Direct naar artikelinhoud
Vakantieliefde

Zolang ik niks zei, dacht ik, zou ik als enige overblijven en misschien in zijn tent terecht­komen

Zolang ik niks zei, dacht ik, zou ik als enige overblijven en misschien in zijn tent terecht­komen
Beeld Tzenko Stoyanov

Rasa (29) en Giovanni (29) ontmoetten elkaar op vakantie in de zomer van 2009. Het werd liefde. Wat volgde er? En hoe kijken ze daar nu op terug?

Rasa

“Negen jaar geleden was ik tijdens de vakantie op talencursus in Zuid-Spanje. De allereerste avond ging ik op stap met een aantal andere studenten, en toen een van hen zijn kamer niet in kon omdat zijn kamergenoot binnen lag te slapen, hielp ik hen bij de receptie aan een tweede sleutel. Ik sprak immers als enige al een paar woorden Spaans.

“Het was een uur of vier ’s nachts en ineens stond ik in een hotelkamer met een Nederlandse jongen, een Fransman en een slapende Italiaan. Het had iets komisch, en om er een schep bovenop te doen stelde ik voor met z’n allen in zee te gaan zwemmen. De Italiaan wreef in zijn ogen, hij was nog maar net in slaap gevallen, maar even later ­liepen we toch allemaal een beetje lacherig naar het strand.

'Onder zijn belangstelling ­veranderde ik in een veel leuker iemand, door zijn ogen kregen mijn woorden ineens een gewicht'
Rasa

“Hij bleek Giovanni te heten en was knap. Dat kon ik zelfs in het donker zien. Grote zwarte ogen en een prachtige olijfkleurige huid. We zwommen in een zee die dieper leek dan ooit en in de dagen erop zochten we elkaars gezelschap. Dat ging vanzelf, zonder dat er intentie aan te pas leek te komen. We waren samen binnen dat grote gezelschap van dertig andere studenten met wie we na de lessen Spaans elke dag gingen eten en zwemmen.

“Op een middag namen we met wat anderen de bus naar een afgelegen strand. Het was het leegste strand en de blauwste zee die ik ooit had gezien. Een paar meter van de kust was een rots waar we stuk voor stuk van afsprongen en toen Giovanni aan de beurt was, maakte hij een gebaar waarbij het leek of hij in iets kneep. Ik moest lachen, wat een grappige jongen. Maar eenmaal weer aan de kant, legde hij uit dat dit het Italiaanse gebaar voor angst was. Hij vond dat springen doodeng en ik had hem gewoon toegelachen.

“De tweede of derde avond bleven we als laatste over op het strand. Ik kleedde me uit tot mijn ondergoed en samen zwommen we in de zee en even later, weer op het strand, ­konden we niet ophouden met ­praten. Ik vond hem ongelooflijk aantrekkelijk, maar niet op de manier die ik kende en die onzeker maakt. Het omgekeerde was het geval. Onder zijn belangstelling ­veranderde ik in een veel leuker iemand, door zijn ogen kregen mijn woorden ineens een gewicht. Ik hoefde hem niet te overtuigen, hij luisterde gewoon naar wat ik te ­zeggen had. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Meestal is een jongen óf aantrekkelijk, óf iemand met wie ik kan praten. Hij was het allebei.

“Een aantal dagen draaiden we om elkaar heen. We zaten naast elkaar in de klas, lunchten samen, ’s avonds gingen we salsa dansen, maar geen van ons ondernam iets wat tot zoenen kon leiden.

“Ik had concurrentie. Er was een knap meisje uit Litouwen, veel ­socialer dan ik, die zijn schouders masseerde en openlijk met hem flirtte. Daar kon ik niet tegenop, maar waar het kon, stuurde ik passief een beetje bij. De nacht dat we met z’n allen gingen kamperen, bijvoorbeeld, hield ik mijn mond bij het indelen van de tenten. Zolang ik niks zei, dacht ik, zou ik als enige overblijven en misschien in zijn tent terecht­komen. Hij zei ook niks en die nacht sliepen we eindelijk samen, zij het kuis naast elkaar in onze eigen slaapzak onder de open lucht, zonder dat er verder iets gebeurde.

'Toen gebeurde het. We stonden in de rij voor de kassa en opeens zei hij tegen de caissière: ik betaal haar lunch ook'
Rasa

“Wel hadden we ervoor nog gedoucht. We hadden maar één zaklantaarn en samen liepen we naar de washokken. Het had voor de hand gelegen als we dat lichtgebrek hadden aangegrepen om met z’n tweeën onder een douche te gaan staan. Maar het moment passeerde en we douchten apart, gescheiden door een betegeld muurtje waarop de zaklantaarn lag.

“De dagen gingen voorbij en de kus liet op zich wachten. En, toch, die wonderlijke combinatie van ontspannenheid en spanning bleef bestaan en toen we aan het einde van de week opnieuw met z’n tweeën op het strand belandden, gebeurde het toch. Iedereen was al naar bed. Ik raakte even zijn been aan, er zat een pleister op. Misschien zei ik er iets over, en het volgende moment knuffelden we en zoenden we. De ochtend erna voelde ik me licht en intens blij maar ook in de war, want zoenen hoeft natuurlijk niet altijd iets te betekenen.

“Toen gebeurde het. We stonden in de rij voor de kassa in de kantine en opeens zei hij tegen de caissière: ik betaal haar lunch ook. En ik weet, het lijkt misschien onbetekenend, maar voor mij zei hij daarmee dat hij voor mij koos. Ik was niet zomaar een scharrel voor één nacht, maar een vrouw aan wie hij ten overstaan van alle andere studenten liet weten voor haar te willen zorgen.

