Zondagmiddag, afspraak in ‘De Velodroom’, de wat rare naam van de turnhal van Hasselt. ‘Sta Paraat’ heet de plaatselijke club, die prat gaat op leden als Nina Derwael en Julie Meyers. In de inkomhal hangt een aandenken aan de eerste-steenlegging door oud-burgemeester Paul Meyers. Toeval, geen familie, zo blijkt. De voorzitter van Sta Paraat heet dan weer Wim Meyers. Geen toeval, wel familie.

“Ik kom uit een turnfamilie”, vertelt Julie Meyers (18). “Mijn papa is nu een jaar voorzitter van Sta Paraat en mijn twee broers en mijn zusje hebben ook geturnd. Ik ben indertijd mijn broers achterna gegaan. Zij turnden, ik ging met hen mee en probeerde het ook. Drie jaar was ik toen.”

“Op de topsportschool leef je je droom na, in een groep waarin iedereen dezelfde droom heeft. Dat is plezant

Duizenden kindjes beginnen elk jaar te turnen, maar slechts een handvol schopt het tot de topsportschool in Gent. Meyers legt het traject uit.

“Je begint met kleuterturnen en als ze potentieel in je zien, kan je doorstoten naar de talentjes. Vanaf het vierde leerjaar zijn er selectietrainingen in Gent, vanaf het zesde kan je er naar de topsportschool. Ik zit sinds mijn eerste middelbaar in Gent op internaat. Die stap was in het begin even moeilijk, maar als je iets doet dat je leuk vindt, kan je het gemakkelijker volhouden. In Gent leef je je droom na. Je zit er samen in een groep waarin iedereen dezelfde droom heeft en dat is plezant. In het internaat zijn er natuurlijk strikte regels, maar de opvoeders zijn heel aangenaam en flexibel. Maar ons leven bestaat er hoofdzakelijk uit school en sport. We trainen dertig uur per week: zes uur per dag, woensdag vier uur, zaterdag is vrij en om de twee weken hebben we ook op zondag nog drie uur training. Dat is veel, maar als je een doel voor ogen hebt, moet je er iets voor over hebben.”

“Ik kijk positief terug. Ik heb dingen geleerd die later nog van pas komen: omgaan met anderen, doorzettingsvermogen

Heel dat parcours legde Meyers af aan de zijde van Nina Derwael, intussen tweevoudig Europees kampioene. Terwijl zij internationaal doorbrak, miste Meyers een paar grote afspraken, mede door pech en blessureleed. Op het WK in Doha is Derwael medaillekandidate, Meyers is reserve.

“Nina is mij altijd een stapje voor geweest en geleidelijk aan is ze nóg beter geworden. Ze heeft nu zelfs haar eigen element, de Derwael-Fenton. Moeilijk om uit te leggen en nog veel moeilijker om uit te voeren. Ik heb het nooit geprobeerd. Maar als ik na dit WK stop, kan ik positief terugkijken. Ja, ik heb grote tornooien gemist. Voor het WK van vorig jaar en het test-evenement in Rio sukkelde ik met een knieblessure. Op de Spelen zelf was ik tweede reserve. Maar ik heb ook aan twee EK’s meegedaan en een ander hoogtepunt was het EYOF (de Europese jeugdspelen, nvdr.) in 2015. Turnen was mijn leven en ik heb er veel van geleerd: omgaan met anderen, respect hebben, doorzettingsvermogen kweken. Dingen die me in mijn latere leven ook van pas zullen komen. Andere leeftijdsgenoten hebben andere dingen gedaan, maar dat heb ik nooit erg gevonden. Wat je niet hebt, kan je niet missen. Ik heb dankzij het turnen veel gereisd en mooie bestemmingen gezien. La Reunion zal me het meest bijblijven: ver, mooi en warm.”

“Veel mensen denken dat turnen een individuele sport is, maar het is een echte teamsport

Na het WK begint Meyers aan een nieuw leven. Dat van studente aan de Hogeschool PXL in Hasselt.

“De beslissing is genomen: naar het WK stop ik. Dan kom ik weer thuis wonen en ga ik ergotherapie studeren. Het turnen zal ik wel missen, maar ik ga in Hasselt les geven aan de meisjes van 8 jaar oud. Die krijgen al tien uur training per week. Op die leeftijd begint het geleidelijk aan op turnen te lijken. Tot acht jaar is het meer spelend leren, koprolletjes en zo. Maar bij mij beginnen ze met handstand en wieltjes op de balk, en de eerste salto’s op de sprong.”

“Ik stop om veel redenen. Ik heb heel mijn leven aan gymnastiek gespendeerd, maar nu wil ik graag een nieuw hoofdstuk aansnijden. Het is gewoon genoeg geweest. Studies zijn belangrijk, en ze lijken me moeilijk te combineren met topsport. Ik krijg nu een heel ander leven nu en daar ben ik erg nieuwsgierig naar. Ik ga me op PXL inschrijven voor het roeiteam, omdat ik intensief wil sporten en omdat mijn broer in het andere kamp meeroeit, voor Universiteit Hasselt.”

“Ik zal een nieuwe vriendenkring moeten opbouwen, want voorlopig heb ik in Hasselt alleen maar kennissen. Mijn vriendinnen zitten in Gent. Dat zijn de andere turnsters. Zij zijn ook concurrentes voor een plaats op het EK of WK, maar zo zie ik dat niet. Wij zijn één team, dat is altijd zo geweest. We gunnen het elkaar even hard als we het onszelf gunnen. Ik zeg dat niet zomaar, dat is écht zo. Als je net voor de Spelen afvalt, doet dat even pijn. Maar je bent er voor de anderen en je gaat hard voor hen supporteren. Dat zit in ons karakter. Veel mensen menen dat turnen een individuele sport is, maar dat is niet zo. Het is een echte teamsport. Je werkt samen naar de Olympische Spelen toe.”

“Ik ben reserve in Doha, maar ik ga nog één keer alles geven. Ik hou me klaar voor het geval er iemand uitvalt, maar daarnaast help ik het team op een andere manier: door sfeer en positiviteit in de groep te brengen. Nina ken ik al van toen we zes jaar waren en zij vindt het plezant als ze mij erbij heeft. Ze babbelt graag, ik kan haar aanmoedigen en zo praten we de stress weg. Ze kan heel goed tegen de stress, maar babbelen helpt haar.”