Koen Wauters: ‘Ik ben gescheiden omdat het niet meer goed liep. Daarna wordt het leven in theorie dus béter. Want waarom zou je anders uit elkaar gaan?’

Dat zo’n carrièreprijs je onvermijdelijk even stokoud doet voelen, zal Koen Wauters zich halverwege het gesprek bedenken. “Alsof het een stille wenk was. Nu mag je zachtjes beginnen uitbollen, Koen”, lacht hij. En dat muzikaal jubileum in december, veertig jaar na de eerste matinee van Clouseau in het cultureel centrum van Sint-Genesius-Rode, doet er ook geen goed aan. “Veertig jaar klinkt als een eeuwigheid, maar ik word dit jaar nog maar 57: ik hoop toch nog minstens een jaar of tien op dat podium te mogen rondspringen. In mijn hoofd ben ik bovendien nog steeds 25. Alleen mijn lichaam voelt zich helaas regelmatig wel exact zijn leeftijd.”

Voor ons zit een ontspannen Koen Wauters. Goedlachs en genereus met tijd en antwoorden. En áls het lijf al kraakt en steunt, dan is het toch nauwelijks hoorbaar. Een paar jaar geleden besloot de zanger, tv-stielman en vader van Zita (19) en Nono (18) nochtans geen interviews over leven en werk meer te geven: werk alleen moest maar even volstaan. Het gehijg en gevlooi rond zijn scheiding van Valerie De Booser vier jaar geleden ging hem op den duur duchtig de keel uithangen. Maar het zelfgebouwde muurtje mag stilaan weer gesloopt worden. “Ik moet toegeven dat ik zo’n uitgebreid gesprek af en toe gewoon wel fijn vind.”

Sing again, waarin je samen met Julie Van den Steen gaat vissen in het beste en opmerkelijkste dat 35 jaar aan talentenjachten ons heeft opgeleverd, is een nostalgisch badje. Tegelijk drukt het ons wel met de neus op de realiteit: wie een duurzame muziekcarrière nastreeft, hoeft niet aan zo’n programma deel te nemen.

“Klopt. Als je de oogst van alle talentenjachten van de laatste decennia bekijkt, lijkt dat best een pover resultaat. Maar is dat niet logisch? Je kunt ook niet verwachten dat de top vijf van élke talentenjacht – en het waren er veel – aan het firmament blijft schitteren. Niet elke deelnemer komt ook aan de start met de droom van een muziekcarrière. Neem nu Tom De Man, die in 2014 The Voice won voor Laura Tesoro: die gast zong fantastisch, maar had een gezin, een voltijdse benoeming als leerkracht en hoegenaamd geen zin om zijn vaste job op te geven. Niet elke winnaar laat nadien alles vallen om voluit voor de muziek te gaan. Soms is zo’n wedstrijd ook maar wat het is: een avontuur, een bijverdienste, één volle festivalzomer.”

Je bent de man van de shiny-floorshows bij VTM, en je doet dat met verve. Maar blijft dat ook boeiend voor jou?

“Ik vind het nog altijd leuk. Maar als ik in december zou vaststellen dat ik in 2024 uitsluitend shows als The Voice en Sing Again heb gedaan, dan is het een triest tv-jaar geweest wat mij betreft. Uiteraard wil ik breder uitwaaieren. VTM weet dat. Ik benadruk dat zeer regelmatig. (grinnikt) Ik heb die carrièreprijs ook niet exclusief voor mijn werk in talentenjachten gekregen, neem ik aan. Wel voor het totaalpakket. Die afwisseling houdt me bovendien scherp.”

Denk je aan iets specifiek?

“Ik ben zeer trots op de twee seizoenen van Over winnaars die we gemaakt hebben, waarin ik vier mensen met een fysieke beperking telkens een fysieke uitdaging voorschotelde. En ik roep al eventjes, en steeds luider, hoe hard ik live tv mis zoals Kriebels of Binnen zonder bellen. Daarin kwam alles samen: ik mocht live presenteren, zingen, dansen en ronduit onnozel doen. Heerlijk. (denkt na) Ik kijk nu ook met gelijke delen ontroering en bewondering naar Bompa Bockie: wat mij betreft ligt de Kastaar voor mediapersoonlijkheid van het jaar al klaar.”