“En zo is het na negen jaar nog steeds. Onze liefde drijft nog altijd op diezelfde twee magische componenten: comfort en verliefdheid. In zijn buurt kan me niks overkomen. Hij zorgt voor me. Door zijn vertrouwen lukt het me beter de keuzes te maken die bij mij passen. Dankzij hem val ik beter samen met mijzelf en dat is het mooiste wat liefde kan doen.

“Inmiddels wonen we samen in Nederland, ik houd van zijn Italiaanse gave veel mensen om zich heen te verzamelen. Het enige waar ik niet aan wen is zijn luide gevloek. Als hij iets laat vallen, schreeuwt hij in het Italiaans alles bij elkaar.

“Maar dat is echt mijn enige, piepkleine bezwaar.”

Giovanni

“Ik zag Rasa en wist: deze vrouw is de eredivisie, maar helaas voor mij als Italiaan te hoog gegrepen. Ze kwam me die eerste nacht wakker maken in mijn hotelkamer, samen met wat andere ­studenten die ik nog niet kende. Met z’n allen zouden we de komende weken een taalcursus doen in Málaga, waarna ik twee maanden in Madrid bouwkunde zou gaan studeren.

“Of ik mee wilde zwemmen, vroeg ze en rond een uur of vier liepen we alle vier naar zee. Het was nog steeds heel warm. Haar blonde haar lichtte op onder de volle maan en ik weet niet meer of we echt samen hebben gesproken, maar wel dat we als vanzelf de dagen erop samen doorbrachten. Het was vooral haar energie die mij ­aantrok. Om haar heen hing een sfeer waarin alles mogelijk leek, zo keek ze de wereld in: open en nieuwsgierig en vol pret. Ja, dat maakte het misschien wel het meest bijzonder. Dat ik haar leerde kennen op een moment dat haar leven nog niet af was, maar wel volop in aanbouw. Ze zat middenin dat proces van een weg inslaan, kijken of het de goede is, een afslag in overweging nemen en in volle vaart weer door. Onafhankelijk, zelfstandig en eigenwijs en totaal anders dan de meeste Italiaanse meisjes, die hun keuzes nogal eens laten afhangen van ­mannen, van vaders en vriendjes.

'Hoewel we geen van beiden goed de salsa konden, hadden we hetzelfde ritme en vonden in feite een eigen dans uit'
Giovanni

“Het beeld dat in West-Europa bestaat van Italië is romantisch, maar ik heb me er eerlijk gezegd nooit echt thuis gevoeld. Al heel jong begreep ik dat als ik me echt wilde ontwikkelen, ik naar het buitenland moest. Bij ons is het hele land op alle fronten corrupt en aangezien mijn vader niet hoogopgeleid is en niet de juiste connecties had, zou ik daar nooit een goede baan hebben gevonden. Die internationale studie was de poort naar een ander leven en Rasa was er die zomer van 2009 de belichaming van.

“Op een van de eerste dagen lagen we aan het zwembad in het hotel en gooide ik – kinderachtig als verliefden zijn – haar kamersleutels in het water. Ze lachte en ik dook ze weer op. Dit was zo’n moment waarop het stoeien had ­kunnen overgaan in zoenen, maar het gebeurde niet.

“Eén keer kwamen we dichterbij, een paar dagen later. We hadden heel lang salsa gedanst samen, en hoewel we het geen van beiden goed konden, hadden we hetzelfde ritme en vonden in feite een eigen dans uit. Na afloop stonden we in de zee, tot onze knieën in het water, en knuffelden. Tot we ineens werden gestoord door mijn kamer­genoot die ons kwam halen voor de taxi naar het hotel. We moesten wel mee, want we hadden geen geld voor een eigen taxi.

“Er waren veel van zulke bijna-momenten. Onze verliefdheid ontwikkelde zich in kleine stapjes en ik genoot ervan hoe de spanning en het verlangen zich langzaam opbouwden. Op de een of andere manier had ik niet zo’n haast meer toen ik er na een tijdje van overtuigd raakte dat ze mij ook leuk vond. Het voelde of we bezig waren met een enorme klim: op een dag zouden we de top bereiken en intussen genoot ik van het uitzicht.

“En toen we dagen later toch ­zoenden aan het strand, die keer dat we net zo lang waren blijven zitten tot we echt met z’n tweeën over waren en zij even mijn been aanraakte, was dat ­verrukkelijk maar niet onverwacht, en tegelijk een prettige stap dichter bij een gezamenlijk leven. Want dat zij niet zomaar een vakantieliefde was, stond voor mij al lang vast.

“De dag na die eerste kus stonden we in de rij voor de kassa en ik zei tegen haar: ‘Nee, deze lunch betaal ik’. Om mij heen reageerde iedereen verbaasd. Niemand wist nog van ons. Het kwam me voor dat ik met die tien euro voor haar lunch aan alle dertig studenten onze verloving had bekendgemaakt.

“Wij zijn nu negen jaar samen. Vijf jaar na de eerste kus zijn we getrouwd. Ik spreek intussen Nederlands en heb hier werk in mijn eigen vakgebied. Wow, dit is mijn leven, denk ik vaak als ik de straat inrijd. Ja, ik ben zeer gelukkig. Binnenkort vertrekken Rasa en ik voor een half jaar op wereldreis. Dat ik naar Spanje ben moeten gaan om daar deze mooie vrouw te vinden, is een groot wonder.”