken tot maximaal drie keer per week. Er moet ook nog gestudeerd worden en het geld groeit niet op mijn rug.
Als één man sta ik achter de historische woorden van Koot, en ik hoop mijn vrouw ook: “Ik ga door tot ik hartstikke dood ben.”
Als Will Ferdy dat mag, dan ik ook.
Ik hoop van u hetzelfde.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