Jeroom maakte Boris. Jeroen Meus Dagen zonder broer. Tom Waes werkt aan Kalm Waes, waarin hij innerlijke rust probeert te vinden. De oogst aan persoonlijke en kwetsbare programma’s waarin een tv-figuur een andere kant belicht, is de laatste jaren groot. En we krijgen er ook niet genoeg van. Ik geef het maar mee.

“Laten we die piste vooral openhouden, maar de programma’s die je noemt, zijn niet toevallig geen VTM-programma’s. Wij kennen die traditie niet. Dat is niet erg: niks mis met goed gemaakt entertainment. Het moet soms niet moeilijker zijn dan leuke liedjes en een jury, maar het mág wel. Voor alle duidelijkheid: ik doe die talentenjachten nog altijd zeer graag, hè. Het is ook lekker makkelijk, eerlijk gezegd.”

Je hebt het genre ondertussen wel in de vingers.

“Toen destijds niet helemaal duidelijk was of Niels Destadsbader nog een seizoen van The Masked Singer zou presenteren, vroeg VTM me om stand-by te staan. Ik ben persoonlijk niet zo gek op dat programma – het duurt me wat te lang, ik check de dag erna wel even wie Radijsje precies was. (lacht) Maar het presenteren? Waarom niet? ‘En euh, hoe lang op voorhand moeten we je dat laten weten, Koen?’ Ik zei: ‘Misschien best niet té laat die ochtend.’ VTM dacht dat ik een grapje maakte, maar ik was serieus. Met het risico om arrogant over te komen: ik wéét dat ik dat kan. Je komt in een goed geoliede machine terecht en ik doe dit al ettelijke decennia.”

Je bent in de levensfase beland waarin jong talent naar jou opkijkt en om advies vraagt. Aaron Blommaert noemde je onlangs nog de GOAT…

“Dat is iets met ‘all time’, nee?”

De greatest of all time.

“Aha. Dat is lichtjes overdreven, maar bedankt, Aaron!”

En Laura Tesoro nam je jaren geleden al onder jouw vleugels. Een van de belangrijkste tips die je haar blijkbaar meegaf, was: durf twijfelen, en die twijfel ook te uiten.

“Twijfel en kwetsbaarheid zijn zo belangrijk. En wees er ook eerlijk over. Pretenderen dat je alles kunt, snapt of weet, werkt alleen maar contraproductief. Iemand anders proberen zijn, is bovendien heel vermoeiend. En hoewel het je op korte termijn misschien iets oplevert, is het niet duurzaam. Want je kunt niet blijven faken.”

Kan dat ook niet te ver doorslaan, richting koudwatervrees? Dertien jaar geleden hoorde ik je bijvoorbeeld al twijfelen of je wel The Voice moest doen, zonder ruggensteun van jouw broer. Vorig jaar vroeg je je nog af of je niet te licht woog om een plek in Alleen Elvis blijft bestaan te verantwoorden. Ik lees dergelijke uitspraken altijd met veel verbazing.

“Mja. Ik niet. (lacht) Wat The Voice betreft kan ik ondertussen wel zeggen dat ik er goed in ben. Die sprong in het onbekende, zonder Kris als muzikaal vangnet, heeft me destijds deugd gedaan. Ik heb daardoor bijvoorbeeld veel meer voor mezelf leren denken.

“En Alleen Elvis? (fijntjes) Er zijn héél veel seizoenen gemaakt voor ze bij mij zijn uitgekomen, hè. Dat wil wel iets zeggen. Ik heb al een mooi parcours gereden, maar ik zag daar jaar na jaar heel slimme, begeesterende mensen passeren met geweldige fragmenten waarover ze smakelijk konden vertellen. Terwijl ik niet eens wist of ik aan voldoende beelden zou komen. Ik wil niet minimaliseren wat ik doe, maar het is ook maar wat het is: ik zing ook maar wat toffe liekes.”

Het is wel wat meer dan dat, Koen.

“Omdat we het al zo lang volhouden, ja. Nogmaals, ik wil dat niet minimaliseren: voor een zaal staan met een publiek dat twee uur lang élk nummer foutloos meezingt, blijft waanzinnig. Maar dat maakt mij nog geen boeiende gast voor Alleen Elvis.” (grinnikt)

Op 20 december spelen jullie voor de 125ste keer in het Sportpaleis. De eerste van een marathon van 13 shows. Ben je al aan het trainen?

