"Niets mis met een geregeld leven!", zei ik, maar nu moet er hout worden gekliefd
Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, vogels en zijn vrouw. Zijn nieuwe boek In elke vrouw schuilt haar moeder is nu uit.
Er waren twee meisjes op bezoek die een interview afnamen voor hun hogeschoolmagazine.
Ik vind dat hele onderwijs maar niks, zei ik. Het heeft niets meer met jullie persoonlijke ontplooiing te maken, het volgt alleen nog maar de wetten van de economie. Het perst arbeidskrachten in de juiste vorm en in de gewenste aantallen. Het enige wat de samenleving van jullie wil, is dat jullie zo snel mogelijk productieve belastingbetalers worden. Geen tijd om uit te vissen wat je werkelijk met je leven aan wilt, wat je échte passies zijn. Aan het eind van jullie studies wacht de Werkelijkheid, en het enige wat telt, is dat je tegen dan voldoende ingevet en murwgeluld bent om mooi in de mal te passen.
Een groot voordeel is dat ik nooit een midlifecrisis kan krijgen, want ik heb geen leven, toch niet in de moderne zin van het woord
Zij zaten enigszins verbluft te luisteren.
Was dat anders toen u jong was? vroeg de ene.
Toen ik jong was, bestond de legerdienst nog, zei ik. Dat was een zegen. Niet omdat je het militaire machtsapparaat mocht gaan dienen, maar omdat het je de mogelijkheid bood om steeds opnieuw uitstel te vragen. Je kon onmogelijk een ‘echte’ job krijgen zolang je je dienstplicht niet had vervuld, wat je de kans gaf om te lanterfanten, te tappen, te schrijven en na te denken over wie je wilde zijn. Voor je er erg in had, was je gewend aan een leven dat zich níét afspeelt in landschapsbureaus en in de file naar Brussel, weliswaar in een bedrijfsvoertuig met tankkaart.
Wilde u dan geen carrière maken? vroeg het andere meisje.
Neen, zei ik. Ik heb me nooit aangetrokken gevoeld tot groei – het is te zeggen: niet tot materiële groei, wel geestelijke. Ik verdien nog maar de helft van wat ik tien jaar geleden verdiende, en dat is prima want ik ben minstens dubbel zo gelukkig. Een groot extra voordeel is dat ik nooit een midlifecrisis kan krijgen, want ik heb geen leven, toch niet in de moderne zin van het woord. Er valt niets te crisissen. Alles is goed zoals het is. En straks gaan we dood.
Ik weet niet of die meisjes erg tevreden zijn over hun interview, zei mijn vrouw toen de twee bevraagsters waren vertrokken. Ik denk dat het meer over kansen op de arbeidsmarkt moest gaan en zo. De toekomst van de journalistiek.
Het appelleert aan een of ander oergevoel, dat klieven, zei ik. Het maakt zo’n stof in je vrij die op –ine eindigt
Mij leken ze best blij, zei ik. Ze lachten de hele tijd.
Van de schrik, zei mijn vrouw. Mogelijk dromen ze wél van landschapsbureaus en bedrijfsvoertuigen. Van een geregeld leven.
Niets mis met een geregeld leven! zei ik, maar nu moet er hout worden gekliefd, en al snel gingen wij aan de slag met spie en voorhamer, en tegen de avond lag de laatste kuub droge eik van boer Huppertz mooi gestapeld onder het afdakje tegen de achtergevel.
Het appelleert aan een of ander oergevoel, dat klieven, zei ik. Het zit diep in je geworteld. Het maakt zo’n stof in je vrij die op –ine eindigt.
Die je heerlijk doet slapen, zei mijn vrouw, waar weinig tegen in te brengen viel.