‘Special Forces’ leverde niet de verhoopte heroïsche tv op, wel een schouwspel dat pijnlijk was om naar te kijken

Bij gebrek aan informatie over wat er zich op het scherm afspeelde, had men mij zomaar kunnen wijsmaken dat de pathetische eerste 30 seconden van Special Forces deel uitmaakten van een James de musical-special over de landing in Normandië.

Uit het water – de Atlantische Oceaan, zou later blijken – spoelden brokstukken aan die BV’s moesten voorstellen. Dat het personen met enige bekendheid betrof, werd weliswaar pas laat duidelijk. Ik had Jan Bakelants en Ine Beyen eerlijk gezegd niet herkend (en ik zal wel niet de enige zijn die dat overkwam).

Drie keer meende ik Mathieu Terryn van Bazart te herkennen, tot de begingeneriek vertelde dat het acteur Saïd Boumazoughe was die als een paling in ademnood door het zand kronkelde. Uit ex-cyclist Jan Bakelants, gehuld in niets meer dan een witte slip, kwam een geluid dat doorgaans uit een speelgoeddinosaurus komt.

“Ik dacht dat ik daar zou doodgaan, ik zweer het”, schreeuwde Viv uit Thuis, wat eerst een uitmuntende imitatie van Simonneke uit Thuis leek, tot het mij begon te dagen dat de BV’s gewoon het slachtoffer waren van onmenselijke toestanden. Ziedaar de samenvatting van Special Forces: elf mensen laten zich kleineren en verminken onder het mom van een opleiding.

Schokeffect

De deelnemers worden rekruten genoemd en krijgen opdrachten voorgeschoteld die je moet overleven wanneer je deel wil uitmaken van een militaire elite-eenheid. Kortom: Special Forces is Kamp Waes, maar dan van een wit merk, waarbij de Fly van dienst – hier begeleidt een gewezen Special Forces-operator de deelnemers – het charisma heeft van een sanseveria.

Het nieuwe seizoen van Special Forces begon op een boot die honderden meters voor de Zuid-Afrikaanse kust dobberde. “Je zwemt recht naar het strand”, luidde het bevel. “Het schokeffect dat we willen creëren, is ideaal om ze direct met hun voetjes op de grond te zetten.”

Hoe realistisch was dit onmenselijke eerste deel van “de opleiding”? Of was dit toch vooral een wens van de tv-makers wier moreel kompas volledig was dolgedraaid? Wat het ook mag zijn, welke boodschap wil je de kijker hiermee geven? “We gaan veel leren uit die proef”, waren de profetische woorden van instructeur Bram. Als ik iets heb geleerd, dan wel dat domme ideeën domme televisie opleveren.

Het was simpelweg niet om aan te zien hoe ex-bokser Ismaïl Abdoul aan zijn lot werd overgelaten. Ook al was ze in het bezit van “zwembavetten”, toch was de paniek in de ogen van actrice Nora Gharib veelzeggend. Het leverde niet de verhoopte heroïsche tv op, wel een schouwspel dat enorm pijnlijk was om naar te kijken. Aangekomen op het strand trilde Jan Bakelants als een Nokia 3310 waarop een oproep binnenkwam. De persoon bij VTM die zijn akkoord heeft gegeven om deze wanpraktijken uit te zenden, mag zijn verantwoordelijkheid nemen en opkrassen.

Bij de daaropvolgende loopproef vroeg de sadist van een instructeur doodleuk of Nora Gharib zeewater had gedronken. En dat terwijl de actrice tijdens Special Forces zoveel water kotste dat ik haar verwarde met de Trevifontein. “Het gevoel hebben dat je gaat sterven, heb ik er niet voor over”, zei ze. Nora Gharib haakte af, ik ook.

Special Forces, elke maandag om 20.50 uur op VTM en te bekijken op VTM GO en Streamz.