'Goblin plays Dawn of the Dead': Armworstelen met een horrorklassieker
FACTS moet nog beginnen, maar voor de slotavond van Film Fest Gent kwamen al een boel cultfans de Arteveldestad onveilig maken. Progrockband Goblin kwam immers live de soundtrack van horrorklassieker Dawn of the Dead spelen. Jammer genoeg vergat die daarbij de film te ondersteunen.
Terwijl in de Gentse Kinepolis een feestje werd gebouwd tijdens en na de slotfilm Charlie en Hannah gaan uit, kwamen cultcomponist Claudio Simonetti en zijn kompaans van Goblin de Vooruit in een doemsfeertje dompelen. Drie jaar nadat de Italiaanse progrockband integraal de iconische soundtrack van Dario Argento’s Suspiria (1977) speelde, keerde het drietal terug voor een vertoning van Dawn of the Dead (1978) – het meesterwerk van zombiekoning George A. Romero, die eerder dit jaar het tijdelijke voor het eeuwige inruilde.
Belangrijke noot op voorhand: er bestaan twéé cuts van Dawn of the Dead. De meest bekende is de Amerikaanse, gemonteerd onder de auspiciën van Romero zelf. De bijdrage van Goblin is daarbij redelijk miniem: een groot deel van de soundtrack bestaat uit 'stock tracks', rechtenloze muziek die vaak dient om ruwe cuts van muzikale begeleiding te voorzien.
De andere is de Europese versie – meestal Zombi getiteld – waar producent Dario Argento veel meer inspraak in had. Samen met zijn huisband Goblin componeerde hij een erg aanwezige soundtrack, die veel meer aandacht opeist dan de muziek van de Amerikaanse cut. Het was, vanzelfsprekend, die versie die de Italianen hadden meegebracht.
Hoe krachtig de muziek is, ze moet wel in dialoog kunnen gaan met de film. En dat lukte in de Vooruit nauwelijks
Helaas pakte dat minder goed uit dan we hadden gehoopt. Dat Goblin muzikaal kan griezelen, staat buiten kijf – de plaat van Suspiria mogen wij van ons lief niet in haar bijzijn opleggen, wegens té angstaanjagend. Maar hoe krachtig de muziek is, ze moet wel in dialoog kunnen gaan met de film. En dat lukte in de Vooruit nauwelijks.
Dikke saus
Grotendeels lag dat aan de geluidsmix. Vooral de drums van Titta Tani en de metal-gitaar van Bruno Previtali klonken bijzonder luid. Dat deed de composities geen goed, en de film nog veel minder. Nu willen wij niet beweren dat de dialogen van Dawn of the Dead van een shakespeareaans genie getuigen, maar het zou fijn zijn als we ze iets vaker konden horen. Zeker omdat er af en toe legendarische oneliners passeren, genre “When there’s no more room in hell, the Dead will walk the earth!”
Misschien lag het ook aan ons. Na onze geweldige herinneringen aan Suspiria gingen wij opnieuw naar de Vooruit met het idee om een film-met-live-muziek te zien, maar in de plaats daarvan kregen we een concert-met-visuals, en dat stak tegen. Bij ons niet alleen: na tien minuten was er al een handvol mensen dat inzag dat de avond anders zou uitdraaien dan gepland en dan maar eieren voor hun geld koos.
De geluidsmix deed de composities geen goed, en de film nog veel minder
Hebben ze veel gemist? Goh. Soms pakte de mayonaise wel: bij de eerste zombieslachting toonden Simonetti en zijn maats dat ze er een handje van weg hebben om straffe beelden muzikaal kracht bij te zetten. Maar die momenten waren zeldzaam. Al te vaak nam Goblin net kracht weg van de film. Zonde, want Romero’s zombiefilm blijkt ook veertig jaar later nog steeds een snoeiharde kritiek op the American way of life te zijn. Door ondoden te laten ronddolen in een winkelcentrum, neemt hij immers het nietsontziende consumentisme op de korrel, en en passant slaat hij ook het Amerikaanse superioriteitsgevoel aan diggelen.
Maar de meerlagigheid van Dawn of the Dead werd verstikt door de dikke saus progrock die Goblin over dit nochtans uitmuntend bereide filmgerecht goot. Het leek alsof de band niet meer gediend is met een ondersteunende rol, en twee uur lang een potje armworstelde met een van de krachtigste horrorfilms uit de geschiedenis. Een wedstrijd met enkel verliezers.