We zoeken vaak een eenduidige verklaring voor de levenscrisissen die ons begrip overstijgen. Ik vind het prima als daar het woord “midlife” wordt opgeplakt, maar zie het niet als een ziekte. Ik begrijp je verlangen naar zo’n diagnose: een ziekte is een speling van het lot en bevrijdt ons van moeilijkere vragen over aandeel en verantwoordelijkheid. Het helpt alvast om niet te zoeken naar een schuldige, maar open te kijken naar wat er emotioneel heeft gespeeld.

Naar mijn ervaring gaat het bij zulke verhalen vaak over mensen die jaren geleefd hebben volgens de verwachtingen van anderen. Vaak vanuit een verlangen naar bevestiging, maar ook uit angst de liefde van de ander niet waard te zijn. Hun engagement en inzet is dan ook vaak groot. Wie zolang echter de diepere eigen verlangens negeert, vervreemdt van zichzelf. Je leeft dan het uitputtende leven dat anderen van je verwachten. Dat wreekt zich.

Het zorgt ervoor dat mensen radicaal een andere weg opgaan, alles achterlaten (want dat maakt inherent deel uit van het leven dat ze als onecht ervaren), met alle destructieve gevolgen van dien. Je zou kunnen stellen dat je man door een late puberteit gaat, zich afzet tegen alles en iedereen vanuit het verlangen zichzelf te zijn. Om zijn identiteit, los van verwachtingen van anderen, vorm te mogen geven. Ook zijn onbegrijpelijke capriolen hangen daarmee samen.

Ik begrijp dat het als partner heel moeilijk is om hiermee in het reine te komen. Zijn keuze betekent immers dat ook jij alles wat geweest is, in vraag stelt. Je kunt alleen maar proberen dit mettertijd te aanvaarden. Beseffende dat de ander dingen doet die ons diep hebben gekwetst, maar dat hij die niet heeft gedaan óm te kwetsen, eerder vanuit een overlevingsinstinct. Mensen zetten zulke stappen omdat het emotioneel gezien voor hen de enige mogelijke weg is.

Relatiecoach Rika Ponnet runt relatiebureau Duet, www.duetrelatiebemiddeling.be. Heb je ook een vraag voor haar? mail ze naar relatie@nieuwsblad.be