Zandzakjes helpen niet meer. Het water komt tussen de cementvoegen tussen de vloertegels uit de grond naar boven. Overal in huis is het nat. Bij elke nieuwe regenbui is het weer prijs. “Ik moet dweilen als de hel”, zegt Gerthy, die al enkele jaren een voedselbank voor huisdieren heeft, Gerthy’s Brokkenhuis. “Maar ik weet niet of ik morgen kan openen.”

De laminaatvloer in de slaapkamer lijkt verloren. Het behang komt los. Intussen pompt Daniel met de moed der wanhoop via twee dompelpompen het water weg in een rioolput voor zijn oprit op straat. De woning van Daniel bevindt zich in de wijk Kotsbos, op de Hoeklaan. Vroeger was dat weekendzone, intussen officieel woonzone. En er ligt ook riolering. Maar volgens Daniel laat dat onderhoud te wensen over. “Ze weten zelf niet meer waar de putten liggen. Ik heb ze moeten aanwijzen. Ook het onderhoud van de beken trekt op niks. Maar de grootste boosdoener is de manier waarop hier de jongste jaren bijgebouwd is geweest. Mijn huis staat hier van 1948. Ik woon hier 25 jaar. Maar sinds dit woonzone is geworden, denken velen dat het hier villagrond is. Er wordt opgehoogd en gedraineerd, terwijl dat volgens de bouwschriften niet mag. Als men dat niet handhaaft, krijg je miserie. En ik zit nu ‘met de patatten’, omdat ik op het laagste punt zit.”

“Ik woon hier 25 jaar. Maar sinds dit woonzone is geworden, denken velen dat het hier villagrond is. Er wordt opgehoogd en gedraineerd, terwijl dat volgens de bouwschriften niet mag. Als men dat niet handhaaft, krijg je miserie. En ik zit nu ‘met de patatten’, omdat ik op het laagste punt zit”

Daniel Van Putte (62)

Ook de buurman van Daniel, Gustaaf Van Mierlo, zit met zandzakjes voor zijn deuren. Op zijn gazon zwemmen eenden. “En dat houdt nu al enkele maanden aan”, zegt Gustaaf. “Wij hebben binnen onze meubels op blokjes staan. In de vijftien jaar dat ik hier woon, heb ik het nog nooit zo erg meegemaakt. Het heeft natuurlijk wel abnormaal veel geregend, maar dit is echt extreem.”

Vloerverwarming kapot

De vloerverwarming van Daniel is kapot. “Straks, als het water is weggetrokken, zit ik met schimmelmuren. Ik lijd aan het stiff-person-syndroom (SPS), een zeldzame neurologische aandoening, en kan zelf geen werkzaamheden meer uitvoeren. Ik ben vooral kwaad omdat deze schade aan mijn woning vermeden had kunnen worden. Half maart heb ik al alarm geslagen bij de gemeente. Toen had ik nog geen scheuren en verzakkingen. De brandweer is hier begin deze week geweest, maar wou niet pompen, terwijl ik de capaciteit niet aankon. Ik voel mij in de steek gelaten.”

Of hij zijn verzekeraar niet kan aanspreken? Dit lijkt toch een zuiver geval van waterschade voor de brandverzekering. “Nee, ik moet persoonlijk kunnen bewijzen dat ik dit niet had kunnen voorkomen. Daarom heb ik de brandweer al een verslag gevraagd. Ik heb echt alles gedaan wat binnen mijn macht lag, maar voel mij uitgelachen.”

Pidpa

Schepen van Openbare Werken Peter Mendonck (N-VA) kwam zelf al kijken bij Daniel en Gerthy en leeft mee met het koppel. “Wat deze mensen meemaken, komt door de uitzonderlijke regenval en hoge waterstanden”, zegt hij. “De brandweer kón niet wegpompen, want de waterlopen en tuinen zijn ook verzadigd. Wat die ophogingen betreft: dat gebeurt slechts in een kleine minderheid en vormt geen verklaring. Het is ook niet zo dat de gemeente niks heeft gedaan. Er ligt een put voor Daniels oprit en die hebben we al leeggepompt. Het klopt dat die putten slecht onderhouden zijn door Pidpa. We hebben dat intussen ook al zo doorgegeven.”

Schepen Mendonck adviseert het gezin om zijn rechtsbijstandverzekering te raadplegen. “Deze man treft inderdaad zelf geen schuld aan de huidige extreme regenval. Hij heeft een brandverzekering, die normaal waterschade dekt.”

Daniel en Gerthy snappen het niet meer. “Ik betaal elk jaar netjes mijn verzekeringspolis. Al mijn spaargeld zit in deze woning. Ik ben alles kwijt”, zegt Daniel moedeloos.