Buurman in wiens tuin Annie (48) begraven lag, getuigt: “Honderden keren ben ik nietsvermoedend over haar gelopen”

LEES OOK. Toenmalige man van Annie De Poortere legt gedeeltelijke bekentenissen af na vondst lichaam: “Ja, ik begroef haar in de tuin”

“Je moet naar het nieuws kijken, ze hebben zitten graven in je hof in Sint-Martens-Latem.” Het was een vriend van A., een man van 66 met Gentse tongval, die hem dit weekend alarmeerde. Drie dagen later is de zestiger nog steeds niet bekomen van de schok: zijn buurvrouw Annie De Poortere, op 12 november 1994 plots van de aardbol was verdwenen, lag al die tijd begraven in zijn eigen tuin van toen. En er dan nog stiekem begraven door zijn eigen buurman met wie hij destijds nog naar Annie ging zoeken. “Ik ben helemaal van mijn melk”, zegt hij. “Wil je in grote letters schrijven dat ik niets, maar dan ook niets met haar dood te maken heb? Ik val echt compleet uit de lucht.”

Aanpalende tuinen

A. woonde van 1985 tot 2019 in de Kerkstraat in het Oost-Vlaamse Sint-Martens-Latem. Zijn buren: het koppel Annie De Poortere en Hans D. Achter hun aanpalende huizen deelden ze een koer met twee garages.

“We hadden een goede verstandhouding, zonder meer”, vertelt A. “Het was van ‘goed weer vandaag hé’ of ‘Amai, het heeft nogal geregend, he buurman’ en af en toe een klapke doen. We liepen niet bij elkaar over de vloer, maar deelden dus wel een gezamenlijk perceel. Onze tuinen toen waren opgedeeld door een rij sparren. Er was geen omheining.”

Elk huis zijn kruisje

Hij spreekt van een rustig, ingetogen koppel. Een koppel zonder uitspattingen. Ze maakte geen verre reizen en deelden geen wereldschokkende verhalen. “Zoals in de beste families was er af en toe eens een woordenwisseling, maar echt ruzie heb ik hen nooit horen maken.”

Volgens A. kampte buurvrouw Annie wel met wat problematieken. Er werd in het dorp gefluisterd dat ze al eens een glas te veel dronk en het was geweten dat ze een tijdje met mentale problemen kampte. Of zoals hij het zelf omschrijft: “Annie was een beetje ziek.” Maar toen, midden jaren negentig, was het ook vooral een verhaal van “elk huisje zijn kruisje.” A. had zijn leven, Annie De Poortere en haar man het hunne.

Nog samen gaan zoeken

Op 12 november 1994 was Annie De Poortere dus plots weg. Was ze thuis vertrokken? Was ze stiekem opgenomen in een instelling? Was ze in de Leie gesukkeld? Het was een groot mysterie. De enige zekerheden toen: haar identiteitskaart lag nog thuis, er was geen geld verdwenen en haar fiets stond nog op dezelfde plaats. “We wisten niet waar ze was”, vertelt A. “Ik heb nog mee enkele zoekacties op poten gezet. We zijn met de geburen de Leie afgestapt, we zijn in Brakel gaan zoeken, maar ze was spoorloos. Na een tijd neem je dan ergens vrede dat ze nooit meer zal terugkeren.”

“Ik heb hem nooit verdacht”

Nooit zegt hij, had hij de voorbije dertig jaar een vermoeden dat zijn buurman achter haar verdwijning zat. “Natuurlijk niet. Hij ging destijds mee zoeken en zei op nationale televisie hoe hij die avond alles had beleefd.”

In zijn verhaal toen: Hans D. was naar de lokale supermarkt GB geweest, was even thuis binnengesprongen, vervolgens naar het voetbal vertrokken en toen hij thuis kwam in het donker, was zijn Annie weg. “Zo heeft hij het ook altijd tegen ons verteld. Altijd heel rustig.”

Dat zijn buurman van toen nu gedeeltelijke bekentenissen heeft afgelegd, valt hem zwaar. Dat hij bovendien toegeeft dat hij zijn vrouw eigenhandig begraven heeft in de tuin van A., valt onder de noemer ‘onwaarschijnlijk’. “Ik ben hier al dagen niet goed van. Als hij haar die avond niet om het leven heeft gebracht, dan bel je toch altijd de ziekenwagen? Ik begrijp er niets van.”

LEES OOK. In het hoofd van de man (78) die dertig jaar lang over het lot van zijn vrouw Annie De Poortere zweeg: “Hij heeft de feiten verdrongen. Uitgegomd. Geparkeerd”

’s nachts gegraven

Een ambulance of de politie belde Hans D. destijds niet. Wel pakte hij een spade en groef een put in de achtertuin van zijn buurman. “Hij moet ’s nachts hebben toegeslagen”, denkt A. “Gedurende de winter kwam ik daar vanachter eigenlijk nooit. Pas in mei, wanneer de zon scheen, reed ik er het gras af en deed ik het onkruid uit. Honderden keren ben ik in al die jaren over haar lichaam gestapt. Niemand kan zoiets verzinnen. Je denkt dat zoiets niet kan, maar het is wel zo. Haar lijk? In mijn tuin, onder mijn grond. Hij moet haar begraven hebben toen ik een paar meter hoger lag te slapen. Ik heb het intussen proberen reconstrueren: ik was toen alvast niet op vakantie.”

Verhoord door de politie is A. nog niet. “Ik kan hen eigenlijk verder niets vertellen, buiten het feit dat de hemel op mijn hoofd is gevallen. Het is allemaal zo onwerkelijk. Ik heb nooit iets gezien, nooit iets vermoed en heb later, na mijn verhuis in 2019 nooit meer contact met hem gehad.”

LEES OOK. Wat kan je na dertig jaar nog afleiden uit stoffelijke resten? “De regel is: hoe dieper onder de grond begraven, hoe beter het lijk er nog zal uitzien”