Er raakt weleens vergeten wat De Wever maar is. Duivel noch god, slechts een invloedrijk politicus
De politieke actualiteit volgens UGent-politicoloog en De Morgen-columnist Carl Devos.
Het valt te vrezen dat tegen de herfst alle verontwaardiging op is. Elke week trekken incidenten voorbij die meningsverschillen tot overheersende morele kwesties verheffen. Debat vervalt tot polarisatie. Posities raken losgekoppeld van argumenten, worden een kwestie van identiteit, van groepsaanhorigheid. Wie andere opvattingen heeft, wordt meer dan dat: een moreel minderwaardige tegenstrever.
Nieuwste wervelwind: uitspraken van Bart De Wever over een klein meisje dat wellicht door een ongeval haar dood in vluchtte. De Wever had daar bedenkingen bij, op een verkeerd moment. Op die bedenkingen is veel aan te merken, maar de conclusies die eruit getrokken werden, gingen zo ver dat niemand er nog het einde van zag.
Daarbij raakt weleens vergeten wat De Wever maar is. Duivel noch god, slechts een invloedrijk politicus. Een politicus met een strategie en trucjes om die te realiseren. Zo doorzichtig, zo efficiënt.
Volgens De Wever instrumentaliseert men de dood van een kind om voor open grenzen te pleiten. Hij instrumentaliseert die instrumentalisering. Hij wees van de weeromstuit vooral op de verantwoordelijkheid van vluchtelingen. Hij volgde dezelfde lijn als in zijn opiniestuk over de sociale zekerheid. Die zou de N-VA beschermen en daarom open grenzen tegenhouden. De partij bestelde daarover een studie bij de Nationale Bank. De bedoeling is dat de deelresultaten het grote identiteitsdebat blijven voeden. En dus vooraan houden. Kwestie van de lokale verkiezingen te nationaliseren. Dat houden ze vol tot 13 oktober.
Bart De Wever is duivel noch god, slechts een invloedrijk politicus. Een politicus met een strategie en trucjes om die te realiseren. Zo doorzichtig, zo efficiënt
Stropop
Ze bestaan, voorstanders van open grenzen. Wat dat ook moge zijn. Maar ze hebben niet meteen de impact om beleid te maken. De Wever bouwt er wel een stropopredenering op: wie kritisch is over het huidige migratiebeleid stopt hij in een radicale minderheidscategorie, die van de verdedigers van open grenzen, waar zij niet thuis horen. Wie vragen heeft bij de dood van een kind is niet voor het verlies aan identiteit, waarden en tradities, noch tegen de sociale zekerheid. Dat is een karikatuur die zij niet verdienen, zoals de N-VA de karikaturen niet verdient waarmee men haar bestrijdt.
Maar het is een vereenvoudiging die werkt. Dat is daarom geen populisme, een vaak misbruikte term. Bij de N-VA weten ze best dat dat een beetje bij het haar getrokken is, maar het gaat er goed in.
Een poepsimpele strategie moet normaal door concurrenten makkelijk te counteren zijn, maar in deze lijkt er niets tegen te beginnen. De N-VA beschermt ons, onze identiteit en onze sociale zekerheid tegen een invasie. Dat die er niet is, is dankzij de N-VA. Dat die er niet zal komen, moet het succes en de noodzaak van de N-VA bewijzen.
De N-VA haalt de voorbije weken nog een andere klassieke maar succesvolle strategie boven: die waarmee ze zich zachtjes distantieert van het eigen regeringsbeleid. De grootste partij van het land gaat schuifelend met een been buiten de coalitie staan, en vuurt die aan alsof ze er geen cruciaal deel van is. Zo kan de partij instemmend knikken naar wie straks ontevreden naar de regeringsploeg kijkt. Met haar harde kritiek, bijvoorbeeld op het energiebeleid, maakt ze het de regeringsleiders erg lastig, of die nu van N-VA of MR zijn. Ze wint liever verkiezingen dan ze bestuurt, dat zit in haar DNA.
Vorige week was de Europese Commissie streng voor Michel I. De EC zei ongeveer dat ze niet eens kan zeggen of ons land voldoende maatregelen nam om de staatsschuld te verminderen. Een blamage. Ze riep België op meer te hervormen. Waarop de N-VA de coalitiepartners opriep om hun verantwoordelijkheid te nemen. En passant is te horen: aan ons ligt het niet. Maar die anderen, die zijn met de verkiezingen bezig. Ook in 2014 slaagde de N-VA erin om bij velen de indruk na te laten dat ze niet met het beleid geassocieerd kon worden. Na een decennium Vlaamse regeringsdeelname.
Zware beroepen
Door die anderen sluipt de dash weg, want de N-VA zit vol voorstellen, is daar te horen. Al heeft niemand haar miljardenbesparing in de sociale zekerheid ooit gezien.
Van de weeromstuit beslisten ze bij MR, waar ze steeds meer beseffen dat de N-VA inderdaad geen partij als de andere is, om in het dossier van de zware beroepen de vlucht vooruit te nemen. Wie ontbreekt hier nu dash? Charles Michel had aangekondigd dit dossier nog te willen afronden. Pensioenminister Daniel Bacquelaine krijgt al jaren de kritiek veel te weinig te ondernemen. Welaan, zie. Hij sloot een akkoord met twee overheidsbonden, dat nooit overeind zal blijven. Omdat het simpelweg op termijn de effecten van het voornaamste pensioenbeleid – verhoging van de wettelijke leeftijd – tenietdoet en ten andere intrinsiek onverdedigbaar is.
De grootste partij van het land gaat schuifelend met een been buiten de coalitie staan, en vuurt die aan alsof ze er geen cruciaal deel van is
De zwaarberoepenlijst is een foute manier om het grote probleem van werkbaar werk aan te pakken. De regering heeft het pensioendossier verknoeid, door eerst de leeftijd te verhogen, nog voor het dubieuze puntensysteem uitgedacht was. En nog voor ze wist hoe al die mensen met zware functies en periodes in allerlei beroepen aan de slag zouden blijven.
Open Vld en N-VA konden niet anders dan de lijst afschieten. De N-VA liet dat vooral aan Open Vld over. Die mocht zeggen dat leerkrachten toch niet zo’n zwaar beroep hebben. Bij de N-VA weten ze waarover te zwijgen. En dus: lijst, welke lijst? Waarna dit lastige dossier in de koelkast ging. Tot na de verkiezingen.
Die wil de N-VA winnen door andere problemen radicaal te bekampen. Indien nodig zal ze die daarvoor eerst groter maken dan ze zijn.