Had u een persoonlijke reden om het lintje voor Pink Ribbon te ontwerpen? Want er wordt wel eens gezegd: kanker raakt vroeg of laat iedereen.

Raf Simons: “Kanker raakt inderdaad veel, te veel, mensen. Ik ben in mijn omgeving ook direct in contact geweest met mensen die kanker en meer specifiek borstkanker hebben gehad. Het is niet de eerste keer dat wij een goed doel steunen. We zijn een klein merk, maar daar waar we een meerwaarde kunnen betekenen, doen we het graag.”

Denkt u ooit: het is “maar” mode wat ik doe? Het is een kwestie waar u in het begin van uw carrière mee worstelde, vertelde u in 2017 aan magazine GQ: “Ik dacht: oh my, we blijven maar gewoon kleren produceren. We zouden toch iets relevanters kunnen doen?” Vraagt u zich af hoe u als modeontwerper de wereld een stukje beter kunt maken?

“Ja en neen. Ik respecteer ontzettend de mensen die zich inzetten voor goede doelen. Respect. Ik probeer het via de mode op mijn eigen manier op een kleine schaal te doen.”

Dat is de vraag die u zich op dit moment het meest stelt als het gaat over mode, en waarheen die evolueert? “Mode wordt te populair. Als we niet opletten, verliest ze haar magie”, vertelde u aan De Tijd.

“Ik zal nooit mijn vertrouwen in de energie van de mode verliezen. Ik geloof dat er altijd individuen zijn die een verschil kunnen maken, die kunnen inspireren. Maar het is door dit soort individuen dat mode zal blijven evolueren, transformeren.”

“Mijn hele bestaan is gegrond in Europa”, zei u in GQ, begin 2017. Toen was u pas in New York gearriveerd. Inmiddels woont en werkt u er al een tijdje. Wat doet dat met een (nuchtere) Belg, zijn leven, en zijn creativiteit?

“New York is een fantastische stad. Een wereldstad die veel te bieden heeft, een stad die mij inspireert maar ook veel energie vergt. Om deze reden probeer ik ook vaak te ontsnappen aan deze stad door in het weekend upstate te gaan en te ontspannen met mijn hond Luka.”

U werd begin dit jaar 50. Onvermijdelijk gaat een mens zich dan vragen stellen en maakt hij een soort balans op. Wat wilt u nog verwezenlijken?

“Ik doe heel graag hetgeen ik nu doe. Aan collecties werken en op die manier communiceren. Op een latere dag zou ik graag in het zuiden van Europa verblijven en te kunnen genieten van kunst.”

In 1990 nam Walter Van Beirendonck u mee naar een Martin Margiela-show in Parijs. Het veranderde heel uw kijk op mode. Heeft u de voorbije jaren nog zo’n moment gehad?

“Elke dag ben ik geïnspireerd door creatieve zielen, ook van in de kunstsector. Ik vind het belangrijk om een open blik te behouden, om verder te kijken dan naar je eigen sector alleen – in dit geval de modewereld. Mijn passie voor kunst voedt mijn werk als ontwerper voortdurend.”

“De look die Raf Simons presenteert is zowel geïnspireerd op als ontworpen voor de zelfverzekerde outsider”, staat er in uw missionstatement op de Raf Simons-site. Vanwaar die fascinatie voor outsiders?

“Misschien omdat ik mezelf zie/zag als een outsider?”

U zet individualiteit en onafhankelijk centraal. Vloekt dat niet met werken voor een groot merk voor een breed publiek als Calvin Klein?

“Een van de grootste modehuizen die communiceren over individuality and independence was én is Calvin Klein. Kijk vooral terug naar de lancering van het CK One-parfum. Het eerste parfum dat unisex was, met een zeer specifieke marketingcampagne die nog steeds een iconische status heeft. Individuality heeft naar mijn mening niets te maken met de grootte van het publiek, maar eerder met de boodschap die het merk brengt.”

Geïnspireerd door de Heroes die u op uw lintje huldigt, interviewen we voor dit magazine ook vijftien helden met een bijzonder (borst)kankerverhaal. Wie is uw held? Welk verhaal zou u willen delen?

“Een goede vriendin van mij heeft borstkanker gehad. Dat heeft ons allemaal doen schrikken. Door haar doorzetting en veel steun van haar familie en vrienden is het haar wel gelukt om te genezen van deze ziekte. En ze ziet er nu nog stralender uit dan voordien.”