The War On Drugs op Pukkelpop: een innige omhelzing van vreugde en verdriet
De echte grote groepen hebben geen drie songs nodig om de juiste cadans te vinden of het geluid in een geschikte plooi te laten vallen, de echte grote groepen stappen het podium op en weten: hier zijn we thuis, en thuis zijn wij de baas. Vier jaar geleden maakte The War On Drugs een verpletterende indruk in de Club, donderdagavond deed de groep hetzelfde op de Main Stage.
De backdrop en de lichtshow waren sober, dus mocht de focus voluit op de muziek. ‘Nothing to Find’ opende en toonde meteen aan tot wat voor een geoliede machine The War On Drugs de afgelopen jaren is uitgegroeid. Ze draaien alweer een tijdje rondjes met hun laatste plaat – de dag voor Pukkelpop werd aangekondigd dat ze op 7 december nog eens in het Sportpaleis zullen staan – maar van sleet, verveling of gebrek aan inleving was geen sprake. "I keep moving through the edge of now", zong Adam Granduciel, en nooit eerder had mindfulness zo mooi geklonken.
De songs werden netjes en gelijkmatig geplukt uit hun laatste twee platen, ‘A Deeper Understanding’ en ‘Lost In the Dream'. Hoe nadrukkelijker de avond viel, hoe harder The War On Drugs ging spelen, en hoe meer Granduciel zijn Dylan in Springsteen liet overlopen en weer terug. De akoestische gitaar ging om en de mondharmonica kwam uit de broekzak voor ‘Eyes to the Wind’, en de saxofonist blies er een stukje Clarence Clemons bij. Het was donker intussen, en de lichtshow ineens zo sober niet meer.
Adam Granduciel is in de eerste plaats een songschrijver, een man die akkoorden achter elkaar zet waarover zijn gedachten schoonheid kunnen worden, maar het is in zijn elektrische gitaarsolo’s (of zijn het arrangementen?) dat zijn ziel het mooist bloot komt te liggen.
Het had allemaal net dat tikje minder magisch kunnen zijn mochten ze – zoals de afgelopen weken op festivals een paar keer het geval was – ‘Thinking of a Place’ niet hebben gespeeld, de beste traditionele popsong in vele jaren, maar op Pukkelpop speelden ze het wel. "It was back in Little Bend that I saw you / Light was changing on the water": Granduciel hoeft de openingsregel nog maar aan te blazen of wij voelen diep in onze ribbenkast vreugde en verdriet elkaar innig om de hals vliegen.
Meer zwanger van verwachting en weemoed kan een song niet beginnen. En toch was ‘Thinking of a Place’ geen hoogtepunt, om de eenvoudige reden dat het hele concert van The War On Drugs een hoogtepunt was, en tevens het levende, hartverwarmende bewijs dat je ook met elektrische gitaren en drums poëzie kunt schrijven. "Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren", wist Elsschot. Een stelling waar The War On Drugs geen spaander van heel liet. Hoed af.
