Jaar nadat bodybuilder Maïlys (18) doodstak, doet mama haar verhaal: “Ik ben bang dat ik nooit meer echt gelukkig kan zijn”

“Als er iets met ons gebeurt, weet dan dat je ons huis mag hebben.” Totaal out of the blue, zei grootmoeder Marie-Josée Vanleene het. Precies een jaar geleden was ze bij haar thuis in het West-Vlaamse Moere, een deelgemeente van Gistel, afscheid aan het nemen van haar dochter Jasmijn Cappon (47), die vertrok op vakantie naar Frankrijk. Haar dochter ­Maïlys mocht alleen thuis­blijven. Geen probleem, want memé Marie-Josée (65) en ­pepé Gerry (68) woonden een paar straten verder.

“Alsof mijn moeder wist dat er die avond iets te gebeuren stond”, zegt mama Jasmijn. “Enkele uren later, toen ik aangekomen was in de Dor­dogne, kreeg ik dat vreselijke telefoontje. Ik was ze allemaal kwijt. Mama, papa, en mijn ­geweldige dochter Maïlys.”

We spreken Jasmijn in het huis van haar ouders. De plek waar ze hen voor het laatst heeft gezien en waar ze nu zelf haar intrek heeft genomen. Wonen in haar vroegere huis, waar de drie belangrijkste mensen in haar leven op een gruwelijke manier werden vermoord, dat kon ze niet meer.

“Vandaag heb ik nog steeds het gevoel dat dit geen werkelijkheid is”, zegt ze. “Ik besef nog altijd niet goed dat ik hen definitief kwijt ben. Ik trappel al een jaar ter plaatse. Mijn ­ouders en Maïlys waren alles voor me. Ik wilde mijn dochter gelukkig zien opgroeien, kinderen weten krijgen en zelf oma worden. Ik wilde later ook voor mijn eigen ouders kunnen zorgen. Maar opeens ben ik hen allemaal kwijt. En meteen heb ik een groot deel van mezelf ver­loren.”

De oorzaak van al dat verdriet is Alexander Dean (25), het ex-liefje van haar dochter. Een ontspoorde, op­gepompte bodybuilder die het niet kon verkroppen dat het meisje met hem had gebroken.

Op 25 juli vorig jaar trok ­Dean naar het huis van zijn eerste slachtoffer, de Gentse amateurfotograaf Jeroen Verstraete (39). Enkele jaren daarvoor had Maïlys nog voor hem ge­poseerd als model. Op een aantal beelden was het meisje schaars gekleed, en dat zinde Dean niet. Uit wraak plantte hij een mes in het lichaam van de fotograaf. De man vocht een lange doodsstrijd uit. De dag daarop werd hij naakt aan­getroffen in een zetel, middenin een plas bloed.

Alexander Dean was toen al lang vertrokken richting Moere, naar het huis van zijn ex-liefje Maïlys, wachtend tot ze thuis zou komen na het werk. Intussen was mama Jasmijn 900 kilometer verder aan­gekomen in de Dordogne.“Natuurlijk was ik nooit ­vertrokken als ik geweten had dat hij in de buurt van Maïlys zou komen. Maar ik heb het ­gevoel dat hij ons misleid heeft. Mijn dochter had twee maanden eerder al met hem gebroken. We dachten dat hij ver weg was, verhuisd naar het buitenland.”

Nog voor Maïlys die avond thuiskwam, was de bodybuilder al binnengedrongen in de woning van Jasmijn. Toen ze arriveerde, zag ze ineens een verdachte schim achter het raam. “Maïlys heeft mij toen onmiddellijk gebeld”, vertelt haar mama. “Ze vertrouwde het niet en vroeg wat ze moest doen. Ik zei: Bel onmiddellijk pepé. De politie hadden we al zo vaak gebeld omdat Alexander haar stalkte. Maar ofwel kwamen ze niet of ze deden niets. Van pepé wist ik dat hij daar meteen zou staan.”

En dat was ook zo. Groot­ouders Gerry en Marie-Josée stonden enkele minuten later al bij Maïlys aan de deur. Zodra ze een voet binnenzetten, zagen ze hem: Alexander Dean, met in zijn rugzak het mes waarmee hij een dag eerder de fotograaf had vermoord. Hij dwong Maïlys en haar groot­ouders op een stoel, “om te praten”. Hij maakte duidelijk dat hij Maïlys terug wilde en beloofde de grootouders dat hij goed voor haar zou zorgen. Maar Maïlys wees hem resoluut af. “Mijn dochter heeft dat gesprek opgenomen met haar gsm. Dat vind ik zo chapeau van haar, dat ze dat nog durfde. Alsof ze wist: als de politie dit hoort, moeten ze mij wel se­rieus nemen.”

