Agente Ellie Lust ging in het buitenland op patrouille: tel je zegeningen!
Amsterdam
Wie Ellie Lust zegt, zegt ‘etherdiscipline’. De politievrouw introduceerde de vakterm op de Nederlandse televisie toen het portofoonverkeer haar tijdens een Wie is de Mol?-opdracht in 2016 veel te chaotisch verliep. Sindsdien duikt het begrip overal op, beaamt Lust: ‘Op T-shirts, in columns; tot in België toe!’
Ellie Lust (51) was een van de meest geliefde kandidaten van het spelprogramma. Op dat wapenfeit reageert ze met haar onvervalst Amsterdamse tongval: ‘Weet ik veel! Ik ben ook maar gewoon El als ik op televisie ben. Er is geen andere versie van mij. Misschien is dat wel precies wat mensen leuk aan me vinden.’
Verscheidene productiemaatschappijen benaderden haar met een voorstel voor een eigen programma. Lust sloeg die ideeën af. Tot het format voor Ellie op Patrouille op tafel kwam. Haar kleine, helderblauwe ogen fonkelen als ze erover praat: ‘Het is zo te gek, zo fantastisch, dat ik mee mag draaien met de collega’s in al die verschillende landen. Niet als journaliste, maar als collega in uniform!’
gevaarlijke situaties
Achter Lust staat een aantal van de verschillende nationale uniforms uitgestald. ‘Die groene is in Colombia speciaal voor mij op maat gemaakt.’ De draaidagen zitten er al op. In nog geen drie maanden, van eind september tot begin december, werden de opnamen gemaakt. ‘Het was heel intensief, maar ook ge-wel-dig om te doen’, vindt Lust. ‘We maakten draaidagen van twaalf tot achttien uur. Dat moest wel. Als we ’s middags hoorden dat we ’s avonds nog met een eenheid mee konden: hup, dan gingen we weer.’
Ook cameraman Joep Venmans en geluidsman Maarten Tielemans droegen tijdens het werk veiligheidsvesten die bescherming bieden tegen vuur-, slag- en steekwapens. Lust: ‘Politiewerk is niet ongevaarlijk. Er zijn spannende situaties geweest tijdens de opnamen. Natuurlijk niet alleen voor mij, maar ook voor de ploeg.’ Ze denkt daarbij bijvoorbeeld terug aan de inval bij een drugspand. ‘Daarbinnen waren tientallen mensen in een zo deplorabele toestand … Ze zagen scheel van de drugs, hadden al drie jaar niet meer onder een douche gestaan. Sommigen misten ledematen. Ze hadden niets te verliezen; een kat in het nauw kan vreemde sprongen maken. Dan moet je alert zijn: ze hebben dan misschien geen vuurwapens, maar wel naalden.’
kinderprostitutie
Ellie Lust praat veel en onderstreept de woorden met haar handen. De uiteenlopende ervaringen in het buitenland hebben indruk gemaakt. ‘Ik zeg altijd met een grote mond: ik heb alles wel gezien wat de grote stad te bieden heeft. Maar nu realiseer ik me dat ik het dan over míjn stad heb.’ Er breekt een lach door: ‘Amsterdam is een hartstikke leuk dorp. En natuurlijk vinden ook hier zeer ernstige delicten plaats. Maar we hebben het zo slecht nog niet. Tel je zegeningen, hoor. Echt.’
De enige vraag waarop Ellie Lust stilvalt, is die naar de meest indrukwekkende patrouille. Ze weet het niet. Te veel indrukken, te veel verschillende situaties. Beelden die haar niet meer loslaten, zijn die van de kinderen die ze in Kenia ontmoette. ‘Ik sprak 10-, 11-jarigen die letterlijk op het vuilnis leven. Ze moeten zichzelf prostitueren voor wat eten, ze snuiven lijm, ze drinken alcohol. Bij het Nederlandse politiewerk kom je mishandeling in gezinnen tegen, daarbij heb ik wel kinderen leren kennen die onder druk staan. Maar deze kinderen … Dit komt nooit meer goed. Kans-
loos en verloren. Afschuwelijk.’
Hoewel de Nederlandse politievrouw benadrukt dat ieder nationaal korps te maken heeft met eigen problematiek, ziet ze ook overeenkomsten, als ze haar collega’s wereldwijd vergelijkt. ‘Politiemensen, waar ook ter wereld, willen op hartsniveau iets bijdragen. Natuurlijk is er corruptie. Natuurlijk zijn er landen waar de politie te veel geweld gebruikt. Dat weet ik. Daar ben ik niet naïef in. En toch zag ik op die zes zo verschillende plekken een intense behoefte om het goede te doen. Om bij te dragen, de wereld veiliger te maken, mensen te ondersteunen, voor hen te zorgen.’
het thuisfront
Dat universele politiegevoel zorgt er volgens Ellie Lust ook voor dat ze zo gemakkelijk welkom werd geheten bij de politie van Israël tot San Francisco. ‘We zijn van dezelfde club, we zijn collega’s.’
Van miscommunicatie door taal- of cultuurverschillen merkte de blonde Nederlandse niet veel. ‘Er was één moment in Dubai, waarbij sommige mannelijke collega’s mij zó ontmoetten.’ Lust houdt haar handen achter de rug gevouwen.
‘Toen dacht ik: oké, zo werkt dat hier dus. Later op patrouille heb ik wel gevraagd waarom ze mij de hand niet schudden. Ze vertelden dat het uit respect voor mij was. We oordelen soms zo snel over de gebruiken van anderen.’ Dat de scheiding tussen mannen en vrouwen in Dubai strikt is, blijkt ook uit de speciale vip-beveiligingseenheid voor vrouwen van sjeiks en het koninklijk huis. ‘Die eenheid bestaat volledig uit vrouwelijke, gehoofddoekte agenten. Ik mocht met hen meetrainen. Dat was fantastisch.’
Tijdens het verblijf in de verschillende buitenlanden had Ellie Lust dagelijks contact met haar ‘thuisfront’. ‘Natuurlijk zijn mijn vrouw Boukje en tweelingzus Marja blij als ik weer veilig thuis ben, maar ze gunnen mij dit ook. Ze weten hoe gelukkig ik hiervan word. Ongevaarlijk is het als politieagent nergens, ook niet in Surhuisterveen. Waar de burger naar achteren stapt, stappen wij naar voren. Dus we lopen in de frontlinie; er kan altijd iets gebeuren. Het gevaar zit hem in het onverwachte.’
Lust heeft de smaak van het televisiewerk te pakken gekregen. ‘Ondanks de honderdurige werkweken was ik niet moe toen ik thuiskwam. Dat zegt wat. Reizen verrijkt, hè? Als er een tweede serie komt, sta ik vooraan.’
