© LD
“Dierenpartijen die opkomen bij de gemeenteraadsverkiezingen, dat ruikt naar opportunisme en profileringsdrang”
Welzijn, Mens & Dier. Het is de naam van een nieuwe politieke partij die gisteren in Sint-Truiden werd voorgesteld en binnenkort mogelijk ook in Hasselt, Tienen, Leuven en Aalst navolging krijgt. Naast een voedselbank voor dieren wil WM&D dat politici 30 procent van hun loon afstaan, een socialer woningbeleid en de invoering van een vet- en suikertaks. Een dag eerder zag in Brussel ook al het tweetalige, unitaire DierAnimal het levenslicht. Ook die partij wil dierenwelzijn hoger op de politieke agenda. Ze mikt zelfs op één verkozene bij de federale verkiezingen in 2019 (ook al is dierenwelzijn een regionale bevoegdheid).
Dat dierenpartijen overal aan een weg timmeren, heeft zijn redenen. Dierenwelzijn is in heel wat Europese landen een politiek thema aan het worden. Onderzoek heeft uitgewezen dat dierenrechten meer tot de basisbehoeften gaan behoren in tijden dat mensen het economisch beter hebben. Daarnaast speelt ook identiteit mee: als het goed gaat, willen we graag benadrukken dat we beschaafder zijn dan anderen. Tenzij u natuurlijk gelooft dat het Vlaams Parlement onverdoofd slachten vanaf volgend jaar strafbaar maakt omdat we het leed van al die schaapjes niet langer kunnen aanzien? Neen, dat Vlaams minister Ben Weyts (N-VA) zo zwaar inzet op zijn bevoegdheid van dierenwelzijn heeft vooral electorale redenen. Een politicus kan immers niets mis doen met het opnemen voor mishandelde dieren, zeker als dat eerder aangehaalde identiteitsgevoel hierin een belangrijke reden is. Kijk naar gidsland Nederland, waar de Partij voor de Dieren vijf verkozenen in de Tweede Kamer heeft – al komt dat daar vooral door het erg toegankelijke kiessysteem waarbij je met 0,67 procent van de stemmen al een verkozene hebt.
Dat dierenleed wordt aangeklaagd en aangepakt spreekt voor zich. Alleen al daarom heeft dierenrechtenorganisatie GAIA al 25 jaar alle recht van bestaan. Net om die reden zitten weinigen te wachten op een politieke dierenpartij, al staat het eenieder in dit land vrij om dit te doen. Als dat dan nog eens op lokaal vlak gebeurt, ruikt dit sterk naar opportunisme en profileringsdrang. Want net als ontwikkelingssamenwerking is dierenwelzijn niet een bevoegdheid waar het gemeentebestuur van bijvoorbeeld Gingelom of Bocholt direct de mensen en middelen voor heeft. Die besteden zij liever aan aangename woonbuurten, propere straten, veilige fietspaden, sportvoorzieningen en ontmoetingscentra. Want dat is wat hun inwoners verlangen. Eigenlijk bewijst de inflatie aan één-themapartijen met vrij simplistische programmapunten vooral hoe goed we het hier in Vlaanderen hebben.
