Koen Vermeiren, de directeur van Sint-Lucia, haalt er wat statistieken bij: “Sint-Lucia bestaat 67 jaar, we telden al 2.650 bewoners maar slechts 17 werden er 100 jaar. Jos is de achttiende.” Jos Van Gorp kijkt geamuseerd toe. Zijn vrouw Louisa, nog geen 99, springt nog even van haar stoel om te tonen dat zij ook van plan is de kaap van de eeuw te overschrijden. “Ik verliet het Sint-Victorinstituut in 1943”, vertelt Louis. De Duitse bezetter wilde dat ik naar een arbeidskamp zou gaan. Dat wilde ik niet, dus dook ik onder en verbleef nu eens hier, dan weer ginder om uit de handen van de Duitsers te blijven.”

Dat deed Jos, tot de Duitsers verslagen waren in 1944. Meteen daarna ging hij aan het werk bij Van Gorp Wegenbouw in Ravels, het bedrijf dat zijn grootvader had opgericht. Hij berekende de prijzen, kwam aan de leiding van de administratie en werd uiteindelijk, in de gloriejaren van het bedrijf, directeur-generaal. In die tijd had het bedrijf, dat ook een betoncentrale en een tegelfabriek had, ongeveer negenhonderd werknemers in dienst.

Jos en Louisa trouwden in 1948. Ze kregen vier kinderen, zeven klein- en elf achterkleinkinderen. Vorig jaar vierden Jos en Louisa hun albasten huwelijk. Omdat het lijf niet zo goed meer mee wil, verhuisde Jos vorig jaar naar Sint-Lucia. “Hier kennen we hem als een rustige man die niet voor 8.30 uur wil worden gewekt”, zegt Koen Vermeiren. “Hij eet al zijn desserts met bruine suiker en we wilden hem vandaag zijn lievelingsgerecht serveren, maar Louisa verbood ons om bonensoep te maken.” (gvn)