De man die net niet op de maan stond
Close but no cigar, kun je wel zeggen in het geval van Richard Gordon. De astronaut kon de maan bijna aanraken toen hij er in een baan omheen cirkelde. Tot zijn frustratie zou hij er echter nooit zijn voetafdruk achterlaten.
Hij was de oudste van vijf kinderen, zoon van een machinist en een onderwijzeres. Zoals zo veel jongetjes toen droomde hij ervan het heelal te verkennen. Het verschil was dat kleine Richard dat waarmaakte. Hij behaalde een graad in scheikunde, werd piloot bij de Navy en kwalificeerde zich voor het Amerikaanse ruimtevaartprogramma.
In 1966 ging hij met Gemini 11 de lucht in. Ze bereikten een recordhoogte van bijna 1.400 kilometer. De ruimtewandeling die Gordon maakte, verliep echter niet zonder problemen. Hij had grote moeite om zichzelf in evenwicht te houden. Hij zweette als een das, zijn hartslag piekte en op een gegeven ogenblik verloor hij zelfs gedeeltelijk het zicht. Hij was zo uitgeput dat hij een halfuur moest rusten voor hij weer in het ruimtetuig kon klauteren. “We begrepen in die tijd nog niet veel van ruimtewandelingen”, zegt zijn toenmalige chef bij de vluchtcontrole. “Op een bepaald moment vreesde ik dat hij een paniekaanval ging krijgen.”
‘De bedoeling van dit spel was juist dat je op de maan kon landen. Uitgerekend dat werd mij ontzegd. Bálen’
In 1969 was Gordon er ook weer bij, met Apollo 12. Weer ging het niet probleemloos. De bliksem sloeg twee keer in op de raket. Alarmlichtjes floepten aan, het ruimtetuig moest op zijn accu’s terugvallen voor de stroomvoorziening. De astronauten bereikten de maan, helaas moest Gordon aan boord blijven van de commandomodule die rond het hemellichaam bleef cirkelen. Zijn collega’s mochten naar beneden met de maanlander. “Bálen!”, zei hij onomwonden. “De bedoeling van dit spel was juist dat je op de maan kon landen. Uitgerekend dat werd mij ontzegd. Ik zag ze van zo dichtbij dat ik haar bijna kon voelen.”
Zijn collega’s omschrijven hem als het perfecte bemanningslid, makkelijk in de omgang en nooit overstuur. Na zijn job als astronaut maakte hij een opmerkelijke carrièreswitch. Hij werd manager van de New Orleans Saints. Zijn introductiespeech liet al vermoeden dat hij daar niet zo gek veel van zou bakken. “Als iemand tips heeft over hoe je een footballteam moet leiden”, grapte hij maar voor de helft, “dan hoor ik die graag.”
Zijn eerste huwelijk mislukte, zijn tweede vrouw ging hem eerder dit jaar voor in het graf. Richard Gordon laat vijf kinderen na en talrijke klein- en achterkleinkinderen. Misschien had hij op zijn laatste reis het schilderij voor ogen dat zijn collega Alan Bean borstelde, en waarop ze toch samen op de maan staan. The Fantasy, heet het.