“Zeker. Deze ochtend stond ik weer te zweten bij de kinesist om mijn knieproblemen te verhelpen. Omdat ik daardoor een tijdje niet voluit kon gaan, ben ik conditioneel nog niet op Sportpaleisniveau. Maar eind december sta ik er weer. Ik moet sowieso vier keer per week sporten: ik heb dat mentaal nodig.

“De afgelopen jaren was mijn stem mijn grootste zorg: na een coronabesmetting leek er een soort mist overheen te hangen. Ik ben er nu pas helemaal van af: tijdens onze laatste concerten was ons laatste nummer plots weer even goed als ons eerste. (stil) Ik liet dat zelden zien, maar ik werd er echt nerveus van. Mijn stem blijft mijn werkinstrument, en dus ook zo’n beetje mijn leven.”

‘Ik ga heel ontgoocheld zijn als het niet uitverkoopt’, bedacht je je toen de allereerste show in het Sportpaleis werd aangekondigd. Dat was valse bescheidenheid van olympische proporties. Of waren jullie echt zo onzeker?

“Achteraf bekeken was dat wat flauw van ons. Maar geef toe, het ging nu wel héél hard. 120.000 tickets in een uur: dat had niemand zien aankomen. Vergeet ook niet dat we sinds 2017 niet meer in het Sportpaleis hebben gestaan. Dan moet je als groep misschien ook niet té zelfverzekerd beweren dat je de zaal meerdere malen vlotjes uitverkoopt. Dertien shows is natuurlijk geweldig, maar met pakweg zes was ik perfect oké geweest. Want eigenlijk wou ik de Dakar Rally rijden in januari.” (lacht)

Je hebt het rallyrijden een tijdlang gedag gezegd, nadat de legendarische autocoureur Jacky Ickx je op de man af vroeg waarom je in godsnaam nog zulke risico’s nam. ‘Je bent toch een familieman? Ga met je kinderen op reis en ga met hen naar de orang-oetans kijken.’ In 2022 schreef je je toch weer in voor de Dakar Classic. Wat is er veranderd?

“Kijk, het is blijkbaar sterker dan mezelf. (grinnikt) Mijn kinderen zijn nu ook wat ouder, en als ze met mij graag orang-oetans willen gaan kijken, maak ik daar ook graag tijd voor. En met een team aan gelijkgestemde zielen door de prachtigste Marokkaanse landschappen scheuren is nu eenmaal van het leukste wat er is. Al is die Classic niet voor herhaling vatbaar: ik had onderschat hoe saai een regulariteitswedstrijd kon zijn, waar je dan exact vijftig of zeventig moet rijden. (lacht) Na twee dagen keken Pascal (Feryn, red.) en ik naar elkaar en dachten: What the fuck doen wij hier? Dan was de Africa Eco Race begin dit jaar meer mijn ding. En dit najaar trek ik in oktober naar de Rally du Maroc, netjes tussen onze Nederlandse clubtour en de Sportpaleisreeks.”

Hoe kick je eigenlijk af na zo’n Sportpaleisreeks? Al die energie en adrenaline moet ergens heen.

“Ik hoop dat ik een paar dagen naar het buitenland kan. Anders loop ik toch maar wat ongemakkelijk in een vreemde roes door het huis te spoken. Een paar dagen New York bijvoorbeeld, om daar dan rustig na te genieten en die dolle maand een plek te geven. Weet je dat ik me amper nog iets herinner van de voorbije 124 passages? Bizar, toch? Ik kan nu mijn ogen sluiten, mezelf terugbrengen naar een Dakar Rally van twintig jaar geleden en jou die tot in het kleinste detail beschrijven. Maar onze concertreeksen? Daar gaapt een groot zwart gat.”

Je hebt wel meer Clouseau-gerelateerde gaten in je herinneringen. Die eerste jaren, in volle Clouseaumanie, bijvoorbeeld.

“Ik ben er eerlijk gezegd niet zo rouwig om dat die beginjaren van mijn harde schijf zijn gewist. Maar omdat we voor de jubileumconcerten graag met verwijzingen naar ons verleden willen werken, ben ik nu wel gedwongen om een en ander te herbekijken. Iemand stuurde me een fragment door uit de talkshow RUR op Veronica, waar ik in 1990 te gast was. (grimast) Ik zag mezelf daar vreselijk zelfvoldaan zitten met mijn lange zwarte frak aan… Ik heb het twintig seconden volgehouden, daarna moest ik mijn telefoon wegleggen. Verschrikkelijk.”

