"Als ik haar destijds niet argeloos had gezoend, was ik nog steeds verbeten op zoek naar een kerel"

"Toen mijn vriend het uitmaakte, was ik 29 en ­radeloos. Ineens was ik mijn kompas kwijt, ik werd single op een leeftijd waarop iedereen om me heen huizen kocht en kinderen kreeg. Alsof ik langs de kant van de weg werd achtergelaten. Ik ging naar Londen om er te werken. Ik hield niet van die stad, heb er nooit van leren houden, maar op een of andere manier was het bevrijdend om me te ontdoen van de bekende patronen die mijn leven waren gaan beheersen. Alles was nieuw: het ritme van de dag, mijn huis, de straten en mijn collega’s die net als ik allemaal expats waren.

“Op een avond was er een feestje op mijn werk. Ik wilde salsa dansen, maar de meeste mannen waren bezet en naast me stond een vrouw in skinny jeans met lang donker haar. Ze vroeg me ten dans, ik zette mijn glas op tafel en accepteerde. Zij was een van de populairdere collega’s. Mannen vonden haar leuk, maar ik had nog nauwelijks een woord met haar gewisseld. Zodra we begonnen te dansen en ik haar lichaam tegen het mijne voelde, overviel me een sterke seksuele aantrekkingskracht die ik met mijn aangeschoten hoofd vrolijk ­toeschreef aan de aard van deze dans. Als ik met ­mannen salsa danste, raakte ik ook vaak opgewonden, dat moest te maken hebben met die sensuele ­bewegingen. Want wanneer ik van de dansvloer liep, verloor ik meestal meteen mijn belangstelling.

“Een paar weken later was er opnieuw een feestje. Ik had niet meer aan haar gedacht, maar we vonden elkaar en weer begonnen we te dansen. Meisjes onder elkaar, niks bijzonders. Tot we elkaar begonnen aan te raken. Waar en hoe weet ik niet meer, alleen dat het steeds broeieriger werd en dat ik niets anders wilde dan haar zoenen. Om ons heen dansten collega’s gewoon door, iedereen was die avond een beetje hitsig. En weer probeerde ik niet méér gewicht aan onze intimiteit te geven dan nodig was. Het heerlijke, meeslepende dansen en zoenen verzandde al snel in denken, het voelen stokte. Dit kan niet, vond ik, ze is een vrouw, ik ben hier op mijn werk en die avond besloot ik bijtijds naar huis te gaan.

“De volgende ochtend verklaarde ik de kus als een logische ontlading van een hele week keihard werken. Work hard, play hard. Meer niet. Toevallig had een ­vriendin van me een paar weken eerder aan me gevraagd: ‘Heb je wel eens aan een vrouw gedacht?’. Ze zag me worstelen met mijn onwrikbare toekomstbeeld dat bestond uit een lange blonde man en kinderen, en probeerde daar met wat prikkelende vragen beweging in te krijgen. Voor het eerst vroeg ik me toen serieus af: zou ik een vrouw lief kunnen hebben, met haar seks kunnen hebben? Mijn besluit: ik had niks met vrouwen. Wat er gebeurd was, was gewoon een lolletje.

“Zo keken we er maandenlang tegenaan. Het was natuurlijk nogal dogmatisch van mij om vrouwenliefde uit te sluiten, maar tegelijk school er in die uitsluiting een enorme mogelijkheid om te ontdekken. Immers, vanaf het allereerste begin waren er geen verwachtingen zoals ik die bij mannen had. Ons zoenen was geen toespeling op een relatie, een eeuwige liefde met kinderen. Geen van ons dacht verder dan het moment. Dit was het. Dit zoenen. Een ervaring die op zich stond, waarin we ons compleet konden verliezen zonder ons druk te maken over consequenties. En ook al had zij wel liefdesverhoudingen gehad met vrouwen, beschouwde ook zij onze aantrekkingskracht als een pleziertje dat we elkaar moesten gunnen zolang we beiden geen vaste partners hadden. Of misschien zei ze dat maar om mij niet af te schrikken. Eerlijk gezegd beschouw ik dat ongeconditioneerde waarmee onze liefde wortel schoot, nu, drie jaar later, nog steeds als een enorm geschenk. Stap voor stap vond ik de liefde opnieuw uit. I kissed a girl, zong ik na die eerste zoen in mijn hoofd, totaal naïef over wat zich aan het voltrekken was. Ik weet nog dat ik dacht: ik zou vaker gewoon moeten doen wat mijn hart me ingeeft, dan wordt het vast makkelijker een leuke man te vinden.

“Maar ik vond haar zo mooi en bijzonder. Op een ochtend zei ze rustig: ‘Ik vertrek over een half jaar naar Japan, laten we het tot die tijd leuk hebben samen. Het is up to you.’ Gewichtiger en tegelijk gewichtlozer had nog nooit iemand tegen me gesproken. Ik kon het in mijn hoofd gewoon scharrelen blijven noemen, net zo lang tot ik heel langzaam begon te wennen aan het idee dat ik misschien verliefd was. Na een avondje film stapte ik op de terugweg als eerste uit de bus, haar huis was een paar haltes verder. Vanaf de straat zag ik haar zitten achter het glas en ineens wist ik: dit hoort niet, ze hoort bij mij en ik rende naar de volgende halte om haar op te wachten en die avond heb ik haar voor het eerst mee naar huis genomen. Al bleef ze niet slapen, dat vond ik te eng.

“Achteraf denk ik: zo raar, ik heb progressieve ouders en vrienden, en toch duurde het maanden voor ik mezelf kon zien als een vrouw die op een vrouw valt. Uit een enorme behoefte aan een kader, aan niet-hetero normatieve voorbeelden en happy endings, ben ik foto’s gaan zoeken van lesbische stellen, ben ik naar lesbische films gaan kijken en reportages van lesbische bruiloften. Inmiddels zijn we getrouwd, anderhalf jaar na de eerste kus. We wonen samen in Japan, net als iedereen hebben ook wij inmiddels te maken met wederzijdse verwachtingen. Maar één ding weet ik zeker: als ik haar destijds niet argeloos had gezoend, was ik er nooit achter ­gekomen dat ik vrouwen ook leuk vind, en was ik nog steeds verbeten op zoek naar een kerel.”