Limburgse dierenarts begrijpt beslissing Planckendael: “Meer dan twee keer proberen te verdoven heeft geen zin”

De Limburgse dierenarts, die liever niet met zijn naam in de krant komt, heeft alle begrip voor de beslissing van Planckendael. “Eerst en vooral moet je al weten dat mikken met zo’n verdovingsgeweer veel moeilijker is dan met een kogelgeweer”, zegt de man. “Vanop 100 meter afstand heb je zelfs als getrainde arts een zone van 10 meter waar dat vederlichte pijltje kan terechtkomen. Dat pijltje moet bovendien in de bil van de leeuw belanden, en niet in de longen, het hart of de schedel. En het is niet dat zo’n dier zijn bil even gaat presenteren. Je moet dus al op een afstand van maximaal dertig meter kunnen schieten om succes te hebben.”

Dat een arts eens mist, is dus niet verwonderlijk. En na een gemiste poging wordt het alleen maar moeilijker. “Als zo’n dier zich opgejaagd voelt, zit het vol adrenaline”, zegt de dierenarts. “Dat vertraagt de verdoving. Zelfs als je zo’n leeuw perfect raakt, duurt het nog vijftien à dertig minuten voor die effectief neervalt. In die tijd kan het nog steeds gevaarlijk zijn, of zelfs de pijl uit de bil trekken. Daarom moet je een leeuw soms meerdere keren raken. Tenzij je natuurlijk met een dodelijke dosis gaat schieten, maar dat kan niet de bedoeling zijn.”

Schepnet

Ook Sil Janssen van het Natuurhulpcentrum in Opglabbeek wil Planckendael allesbehalve veroordelen. “Ik ken natuurlijk de precieze situatie en het dier niet, maar als er effectief een mens aangevallen was, had de publieke opinie wellicht heel anders gereageerd”, zegt Janssen. “Wij hebben hier ook een wapen liggen, hoor. Maar het is ook belangrijk om je dieren te kennen. Wij hebben hier drie leeuwen. Eén daarvan zou ik zelfs met een schepnet kunnen vangen, en amper een schrammetje oplopen. De twee andere zijn vrouwtjes, en dat is een ander verhaal. Je moet dat geval per geval bekijken, maar een ontsnapte leeuw kan wel heel gevaarlijk zijn.”