Wat maakt het zo ondraaglijk?

“Ik word nog altijd een beetje kwaad op die jonge, arrogante versie van mezelf, de twintiger die nog maar net kwam piepen maar vond dat hij terecht op handen gedragen werd. Bah! Meneer ging even rockster spelen. Maar als je geen rockster bént, moet je ook niet doen alsof. Als ik die jonge Koen terug zie, wil ik er een stevig klapke mee doen. (lacht) Ik ben zo blij dat die waanzin van korte duur was en alles daarna in een normale plooi is gevallen.”

Zou het kunnen dat jouw pleidooi voor twijfelen een soort overcompensatie voor die periode is?

“Daar zou wel eens een stevige grond van waarheid in kunnen zitten. (lacht) Wie zal het zeggen? Als ik in een milde bui ben, kan ik wel denken: je was toen nog heel jong, Koen, en je kon met niemand praten die exact hetzelfde had meegemaakt. Het is niet onlogisch dat je niet vanaf dag één wist hoe je je daartegenover moest verhouden. Ik ben gelukkig in een heel simpel, bloednuchter gezin opgegroeid. Dat heeft mij destijds gered, denk ik. Wie weet hoe fel was ik anders ontspoord?

“Ik herinner me nog hoe ik in die waanzinnige periode eens thuiskwam en mijn vader droog zei: ‘Aha, daar is mijn zoon terug. Want ik zag vandaag iemand op tv met jouw naam, maar dat was mijne kleine niet.’ Als je ouders zoiets zeggen, stopt de wereld even, hè. En mochten mijn kinderen zich ooit zo arrogant gedragen als ik destijds, zou papa wel eens een beetje kwaad durven worden. (grijnst) Ik heb hun altijd proberen meegeven dat ze niet beter zijn dan een ander. ‘Dus gedraag je alsjeblief nooit zo. Praat met iedereen. Verbreed je horizon. En sta open voor andere milieus en denkwijzen.’ En ook wel: ‘Kies geen job omdat je denkt dat die je veel geld en een luxueus leven zal opleveren. Kies de job die ervoor zorgt dat je elke ochtend monter opstaat omdat je uitkijkt naar je dag. Als je iets graag en met passie doet, volgt de rest meestal wel’.”

Zullen we de critici alvast even voor zijn?

“‘Ja maar, Koen, het broodje van jouw kinderen is toch al lang gebakken?’ Akkoord, mijn kinderen zullen hoogstwaarschijnlijk niks tekortkomen. En ik ben ook blij dat ik daar deels voor kan zorgen.”

Jouw nuchtere, eenvoudige thuissituatie heeft jou – de beginjaren niet te na gesproken – met de voeten op de grond gehouden, zeg je. Zita en Nono zijn anders opgegroeid.

“Je raakt nu aan mijn grootste besogne als ouder. Ik was de jongste van zes, droeg de kleren van mijn oudere broers, waste me in hetzelfde badwater als de vorige twee… We kwamen nooit iets tekort, hè. We waren gewoon een doorsnee gezinnetje. Maar als ik tegenwoordig nog eens langs ons rijhuisje van toen passeer, vraag ik me wel eens af: hoe hebben we hier ooit met z’n achten geleefd?

“Nono en Zita zijn echter onder een heel ander gesternte opgegroeid en ik vraag me soms af wat dat met hen doet of zal doen. Net omdat de omstandigheden waarin ik ben opgegroeid ook zo vormend waren voor mij. Het liefst van al had ik hen waarschijnlijk opgevoed in krek dezelfde omgeving. Een kleiner huis in een speelstraat, in plaats van een villa met een grote tuin waar verder niemand in kwam spelen omdat we ons geïsoleerd hadden. (denkt na) En toch heb ik voor dat laatste gekozen.”

Waarom?

“Omdat ik dacht dat het zo hoorde? Omdat je als ouder je gezin nu eenmaal alles wil geven? Ik heb mijn kinderen er heel vaak op gewezen dat dit allemaal niet evident is. Maar ik heb hen ook heel weinig ontzegd. Enorm rechtlijnig is dat niet, hè. (lacht) Ik weet niet of ik hen daar een dienst mee heb bewezen. Nu, ik heb er wel een goed oog in. En de rest moet de toekomst maar uitwijzen.”

