Parkway Drive: snoeihard gedreun doorspekt met een flinke portie zelfrelativering
Het nekschot voor de tweede dag op Graspop Metal Meeting werd gegeven door de surferboys van Parkway Drive. Een Graspopmaagd zijn ze allerminst, dus het publiek wist wat te verwachten: snoeihard gedreun doorspekt met een flinke portie zelfrelativering.
En wat voor een nekschot! Vanaf minuut één kon Parkway Drive rekenen op de onvoorwaardelijke steun van het publiek, dat broeide, bruiste en borrelde als een rivier die buiten haar oevers dreigt te treden. Neen, de Stenehei moest niet meer opgewarmd worden. Een zichtbaar gehypete frontman Winston McCall hield zijn publiek in een ijzeren wurggreep.
Geruggesteund door hun sublieme nieuwe plaat ‘Reverence’ en een ijverige pyrotechnieker hielden de Australiërs zich met gemak staande. Nochtans geen sinecure om na Iron Maiden te moeten aantreden. Parkway Drive bevestigde op Graspop hun status als het beste wat metalcore dezer dagen te bieden heeft.
De band heeft een immens traject afgelegd: op enkele jaren tijd groeiden ze uit tot één van de toppers in het genre. Zelf zagen we generaal Winston en de zijnen al een keertje of vijf live, en elke keer zag je een zichtbare evolutie. Zowel instrumentaal, vocaal als qua omkadering zet Parkway Drive iedere keer weer een stap voorwaarts.
Drummer Ben Gordon zat anderhalf uur lang in een stalen kooi waar Hannibal Lecter trots op zou zijn. Tijdens ‘Crushed’ kregen we eindelijk te zien waarvoor de ingenieuze constructie voor diende: het drumstel – inclusief Gordon – 360 graden laten draaien terwilj het ding in vuur en vlam stond. Zijn motoriek leek geen moment aangetast. Hulde!
Parkway Drive op Graspop 2018 verveelde geen moment. De band speelde met vervaarlijke intensiteit en het publiek surfde moeiteloos mee op de metershoge golven. Wat. Een. Concert.
