Derde kind voor Kate Middleton: niet alleen een kwestie van willen, ook van moeten

In Engeland is het een gekende uitdrukking: a heir and a spare. Vrij vertaald: een koninklijk gezin bestaat uit minimaal één kind en liefst nog een paar meer. De tijd dat er bijna een voetbalploeg gebaard werd (de Britse koningin Victoria had er negen) ligt dan wel achter ons, de Belgische prinses Astrid (vijf) en co. overtreffen toch vlot het gemiddelde. 

De voornaamste oorzaak ligt voor de hand: nog niet zo lang geleden was kindersterfte een reëel probleem, waarop ook koningshuizen moesten anticiperen. Koppels die veel dochters kregen, bleven ook proberen tot eindelijk een mannelijke troonopvolger geboren werd.

"In de vroege middeleeuwen kregen vorsten ook vaak buitenechtelijke kinderen", weet oud-journalist Jan Van den Berghe. "Als er binnen het huwelijk geen zoon geboren werd, dan kon zo'n bastaardzoon erkend worden." Een koning die veel kinderen kon verwerken, werd ook als een viriele en dus daadkrachtige man en leider aanschouwd.

Zelfde namen

Adellijke gezinnen dienden ook over hun nalatenschap en macht te waken. Niet simpel in tijden waarin mensen minder lang leefden. Het idee was: met meer kinderen kon je meer flanken afdekken. "De oudste erfde de familiale titel, het land en het bezit", vertelt koningskenner Jo De Poorter. "De tweede ging naar het leger en de derde kreeg een religieuze functie. Die verspreiding is een bijna genetische behoefte die vandaag nog steeds leeft." 

Koninklijke en adellijke families zijn gebouwd op tradities en erfelijke overdracht. "Ze hebben ook veel meer informatie over hun families, waardoor zij veel meer vasthouden aan die oude waarden en tradities", vertelt Brigitte Balfoort, vroeger journaliste bij het VTM-magazine Royalty. Heel typisch: terwijl wij doorgaans geen idee hebben wie onze overgrootvader was, gaan de namen Frederik en Christian al eeuwen mee in het Deense koningshuis.

Samen sterk

Rijke families laten zich bij hun kinderwens ook net minder beperken door praktische bezwaren. Ze hebben het geld, de tijd en voldoende slaapkamers om een handvol kinderen groot te brengen, voor zover ze dat al niet overlaten aan nanny's en kostscholen. Geen royal die een crèche moet zoeken of zich moet afvragen wie de file trotseert om de kinderen van school te halen.  

Families met minder kinderen duiden meestal op problemen, merkt Balfoort dan ook op. Kijk maar naar de Britten: Charles en Diana (twee zonen) waren niet bepaald het toonbeeld van een geslaagd huwelijk, prins Andrew en Sarah Ferguson (twee dochters) zijn gescheiden, bij prins Edward en zijn vrouw Sophie Rhys-Jones (ook twee kinderen) leidde de geboorte van de eerste tot ernstige complicaties.

Balfoort ziet trouwens nog verklaring: kinderen uit koninklijke gezinnen gedijen beter in groep. "Die kinderen hebben geen normaal leven. Dan is het goed als ze toch met een paar in dezelfde situatie kunnen opgroeien."

Persen voor de wereldpers

Toch dringt de vraag zich op: behoort de zorg voor het nageslacht ook anno 2018 tot de belangrijkste taak van een vrouwelijke royal? "Ik vind het zo zielig voor die prinsessen en koninginnen", zucht Balfoort. Ze denkt aan Mathilde, aan Maxima en Kate. "Vanaf het moment dat ze trouwen zijn alle camera's op hun buik gericht. Als er uit de entourage geen druk is, dan toch wel vanuit de buitenwereld. Ze zijn de baarmoeders van de natie." 

In dat licht moet ook het grote verdriet van Fabiola gezien worden, die geen kinderen kon krijgen maar bleef proberen tot dokters haar waarschuwden dat ze eraan dreigde te bezwijken. 

Jo De Poorter ziet het anders. "Mathilde en Maxima wisten heel goed waar ze aan begonnen, en de ouders van Kate hebben er alles aan gedaan om haar zo goed mogelijk te laten huwen. Koningin zijn is hun carrièrepad, en daar hoort een nageslacht bij."