De moordenaar aan de lijn

Op dat moment voelde mama Jasmijn in haar vakantiehuis in Frankrijk dat haar dochter in groot gevaar verkeerde. ­Onophoudelijk probeerde ze Maïlys en haar ouders aan de lijn te krijgen. Tot Alexander Dean plots de telefoon opnam. “Wat je dan voelt, kan je niet beschrijven”, zegt Jasmijn. “De ergste nachtmerrie die je maar kan bedenken. Je wéét dat het fout zit. Maar omdat je te ver weg bent, kan je niets doen. Ik voelde me zo machteloos. Ik schreeuwde: Alex, wat doe je in mijn huis? Geef mijn pa aan de telefoon. Geef Maïlys! Uiteindelijk kwam mijn dochter aan de lijn. Ze zei dat alles oké was en dat ik me geen zorgen moest maken. Maar wellicht stond ze toen onder druk van Alexander. Een kwartier nadat het gesprek ver­broken werd, kreeg ik te horen dat ze alle drie dood waren. Ik ben beginnen tieren en krijsen. We zijn onmiddellijk naar huis vertrokken, al herinner ik me niets meer van die terugrit.”

Alexander Dean heeft zijn ­ex-liefje met één gerichte messteek gedood, en kort daarna ook haar grootouders. “Ik weet dat mijn mama nog gesmeekt heeft om hen niets aan te doen, dat we elkaar als familie nodig hebben. Het heeft niets meer uit­gemaakt.”

Een dag later werd Alexander Dean na een klopjacht op­gepakt in een grootwarenhuis in Oostende. Hij verzette zich niet, en beloofde zelfs mee te werken met het onderzoek. Maar wat hem tot zijn ­gruweldaden heeft gedreven, daarover heeft hij de voorbije maanden al herhaaldelijk een andere verklaring gegeven.

“Ik wil tot in de details weten wat er is gebeurd om het toch een beetje te kunnen plaatsen”, zegt de mama. “Maar ik vrees dat ik het nooit zal kunnen ­begrijpen omdat ik nooit kan redeneren zoals hij dat heeft gedaan. Ooit hoopte ik dat ik de oprechte waarheid van hem zou horen. Maar ondertussen ben ik ervan overtuigd geraakt dat ik die nooit ga krijgen.”

Twee dagen na de moord op Maïlys en haar grootouders praatten we voor het eerst met mama Jasmijn. Ze stemde toen in met een interview omdat ze politie en beleidsmakers wilde oproepen om stalking voldoende serieus te nemen. Na de breuk met Maïlys had Alexander Dean haar familie al ette­lijke keren bedreigd en bleef hij het meisje ongevraagd ­opzoeken. De familie stapte meermaals naar de politie. “Maar nooit werd ingegrepen. In plaats van begrip te tonen, stonden ze ons soms zelfs uit te lachen.”

Na de moorden is het Comité P., het orgaan dat de politiediensten controleert, een onderzoek gestart om na te gaan of de politie steken liet vallen. Maar Jasmijn hoort daar niets meer van. “Tot mijn grote frustratie”, zegt ze. “Met mijn boodschap vorig jaar hoopte ik dat Maïlys en mijn ouders niet voor niets zouden zijn gestorven. Maar een jaar later is de situatie nog krak hetzelfde. We horen niets van het Comité P. en de lokale politiezone Kouter is ons zelfs nooit komen be­zoeken. We wilden nochtans zo graag antwoorden. Het is spijtig om vast te stellen, maar stalking wordt gewoonweg nog altijd niet serieus genomen.”

Jasmijn probeert nu vooral van dag tot dag te leven. Ze hoopt uiteraard dat Alexander Dean nooit nog de gevangenis verlaat. “Maar dat is helaas een utopie. Ik ben me daarvan bewust.” Tegen het proces dat er straks aankomt, ziet ze heel erg op. Gelukkig zijn er de vele vriendinnen, haar partner Bernard en haar zoontje van 11 die proberen om weer wat fleur in haar leven te brengen.

“Toch ben ik vaak bang dat ik nooit meer écht gelukkig kan zijn. Ik mis Maïlys ongelooflijk hard. Het zijn de kleine dingetjes die het meest pijn doen. Als ik op de dijk een moeder met haar tienerdochter zie ­lopen bijvoorbeeld. Of als ik op Facebook dochters van mijn vriendinnen zie afstuderen of op kot gaan. Op zulke momenten mis ik haar het meest. En dat zal altijd zo blijven.”