Voor wat het waard is: vanaf een afstandje lijkt dat zeer goed mee te vallen. Rotverwende kinderen worden geen peter van het Kinderrevalidatiecentrum van UZ Gent, zoals Nono. Of geven zich niet bloot voor meer bewustzijn rond borstkanker zoals Zita in Alles in de strijd.

(glimlacht vaderlijk) “Ik heb echt heel fijne kinderen, met een heel goed hart.”

Begin mei ging het 505-concert voor menselijkheid door in Antwerpen. In 2006, toen de gelijkaardige 0110-concerten georganiseerd werden, was jij er een van de grote namen. Heb je deze keer overwogen om deel te nemen?

“De organisatie had ons gecontacteerd, maar ik zat die dag in het buitenland. Jammer. Het leek me zinnig daar opnieuw aan deel te nemen. Zelfs al hebben we toen heel veel shit naar ons hoofd gekregen, aangezien 0110 veel uitgesprokener tégen Vlaams Belang gericht was. We kregen zelfs doodsbedreigingen. Van ‘je kunt maar beter ogen op je rug hebben, vriend’ tot ‘we gaan uw kinderen iets aandoen en we weten naar welke school ze gaan’. Ze kwamen ook protesteren en met de Vlaamse Leeuw wapperen voor onze optredens. Wat ik háátte. Want dat is ook mijn vlag. Ik ben een fiere Belg én een fiere Vlaming.”

Ben je er al uit welk bolletje jij rood zal kleuren op 9 juni?

“De stemtesten hebben me alvast niet veel verder geholpen. En ik denk dat ik vandaag niet de enige ben die nog niet weet op wie hij moet stemmen. Ik heb mezelf altijd paars genoemd: ik hou van ondernemende mensen, die risico’s durven te nemen, maar tegelijk vind ik dat je open-minded moet zijn, zorgen dat je niemand achterlaat en je hart tonen aan wie uit eigen land is moeten vluchten. Maar dat vind ik niet echt terug bij één partij.”

Maak je je zorgen over de toekomst waarin je kinderen moeten opgroeien?

“De uitdagingen zijn enorm. We focussen deze verkiezing vooral op koopkracht en migratie, maar de volledige lijst aan problemen voelt behoorlijk uitzichtloos. Van de vergrijzing, staatsschuld en het lerarentekort tot het klimaat.”

Jouw dochter deelde een tijdje terug berichten waarin Instagram’s finest haar bodyshameden. Wat doet dat met een vader?

“Ik vroeg haar of ze het er over wou hebben. ‘Nee, papa. Ik ga toch geen tijd spenderen aan zulke zielige types?’ Want dat zijn het, hè. Zielige figuren met een telefoon in hun hand en te veel tijd die het lollig vinden om een meisje van toen 18 dik te noemen. Het doet me wel veel plezier om te zien dat mijn kinderen daar beter mee omgaan dan ik. Nono heeft dat ook: stamp je hem tegen de schenen, dan denkt hij gewoon ‘fuck you’ en kijkt hij nooit meer om. Ik wou dat ik dat kon! Maar ik ga nog altijd slapen met dergelijke situaties.

“Mijn kinderen zijn goed gewapend tegen kritiek en azijnpissers, al vanaf jonge leeftijd. Al had ik dat lang niet door. Zo werden ze bijvoorbeeld weleens gepest op school, als ‘kinderen van’, maar ik heb dat nooit geweten. Ze probeerden me dat te besparen, denk ik. Pas later, toen ze een pak ouder waren, hebben ze me dat verteld.”

Zij hadden het gevoel dat ze jou moesten beschermen?

“Erg, hè. (lachje) Nu goed, misschien wilden ze gewoon vermijden dat hun vader op de speelplaats van zijn oren zou komen maken. (denkt na) Nono bedenkt zich vaak: ‘Het is niet omdat ik Wauters heet, dan ik ook bekend moet worden. Of iets in de media moet gaan doen. Maar als ze me iets héél leuks voorstellen, wil ik het gerust overwegen.’ Daarom hebben we vorig jaar aan Het jachtseizoen deelgenomen, een programma dat hij zelf met zijn maten op YouTube bekeek. Ik zei hem: ‘Let wel op, als je hier verder in gaat, ga je ook meer herkend worden op straat.’ Hij grijnsde. ‘Papa, wij worden al ons hele leven aangegaapt. Wanneer zijn wij ooit uit eten kunnen gaan zonder dat jij handtekeningen of selfies moest uitdelen?’ Ik heb er doorheen de jaren soms te weinig bij stilgestaan wat die achternaam voor hen betekende, vrees ik. Ik heb hen een beetje voor voldongen feiten gezet: dit is nu jullie leven als zoon en dochter van twee bekende mensen.”

