“Sinds wanneer wordt ouderschap aangezien als iets wat uitputtend, frustrerend en eenzaam is? De nekslag voor je sociale leven en het ik-doe-maar-waar-ik-zelf-zin-in-heb”, schrijft presentatrice An Lemmens op Facebook. Aanleiding: een nieuwe “survivalgids voor het opvoeden van kleine monstertjes”, die beschrijft hoe het ouderschap de slaap en het ­sociaal leven teniet doet. Voor de BV de druppel, bovenop de Facebookgroepen of Instagrampagina’s die de roze wolk doorprikken. “Ik vind de tendens om te vloeken op het ouderschap zo vermoeiend en negatief, dat ik me bijna schuldig voel omdat ik wél al vier jaar op die gigantische roze suikerspinnenwolk zit.”

De mama van Zappa Rosa (bijna 4) doelt met haar post niet op ouders met een postnatale depressie of ouders van een kindje met gezondheidsproblemen. “Ik heb het over alledaagse mama’s bij wie alles oké loopt. De slinger is aan het doorslaan. Kunnen we eens even allemaal normaal doen? Zien we ons kind uiteindelijk niet allemaal doodgraag?”

Nochtans heeft ze zelf ook soms reden om te sakkeren. Loopt het in haar gezin ook niet altijd vlekkeloos. “Ik sta er alleen voor. Werk niet van nine to five. Moet ook sukkelen om aan de schoolpoort te kunnen staan. Natuurlijk is het soms moeilijk, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om te zeggen: Oef, ik ben blij dat mijn dochter in bed ligt. Of haar een monstertje of een fucker te noemen. Zelfs al is dat met een knipoog.”

“Ik vind dat geklaag erg voor ouders die ongewild kinderloos zijn of ouders die een kindje hebben moeten afgeven. Die niets liever zouden willen dan voor een kind te zorgen, ook als het huilt. Ik hoorde trouwens van een mama dat ze bijna niet aan kinderen durfde te beginnen door al die negatieve verhalen.”

Roze én grijze wolk

Ook bij de Gezinsbond merken ze een moeheid aan te veel negativiteit. Terwijl ze enkele jaren geleden nog opmerkingen kregen dat hun tijdschrift Brieven aan Jonge Ouders te positief was, krijgen ze nu het commentaar dat die probleemverhalen niet echt hoeven. “Het is moeilijk schipperen tussen de roze en grijze wolk”, zegt directeur Anneke Blanckaert. Maar er moet een evenwicht zijn, vindt ze. “Want beide kanten zijn realistisch.”

Waarom het beeld van ouderschap vandaag dan toch zo negatief overkomt, volgens haar? Omdat mensen het sneller zeggen als het slecht gaat. “De stem van de klager klinkt altijd luider. Bovendien vergroot sociale media dat uit, waardoor het beeld ontstaat dat elke ouder het lastig heeft.”

Tegelijk weet Blanckaert dat ouders die blogs vol klaagzangen wel doorzien. Dat die kanalen niet altijd objectief zijn. “Er is vraag naar gemonitorde platformen die de realiteit behouden, want de ouders weten niet meer wat te geloven. Ze zoeken een plek waar zowel aan positieve als negatieve verhalen tegengewicht wordt geboden.”