We durven nu al een voorspelling te doen. Er zullen tranen vloeien bij die stoere mannen die voor de lokale besturen in de omgeving en al hun inwoners de plantsoenen onderhouden voor Aralea met zetel in Brasschaat. Jos zal het zelf wellicht ook niet droog houden. Daarvoor is hij veel te betrokken bij het maatwerkbedrijf en al de mensen die er werken.

Een bedrijf met intussen driehonderd (!) personeelsleden telt natuurlijk heel wat belangrijke schakels, maar mensen die het in 1980 door toenmalig burgemeester Lode Bertels (CVP) goed kennen, weten dat de bescheiden Jos Francken er één van de steunpilaren is. Liefst 43 jaar ging hij met zijn mannen mee door weer en wind het al te weelderig gegroeid openbaar groen te lijf.

Schoven

“Ik was begin 1981 samen met toenmalig secretaresse Frieda Briers één van de eerste begeleiders die werden aangeworven”, vertelt ‘boerenzoon’ Jos tijdens één van zijn laatste ‘schoofpauzes’ in de Aralea-camionette. “Ik wist wel wat van groenonderhoud. Dat had ik geleerd in de afdeling land- en tuinbouw van het PITO in Stabroek. Dat ik voortaan mannen en later ook vrouwen met een arbeidsbeperking zou begeleiden, was nieuw voor me, maar schrikte me niet af.”

Het geheim van Jos voor die uitstekende en duurzame relatie met zijn arbeiders? “Helder communiceren, iedereen ernstig nemen en voldoende inspraak geven. Ik weet bijvoorbeeld dat ze graag met machines werken: hoe meer lawaai die maken, hoe liever ze het hebben. Medewerkers die zelf initiatief namen, werden daartoe door mij aangemoedigd”, verklapt hij.

Controles

Dat sommige kerels hem plagend wel eens ‘Jos chronometer’ noemen, duidt op de soms moeilijke positie waarin de monitoren van Aralea zich bevinden.

“We moeten rekening houden met de kwaliteiten en beperkingen van onze bijzondere werkkrachten, maar tegelijk ook onze klanten natuurlijk tevreden houden. En dus mag het nu en dan goed vooruit gaan”, spreekt Jos uit ervaring.

“Ik had bijvoorbeeld een uitstekende relatie met de toenmalige ploegbaas van de gemeentelijke groendienst van Schoten, waarvoor we veel werk opknappen. Roeland D’Huyvetter controleerde echter ook streng en wilden we onze ‘job’ niet verliezen, moest het werk niet alleen gedaan zijn, maar ook volgens de regels van de kunst en binnen een bepaalde tijd.”

Bermbesluit

Jos heeft er altijd een erezaak van gemaakt dat de plantsoenen en perken die hij en zijn ploeg achterlieten, er piekfijn bijlagen. Zijn eigen favorieten zijn de omgeving van ziekenhuis Klina in Brasschaat en de buurt rond de kerk OLV Koningin in Schoten Koningshof.

“Ik ben nog de man van de kortgeschoren hagen en het gemillimeterde gazon hé. Sinds dat bermbesluit van kracht is, moeten we echter opletten dat we niet te vroeg beginnen met onze machines of dat gemeenten sommige stukken niet hebben aangeduid al zone waar we niet mogen maaien. Ik begrijp dat allemaal wel, maar vind dat hoge gras en die uitstekende takken zelf niet mooi”, vertelt Jos.

Die krijgt nu zeeën van tijd om zijn eigen tuin in Brasschaat goed te onderhouden, al zullen de vier - straks vijf - kleinkinderen ook de aandacht opeisen.

Reis

We zijn nog enkele dagen voor het definitieve afscheid van Jos met z’n ‘mannen’ maar hij heeft het er nu al moeilijk mee. “Dit is voor mij dan ook nooit een nine-to-five job geweest”, vertelt Jos iets wat we zelf al herhaaldelijk over hem hadden horen vertellen. “Ook in mijn vrije tijd heb ik allerlei activiteiten georganiseerd voor de arbeiders, tot en met een reis naar Turkije.”