In de Clouseau-aflevering van Liefde voor muziek coverde Laura Tesoro, jouw protegé, onlangs ‘Stil’, een nummer van jullie laatste album dat je na de scheiding schreef. ‘Wist ik veel dat stil zo stil kon zijn, wist ik veel dat leeg zo leeg kon zijn.’

“Ik heb me nooit echt eenzaam gevoeld, maar ik heb wel moeten leren om alleen te zijn. Ik wist niet dat ik het kon: toen ik als dertigjarige alleen woonde, kwamen de muren nogal gauw op me af. Vaak sprong ik dan om middernacht nog in de wagen, weg van de stilte.

“Natuurlijk, na een scheiding verandert de lucht in je huis, hè. Het heeft wel even geduurd voor ik echt helemaal alleen was, maar toen de kinderen er niet waren, werd het plots echt stil. En niet het soort stilte waarbij mijn tinnitus plots opspeelt, maar het soort waar een zwaarte aan vasthangt. Het was niet eens triest, gewoon zwaar. Dus heb ik me maar aan het schrijven gezet. Maar uiteindelijk is dit wel een positief verhaal.”

‘Weg met de zorgen want ik dans weer tot de morgen’, klinkt het inderdaad wat later.

“De lyriek wil ook wat, want deze vijftigplusser danst niet meer tot de ochtend. (lacht) Maar ik ben gescheiden omdat het niet meer goed liep. Daarna wordt het leven in theorie dus béter. Want waarom zou je anders uit elkaar gaan? De tijd heeft zijn werk moeten doen, maar ondertussen is alles weer in een plooi gevallen.”

Na een breuk moet je zo goed en zo kwaad als dat gaat jezelf weer bij elkaar puzzelen. Na een relatie van twintig jaar is dat allesbehalve evident.

“Je moet jezelf een beetje terugvinden. Met de jaren, en dat is niet abnormaal, pas je jezelf telkens weer een beetje meer aan. Aan je partner en je gezin. En als de relatie uiteindelijk niet helemaal loopt zoals je het zou willen, pas je je nog wat meer aan. Maar je glijdt steeds verder en verder af van wie je in essentie bent. Wanneer je dan tegen een relatiebreuk aanloopt, is die confrontatie met hoe ver je ondertussen bent afgeweken van je kern behoorlijk confronterend. Plots moet je jezelf weer een hoop vragen stellen. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Waar sta ik voor? (denkt na) En gezien mijn leeftijd komt daar plots ook nog de vraag ‘wat wil ik nóg?’ bovenop.”

Je had de wiskunde gedaan en uitgerekend dat je nog twintig goeie zomers voor je neus had, zei je ooit.

(knikt) “Ik ken genoeg leeftijdsgenoten voor wie het veel te vroeg ophield. En je moet ook het geluk hebben dat je fysiek nog kunt doen wat je wil. Het gaat dus om de vraag: ‘Wat wil je doen met die twintig goeie zomers, Koen?’”

Ben je er ondertussen uit?

“Enkel nog doen wat ik essentieel vind, waar ik happy van word en waar ik honderd procent achter kan staan. Ik werk graag hard en veel, maar ik kon bijvoorbeeld heel slecht neen zeggen. Als men mij iets vroeg, had ik altijd het gevoel dat ik niet kon weigeren. Want dat zou onbeleefd zijn. Dat probeer ik nu bijvoorbeeld wel iets vaker te doen.

“Het was een zoektocht. Je staat daags na zo’n breuk niet op en denkt: Ik héb het, ik weet wat ik moet doen. Dat vergt tijd. En ik zat er niks mee in om mezelf twee jaar de tijd te gunnen. Thuis. Klein en stil. Niet als een kluizenaar – ik kwam veel buiten en bleef doorwerken – maar ik gaf mezelf ook de rust om mezelf terug te vinden. Ik heb gewoon het geluk gehad dat ik best tevreden was met wie ik daar aantrof. (lacht)

Sing Again is elke vrijdag om 20.40uur te zien op VTM en VTM GO. clouseau.be