Esther werd bijna gewurgd door haar ex: “Ik weet nu waarvoor ik wil vechten”

Ze weet niet waar ze de kracht vandaan haalde, maar Esther (35) slaagde erin om zich los te trekken uit zijn greep. 1 juni 2017 was het, en ze had ruzie met haar ex over het ophalen van zijn spullen in haar huis in Boechout. “We waren al sinds april uit elkaar en hij was zijn spullen nog steeds niet komen ophalen, ondanks aandringen van mijn kant. Ik had ermee gedreigd om zijn spullen weg te doen als hij ze liet staan.”

“Toen hij zijn buspas kwam halen, kregen we daar ruzie over. Eerst duwde hij me hardhandig tegen de kast. Toen ik weer recht stond, escaleerde de ruzie opnieuw. Ik had de deur open gezet om een vluchtweg te hebben. Hij sloeg die dicht en probeerde me te wurgen. Ik voelde dat ik rustig werd, maar ik zag ook mijn kinderen voor me. Dat gaf me de kracht om me los te worstelen.”

Nadat Esther zich had losgerukt, kreeg ze nog een elleboog in haar nek. “Toen ik zei dat we beter konden praten, liet hij me los. Ik heb de politie gebeld en mijn ex is vertrokken. De politie heeft hem later opgepakt voor verhoor. Ik ben naar de huisarts geweest om mijn verwondingen te laten vaststellen.”

Gekneusde kaak

Esther en haar ex G. waren anderhalf jaar samen geweest. “We hadden elkaar leren kennen op een karaokeavond in café De Lelie in Hoboken. Eerst was hij heel lief, pas later begon hij soms agressief te worden. Hij vernederde me, gaf eens een klap in mijn gezicht en nog een andere keer duwde hij zo hard op mijn gezicht dat ik een gekneusde kaak opliep. Pas nadat ik aangifte van de wurgpoging had gedaan bij de politie, hoorde ik dat hij in eerdere relaties ook al agressief was geweest tegen die vrouwen.”

Esther kwam in contact met allerlei instanties die haar verder op weg konden helpen. Als risicogezin zat ze in het CO3-project, waarbij hulpverleners intensief samenwerken met politie en justitie. Ze kreeg na de aangifte ook telefoon van slachtofferhulp. “Daarnaast ben ik mijn verhaal gaan doen bij een psychologe, bij wie ik nog steeds af en toe kom. Maar wat ik miste, was om met lotgenoten te praten die echt begrijpen wat ik heb meegemaakt.”

Praatgroepen

Esther besloot zelf een lotgenotengroep op te richten. “Ondertussen is mijn vzw in volle voorbereiding. In januari is de openingsreceptie in Halle-Zoersel. De naam van de vzw wordt Het Vangnet, want dat is precies wat we willen zijn. We zullen starten met praatgroepen. Ik hoop dat we sponsors vinden om ons financieel te steunen.”

“Op termijn droom ik van een eigen huis waar vrouwen even op adem kunnen komen na een moeilijke periode. Dat zou mij zelf enorm hebben geholpen. Ik liep verloren na die wurgpoging. Ik was helemaal kapot, sliep nauwelijks meer. Ik heb veel goede gesprekken gehad met mijn pleegmoeder, en ik heb ook eens met Teleonthaal gebeld. Dat heeft allemaal geholpen.”

Nieuwe borden en bestek

Ondertussen woont Esther al even met haar dochters in hun eigen appartement. Ze heeft alles nieuw gekocht toen ze in Antwerpen kwam wonen. “Ik wilde niets uit mijn vorige huis meenemen, omdat ik daar zulke slechte herinneringen had. Zelfs borden en bestek ben ik opnieuw gaan kopen. Alleen zo kon ik echt een nieuwe start maken.”

Nu stort Esther zich volop op haar vzw. “Ik heb fibromyalgie (spierreuma, red.) en een zenuwziekte, waardoor ik niet meer in de zorg kan werken, zoals vroeger. Het Vangnet is mijn nieuwe doel. Omdat ik de dood in de ogen heb gekeken, weet ik waar ik voor wil vechten. Het is dat of heel diep zakken.”

Het onderzoek naar de feiten loopt nog, en de kans is groot dat er volgend jaar nog een rechtszaak volgt. Maar ondertussen heeft Esther al wel wat rust gevonden. “Ik ben blij dat ik hier nu goed zit. Ik ben niet meer zo bang als een paar maanden geleden. Al kijk ik nog altijd achter me als ik op straat loop. De angst slijt, maar het gaat wel traag.”

Contact of sponsoring: vzwhetvangnet@hotmail.com