Na de diagnose die hij in juni kreeg, wil Willy zo veel mogelijk blijven spelen. Want de gitarist heeft geen zin om al te diep in te gaan op dat onderwerp, laat staan dat hij er details over kwijt wil. “Ik wil binnenkort niet overal gaan opdraven als spreekbuis voor mensen met kanker”, vertelt Willy, die ons thuis in Affligem ontvangt. “Niet dat ik bekende mensen die dat wel doen veroordeel, maar het ligt me gewoon niet. In mijn geval is het: let the music do the talking.”

Op ‘Vampire’ horen we echo’s van Mick Ronson, Iggy Pop, Herman Brood, David Bowie… Mogen we dit als een hommage aan jouw helden beschouwen?

“Een mooie omschrijving. Weet je wat het is? Als ik op de radio niets meer hoor dat me aanspreekt, weet ik dat het tijd is om zelf een plaat te maken. Dat was nu dus weer het geval. En ja, de helden die jij aanhaalt, zijn bijna allemaal figuren uit het verleden, maar dat is nu eenmaal de muziek die ik graag hoor. Ik heb zowel de glam als de punk bewust meegemaakt, dus is het niet meer dan normaal dat je die muziek hoort op Vampire With A Tan. Kortom: dit is de plaat die ik wilde maken.”

De tijden zijn wel veranderd, dus weet je dat de plaat – hoe goed ze ook mag zijn – wellicht weinig zal opbrengen, als ze al de weg naar de radio vindt.

“Vraag maar aan Jack White, die wordt ook al niet gedraaid. En dat is dan Jack fucking White, hé. Nee, een artiest die denkt dat zijn broodje gebakken is als hij een goeie plaat maakt, is een dromerige optimist. Maar daar doe ik het niet voor. Waarom dan wel? Omdat ik ervoor in de wieg gelegd ben.”

Je zingt ook een duet met Guy Swinnen, zanger van The Scabs.

“Guy is altijd heel belangrijk geweest voor mij, zeker in deze fase van mijn leven. Wat ik zo aan hem bewonder, is zijn daadkracht. Hij heeft structuur in mijn soms toch wel chaotische bestaan gebracht en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Echt, hij betekent meer voor mij dan ik ooit zal kunnen uitleggen. Ik wilde dat hij onze vriendschap als inspiratie gebruikte voor een songtekst, en zo is het duet Hey Buddy ontstaan, een bevestiging van onze vriendschap.”

In de openingszin zing je dat het lang geleden is dat je Guy leerde kennen, maar dat je niet meer weet in welke omstandigheden dat gebeurde. Leugens!

“ (lacht) Tientallen jaren geleden deelde mijn groep Revenge 88 de affiche met The Scabs, waar ik toen nog geen deel van uitmaakte. Vlak voor onze show moest ik plots dringend naar het toilet. Ik stapte de eerste de beste kleedkamer binnen – die van The Scabs, zo bleek – en zonder een woord te zeggen plaste ik in... de gootsteen. (lacht luid) Dat was onze eerste kennismaking. Het is typisch ik, moet ik toegeven, zeker in die tijd. Maar het was te nemen of te laten, zo heb ik altijd geleefd, ik heb me nooit anders voorgedaan dan ik ben.”

Heb je daar offers moeten voor brengen?

“Zeker. Als je je leven leidt zoals ik, kan het zijn dat je vandaag biefstuk eet, maar tegelijk niet weet of je morgen nog iets te eten zal hebben. Het is altijd een onzeker bestaan geweest, maar ik wil daar niet over klagen, want het is een keuze die ik lang geleden al heb gemaakt, en ik heb er nooit een seconde spijt van gehad.”

Het gaat in ‘Hey Buddy’ ook over de talrijke feestjes die de eerste glorieperiode van The Scabs kenmerkten.

“Van de feestjes hebben we inderdaad ons deel wel gehad, ja. De dope, het komt altijd weer terug. In de vragen van de mensen, maar ook in mijn leven. Ik beken: ik heb alles genomen, met bijzonder veel overgave. Er zijn mensen die van alles wat kunnen proeven en naderhand beslissen dat het toch niets voor hen is, of het maakt hen ziek, waardoor ze hun les leren. Maar zo gaat het niet bij mij. Het is alles of niets: als ik ben begonnen, is er geen reden om te stoppen. Als ze me vragen naar het waarom en naar de achterliggende reden, kan ik alleen maar antwoorden dat ik van feestjes hou. En dat heeft natuurlijk ook een keerzijde: drugs maken niet meteen een beter mens van je.”

Hoe sta je vandaag, met het nieuws dat je in juni kreeg, in het leven?

“Mensen vragen me soms hoe het kan dat ik, met wat ik nu weet, meer dan ooit wil blijven doorgaan met alles. Maar wat moet ik dan doen? In mijn bed gaan liggen? Je weet nooit wat er nog kan gebeuren. Ik kan morgen onder een vrachtwagen lopen, dan is ook alles weer anders. Luister, ik heb kanker, zoals zoveel mensen, en ben daarvoor in behandeling. Je wordt hierdoor natuurlijk veel bewuster van je sterfelijkheid. Daarom wil ik zo veel mogelijk genieten, en mijn werk is mijn passie, dus een volle agenda maakt me gelukkig. Ik zal er ook bij zijn wanneer The Scabs in het voorjaar met een akoestische tournee door het land trekken. En daarna wil ik met The Voodoo Band naar de festivals.”

Hoe slaag je erin positief te blijven?

“Als je stopt, stopt het. Daar heb ik nu geen zin in. Niet lang na dat gesprek met de dokter zat ik een artikel te lezen over hoe Eric Clapton in de jaren zestig aan zijn sound was geraakt. Daar bleek zijn Gibson ES-335 voor veel tussen de zitten. Toen ik tegen Michèle (De Wilde, zijn partner sinds 1988, nvdr.) zei dat het raar is dat ik nooit zo’n Gibson heb gehad, antwoordde ze: ‘Dan gaan we er nu een kopen.’ Dat hebben we dan ook gedaan. (denkt na) Michèle is my guardian angel. Ze heeft een ongelooflijke veerkracht. Als ze tegenslag heeft, kan ze daar even van onder de indruk zijn, maar daarna slaat ze het stof van haar kleren en gaat ze weer verder. Als er een probleem is, doet ze meteen het juiste om dat probleem op te lossen. Op die manier heeft ze er altijd voor gezorgd dat ik weer op mijn pootjes terechtkwam. Ze gaat fulltime werken, zodat ik alle vrijheid heb om op elk moment van de dag datgene te doen wat ik het liefst doe. En ook nu steunt ze me dag en nacht. Heb ik dan reden tot klagen? Ik denk het niet. Ik heb een nieuwe cd uit, geniet met volle teugen van het leven, en samen met Michèle blijf ik erin geloven. Nu nog meer dan vroeger.”