Column: Pechvogels Elise Christie en Sjinkie Knegt
Het foutje van de één is de medaille van de ander. Dat geldt zeker in het shorttrack. De schaatswedstrijden op de korte baan zijn een garantie voor spektakel. Valpartijen, ellebogenwerk, diskwalificaties, het is allemaal aan de orde van de dag. Na bijna elke race wachten de shorttrackers in spanning op het oordeel van de jury.
Symbool voor het drama in deze discipline staat de Britse Elise Christie. Zij werd in 2017 drievoudig wereldkampioen en heeft het wereldrecord op de 500 meter op haar naam staan. Na de mislukte Spelen in Sotsji vier jaar geleden (drie diskwalificaties), moest ze in Pyeongchang haar slag zien te slaan. Op de 500 en de 1500 meter kwam ze hard ten val. Dinsdag ging het op de 1000 meter weer mis. Nog voor de eerste bocht lag ze in de boarding. Met een van pijn vertrokken gezicht kwam ze overeind. Vanwege de snelle valpartij volgde een herstart. Christie verbeet de pijn in haar enkel, werd tweede, maar maakte een foutje. De jury was onverbiddelijk: penalty!
Nederland heeft zijn eigen olympische pechvogel in het shorttrack. Op alle afstanden behoorde Sjinkie Knegt tot de favorieten. Na een zilveren medaille op de 1500 meter en twee diskwalificaties (op de 1000 meter en met de aflossingsploeg) moest het gebeuren op zijn favoriete afstand: de 500 meter. Het lukte niet. Knegt vloog er al in de eerste ronde uit, opnieuw met een penalty aan zijn broek.
De straffen van de jury zorgden dinsdag ook voor uitzinnige vreugde in het Nederlandse kamp. De achtervolgingsploeg van de vrouwen reed de zogeheten B-finale, de strijd om plaats vijf tot acht. Maar chaos in de A-finale leidde tot maar liefst twee diskwalificaties, waardoor Jorien ter Mors, Yara van Kerkhof, Suzanne Schulting en Lara van Ruijven brons wonnen. Dankzij de fouten van anderen dus. Maar de prestatie kreeg extra glans doordat de vrouwen hun B-finale afsloten met een wereldrecord. De winnaars van het brons waren 4 seconden sneller dan de winnaars van het goud. Ook dat kan in het shorttrack.
De onverwachte beloning voor de achtervolgingsploeg (Jorien ter Mors had niet eens schoenen bij zich voor de huldiging) toont maar weer eens aan: nooit opgeven. Dat weet trouwens ook Elise Christie. Direct na het debacle op de 1000 meter beloofde ze: ik ben er in 2022 in Peking weer bij.
