Pierre Dumoulin, de Belgische hofleverancier van het Songfestival: ‘Kijk niet naar wie er vorig jaar heeft gewonnen’

Kent u Marc en Dirk Paelinck nog? Er was een tijd dat de broers elk jaar de pers haalden in de weken voor het Eurovisiesongfestival, omdat ze weer eens een lied in de wedstrijd hadden. ‘1 Life’ van Xandee en ‘Sister’ van Sergio and the Ladies waren hun pennenvruchten, maar Marc schreef ook songs voor Wit-Rusland en Moldavië.

Het lijkt erop dat ons land met Pierre Dumoulin een nieuwe Paelinck heeft. In 2017 schreef hij mee aan ‘City Lights’, het nummer waarmee Blanche vierde werd; twee jaar later leverde hij ‘Wake Up’ voor Eliot en ook voor ‘Before The Party is Over’ van Mustii zat hij mee achter de knoppen.

Dit is geen verhaal over een kinderdroom of een masterplan. Meer zelfs: Dumoulin, onder de taalgrens bekend als zanger-gitarist van de indieband Roscoe, had voor zijn werk met Blanche nog nooit naar het Eurovisiesongfestival gekeken. ‘City Lights’ was zelfs de eerste song die hij ooit voor iemand anders schreef, samen met toetsenist Manu Delcourt van Roscoe en Blanche zelf. “Ellie (Delvaux, zoals Blanche echt heet, JVL) had al bij [PIAS] getekend en we werkten samen aan muziek. Het Songfestival paste niet in onze plannen, we hebben de vraag van de RTBF zelfs drie keer geweigerd. Op de dag van de deadline vroegen ze het nog eens, pas een paar minuten voor de deadline heeft Ellie haar fiat gegeven. Ze ging ervan uit dat we toch niet zouden worden gekozen.”

Ook Thomas ‘Mustii’ Mustin zat al met Dumoulin in de studio voor de Waalse openbare omroep kwam aankloppen. “Toen we de vraag kregen, kwam Thomas al snel met ‘Before the Party is Over’. Het nummer is voor hem persoonlijk heel belangrijk, het laat horen hoe hij zelf als mens is opengebloeid de afgelopen jaren. De dag waarop we die song hebben geschreven, was een dag zoals die wordt beschreven in muziekdocumentaires. Alles lukte gewoon. Ik kwam met de akkoorden, Thomas met de melodie. Hij vond dat we een koor nodig hadden. Mijn studio zit in de kelder van een co-workingplek, dus zangers hadden we snel gevonden.”

Tegen wil en dank

Met Roscoe zou Dumoulin nooit deelnemen aan het Songfestival. “Ik ben de zanger van de groep tegen wil en dank, het liefst blijf ik uit de schijnwerpers. Dat is de rode draad in mijn carrière: wat ik eerst niet wil doen, blijkt achteraf toch mee te vallen.”

Zo ook schrijven voor het Eurovisiesongfestival, want Dumoulin voelt zich goed in de schaduw van het grootste muziekplatform ter wereld. Hij leerde er veel songwriters kennen en heeft zelf al deelgenomen aan de preselectie in andere landen. “Vier jaar geleden, toen het Songfestival afgelast werd door corona, zou de Zwitserse act Gjon’s Tears mijn lied ‘Répondez-moi’ brengen. Het jaar erna heb ik mijn kans weer gewaagd, maar eindigde mijn song tweede in de Zwitserse voorrondes. Het winnende lied was geschreven door Wouter Hardy, een van de schrijvers achter ‘Arcade’ van Duncan Laurence. In Bulgarije heb ik ook al eens deelgenomen aan de preselectie.”

“Het leuke is dat de componisten van het winnende lied altijd worden bedolven onder felicitaties van de collega’s. ‘Proficiat, jouw lied was beter’: dat is in de Eurovisie-bubbel heel gewoon om tegen elkaar te zeggen. In andere projecten is dat zeldzaam, is mijn ervaring, maar hier draait het enkel om de songs.”

Onder de naam Kargo geeft Dumoulin masterclasses, runt hij een studio en heeft hij ook een label opgestart. “Natuurlijk opent het deuren als je kan zeggen dat je drie keer hebt deelgenomen aan het Eurovisiesongfestival”, zegt hij. “En ik vind het ook goede reclame, niet voor mijn persoon, maar voor mijn songs en alleen daarvoor. Daarom kan de politieke dimensie van het festival me soms frustreren. De organisatie zegt apolitiek te zijn, maar natuurlijk is ze dat niet - ook nu niet, als het gaat over Israël. Ik ben blij dat ik daar vrij over mag praten, want ik ken kandidaten die dat niet kunnen en dat graag zouden doen.”

Mustii wint niet

Dumoulin trekt ook naar Malmö, het zal de vierde keer zijn dat hij het Songfestival bijwoont. “Bij de acts van Blanche en Eliot was ik nauw betrokken en volgde ik onder meer de mixing nauwgezet op, nu ga ik meer als toerist, om mijn vrienden songschrijvers nog eens te zien. Als we de finale halen, zul je me wel met mijn Belgische vlaggetje zien zwaaien in de zetel”, lacht hij.

Na de zege van Loreen vorig jaar met het bombastische ‘Tattoo’ denkt Dumoulin dat het Songfestival dit jaar gewonnen zal worden door iemand met humor. “Ik heb nog niet alles gehoord, maar Baby Lasagna uit Kroatië, Nemo uit Zwitserland en Joost uit Nederland maken volgens mij de meeste kans. Mustii zal het goed doen en maakt kans op de top tien, maar ik zie hem niet winnen.”

Volgend jaar is het weer aan een Vlaamse artiest. Of Dumoulin enig advies heeft voor ons? “Ik schuif regelmatig aan bij sessies van Eurovisie-deelnemers en vaak kijken mijn collega’s dan naar wat er het jaar daarvoor heeft gescoord. Dan willen ze een typische ballad of dancetrack schrijven. Ik probeer dat net niet te doen, en ik denk dat dat een troef is. Zoek naar een nummer dat je in tien seconden pakt en waarin de emoties hoog oplopen. Dat kan verdriet zijn, kwaadheid of verbazing, zolang de kijker maar iets ten diepste voelt.”